Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Άρη Λάσκο & τους ηθοποιούς του “Αγνού Εραστή”.

                                                         Άρης Λάσκος,  σκηνοθέτης

Γιατί αποφάσισες να ανεβάσεις το συγκεκριμένο κείμενο;

Το συγκεκριμένο έργο το διάλεξα κυρίως λόγω καρδιάς και συναισθήματος. Μου ανακίνησε τόσο έντονα συναισθήματα καθώς το διάβαζα, που είπα ότι αυτό θα ήθελα κάποια στιγμή να το κάνω θέατρο. Μέσα σε ένα τοπίο που όλα έχουν γίνει, θέατρο φόρμα, αβανγκάρντ, performance, site specific, ήθελα να επιστρέψω σε μία – όσο γίνεται –  απλή ιστορία, που η μορφή της να μην είναι πιο σημαντική από το περιεχόμενό της. Θέλησα λοιπόν αυτό να είναι το πρώτο μου επίσημο σκηνοθετικό εγχείρημα: μία χαμηλόφωνη εξομολόγηση που ξαναπιάνει τον θεατή από το χέρι και με πολύ μαλακό και γλυκό τρόπο που μιλάει για ό,τι είναι ανθρώπινο, για ό, τι είναι οικείο μέσα μας. Δεν θα μειώσω βέβαια, το γεγονός ότι με απασχολεί πάρα πολύ και σαν προσωπικότητα και σαν ύπαρξη, το θέμα της απώλειας και η διαχείρισή της: είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορώ να κλείσω εύκολα κύκλους, έχω προβλήματα με τους αποχαιρετισμούς. Οπότε η πολύμηνη δουλειά με αυτή η ελεγεία στον «άνθρωπο που έφυγε», αυτό που είναι δηλαδή ο «Αγνός Εραστής», ήταν νομίζω ένα εργαλείο για την προσωπική περίοδο που διανύω αυτόν τον καιρό.

Ποια είναι τα καινοτομικά στοιχεία που προσφέρει  η σκηνοθετική σου οπτική;

Όσον αφορά το θέατρο εξετάζοντάς το παγκόσμια, δεν νομίζω ότι κομίζει καινοτομία. Θα ήταν λίγο υπερφίαλο να μιλήσω έτσι για μένα. Άλλωστε δεν πιστεύω στην καινοτομία στην τέχνη. Πιστεύω στην ιδεολογία πίσω από αυτήν. Η ιδεολογία λοιπόν που εκπορεύεται από το έργο μου, είναι ότι ο άνθρωπος είναι το επίκεντρο όλων και πρέπει να μάθει εκ νέου να ακούει. Πιστεύω ότι ζούμε σε μία πολύ ταραγμένη και διασπασμένη κοινωνία. Γι αυτό επέμεινα ας πούμε στην σιωπηλή έναρξη, αυτά τα πρώτα πέντε λεπτά χωρίς ήχο, προκειμένου συνειδητά ο θεατής να αδειάσει το κεφάλι του, να σταματήσει να επεξεργάζεται 500.000 πληροφορίες το δευτερόλεπτο, να συνειδητοποιήσει ότι έχει έρθει σε μία θεατρική αίθουσα, ώστε όταν θα ειπωθεί η πρώτη ατάκα να την ακούσει. Καινοτομικό στοιχείο όμως υπάρχει όσον αφορά την διαχείριση της ιστορίας. Μιλάμε για μία χορική αντιμετώπιση ενός μονολόγου. Ακριβώς επειδή η διαχείριση της ιστορίας ως μονολόγου, θα αποδυνάμωνε την ιστορία κάνοντάς την – ίσως –  μελό  ή θα την περιόριζε στα συστατικά της στοιχεία (μία ιστορία δύο ομοφυλόφιλων ανδρών), το ότι υπάρχει μία χορική αντιμετώπιση με δύο άντρες και δύο γυναίκες, συνεκφωνήσεις, διάσπαση του λόγου και μοίρασμα των προτάσεων σε περισσότερα από ένα πρόσωπα, ψίθυροι, παράλληλα ηχοτοπία, είναι ίσως καινοτόμο. Όχι όσον αφορά το παγκόσμιο θέατρο, αλλά την διαχείριση αυτού του υλικού, που τυπικά είναι ένας μονόλογος «ενός άνδρα μόνου» για να θυμηθώ και την ομώνυμη ταινία του Tom Ford.

                                                                  Μάνος Βαβαδάκης

Tι σκέφτηκες όταν σου πρότεινε ο Άρης Λάσκος να παίξεις στο έργο;

Όταν πρωτοσυζητήσαμε με τον Άρη για τον Αγνό Εραστή ήταν πριν δύο χρόνια. Μου είχε πει να του απαντήσω, αφού διαβάσω το βιβλίο. Έχοντας διαβάσει τα 2/3, τον πήρα τηλέφωνο, σχεδόν μέσα στα κλάματα, και του είπα ότι όποτε και όπου θέλει εγώ είμαι μέσα. Η παράσταση είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που μπορείς να είσαι προσωπικός, χωρίς εξομολογήσεις.

Με ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα θέλεις να φεύγουν οι θεατές από την παράσταση;

Η παράσταση που έφτιαξε ο Άρης δεν έχει χρόνο, γίνεται ένας προσωπικός ύμνος για την αγάπη που χάθηκε, για τον έρωτα που δεν γνωρίσαμε, για τον έρωτα που ζούμε. Θα ‘θελα ο θεατής μας να φεύγει περήφανος για όσα έχει ζήσει και ανοιχτός στον έρωτα που θα έλθει.

                                                                   Κατερίνα Πατσιάνη

Tι σκέφτηκες όταν σου πρότεινε ο Άρης Λάσκος να παίξεις στο έργο;

Η πρώτη φορά που μιλήσαμε για αυτό το έργο ήταν θαρρώ πριν αρκετό καιρό, μια φλογερή περίοδο, στην Καβάλα. Θυμάμαι να κάθομαι στην κουζίνα του σπιτιού, και να μιλάμε στο τηλέφωνο για το έργο, τις σκέψεις του, τη σφοδρή του επιθυμία. Χαίρομαι πολύ όταν κάποιος έχει ισχυρή πίστη.

Με ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα θέλεις να φεύγουν οι θεατές από την παράσταση;

Να φύγουν και να πάνε μια βόλτα με κάποιον που αγαπούν. Να φύγουν λίγο σιωπηλοί. Με σκέψεις φωτεινές.

                                                                 Θάνος Τσακαλίδης

Tι σκέφτηκες όταν σου πρότεινε ο Άρης Λάσκος να παίξεις στο έργο;

Την περίοδο που μου πρότεινε ο Άρης να συμμετέχω στον Αγνό Εραστή έκανα τη στρατιωτική μου θητεία στον Έβρο . Όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο και ξεκίνησα να το διαβάζω συνειδητοποίησα δύο πράγματα. Πρώτον πόσο παράξενο και όμορφο ήταν που αυτή η ιστορία με “συνάντησε” στη συγκεκριμένη φάση ζωής και δεύτερον ότι ήθελα πάρα πολύ να είμαι σε αυτή τη δουλειά.

Με ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα θέλεις να φεύγουν οι θεατές από την παράσταση;

Σε μια εποχή που στις ανθρώπινες σχέσεις η αυτοαναφορικότητα και ο εγωισμός παίζουν κυρίαρχο ρόλο , θα ήθελα οι άνθρωποι που φεύγουν από την παράσταση να προβληματιστούν για τη γενναιοδωρία τους, να πιστέψουν ξανά στον άνθρωπο και να αναλογιστούν γιατί τελικά στα πάντα αξίζει περισσότερο το “μαζί”.

                                                                    Ειρήνη Φαναριώτη

Tι σκέφτηκες όταν σου πρότεινε ο Άρης Λάσκος να παίξεις στο έργο;

Η σκέψη αυτή υπήρχε καιρό πριν. Είχαμε συζητήσει αρκετά με τον Άρη γι ’αυτή την ιστορία. Μέχρι τη στιγμή όμως που ξεκινήσαμε τις πρόβες, παρόλο που μέσα μου υπήρχε ένας τεράστιος ενθουσιασμός κι αγωνία, δεν ήξερα τι ήταν ακριβώς αυτό που θα κάναμε. Τελικά εμπιστεύτηκα απόλυτα τον Άρη και το ένστικτό του, τον ακολούθησα στη σκέψη και στο όραμά του και πραγματικά νιώθω ότι με οδήγησε στο ξέφωτο.

Με ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα θέλεις να φεύγουν οι θεατές από την παράσταση;

Ο θεατής καταρχάς θα ήθελα να αφιερώσει αυτή την παράσταση σε κάποιον δικό του άνθρωπο, σύντροφο, φίλο ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό. Θα ήθελα να βγει έξω στο δρόμο, να κοιτάξει τον ουρανό, να χαμογελάσει, να νιώσει χαρούμενος γι ‘αυτή τη στιγμή της ύπαρξής του όπως και για άλλες στιγμές που θα έρθουν, και να καταβροχθίσει τη ζωή μέχρι τον πάτο της. Να ζήσει. Να αγαπήσει, να ρισκάρει χωρίς φόβο, να πονέσει και να αποδεχτεί ότι όλα είναι μέσα στη ζωή. Πολλές φορές λέμε «ζήσε τη ζωή», «θέλω να ζήσω τη ζωή μου» αλλά τελικά πόσο όντως το κάνουμε; πόσο ζούμε πραγματικά τη ζωή και τις στιγμές της; Ας το αναλογιστεί αυτό ο καθένας για τον εαυτό του.

Πληροφορίες για την παράσταση “Ο ΑΓΝΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ” στο Θ. ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ  ΕΔΩ

Οι φωτό από την πρόβα είναι της Αναστασίας Γιαννάκη και τα πορτραίτα της Δομνίκης Μητροπούλου.

Η κεντρική και η τελευταία φώτο είναι του Νίκου Πανταζάρα