Άρια Μπουμπάκη 

Υπάρχουν τόσοι δρόμοι αντίστασης όσοι και τα σώματά μας- τα πεδία μαχών μας. 



Πότε πρωτοήρθατε σε επαφή με τον χορό και τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να ακολουθήσετε τη συγκεκριμένη πορεία στο χώρο;

Οι γονείς μου αποφάσισαν να με γράψουν στη σχολή μπαλέτου της γειτονιάς μας όταν ήμουν περίπου τεσσάρων διότι ήμουν ασταθής.
Χωρίς να έχω κάποιο ανατομικό πρόβλημα, αρκετά συχνά βρισκόμουν στο πάτωμα κι έτσι σκέφτηκαν να πάω μπαλέτο 

μήπως και βελτιωθεί η ισορροπία μου. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το χορό. Ως παιδί, συνέχισα να κάνω μαθήματα καθώς έβρισκα μια ακατανόητη και μεθυστική απόλαυση χορεύοντας και έπειτα ως έφηβη, διότι μέσα σε μια αίθουσα χορού αισθανόμουν το σώμα μου σε μεγαλύτερη σύνδεση με τον κόσμο. Έβλεπα τους τέσσερις τοίχους να μεταμορφώνονται σε ένα ανοιχτό πεδίο όπου τα σώματα ενεργοποιώντας τις αισθήσεις τους έρχονται σε επαφή με κινητικές ερωτήσεις που καθρεφτίζονταν σε υπαρξιακές αναζητήσεις. Ως ενήλικη, δε μπορούσα πλέον να κάνω αλλιώς…

Πόσο αναγκαίο πιστεύετε ότι είναι να δει την παράσταση σας το κοινό;

Καθόλου αναγκαίο. Θα μοιραστώ όμως αυτό…O Brecht κατά τη διάρκεια της εξορίας του στη Δανία, στο ποίημα MOTTO γράφει: 

 “In the dark times / will there also be singing? / Yes, there will also be singing. / About the dark times.”

Το τραγούδι, ο χορός και γενικότερα η δημιουργία στους σκοτεινούς καιρούς, ακόμη κι αν για τους σκοτεινούς καιρούς μιλά (πώς αλλιώς;) αποτελεί χώρο αντίστασης που γιορτάζει το πνεύμα. Ταυτοχρόνως όμως, πέρα από την ελπίδα που γεννά, αναλαμβάνει την ευθύνη να μας συντονίζει με την κοινωνία, να μας συνδέει με αυτό που μας περιβάλλει.

Δεν είναι αναγκαία η παράστασή μου, δεν προσφέρει ανακούφιση, ούτε υπόσχεται λύτρωση. 

Αναγκαίο είναι να μην παύσουμε να δημιουργούμε με στόχο την αφύπνιση.

Ποιες είναι οι χορευτικές επιρροές σας;

Νιώθω βαθιά συνδεδεμένη με την avant-garde σκηνή της Νέας Υόρκης τις δεκατίες των 50’s, 60’s και 70’s και τον μεταμοντέρνο χορό.

Οι Anna Halprin, Simone Forti, Yvonne Rainer, Trisha Brown, Meredith Monk, Steve Paxton, Lucinda Childs και Deborah Hay έφεραν νέες ερωτήσεις για το χορευτικό σώμα και τον τρόπο που υπάρχει στο δημόσιο χώρο και την κοινωνία. Επίσης, λόγω των χορευτικών σπουδών μου στη Γαλλία, παραδέχομαι πως η ποιητική της σκηνή έχει και εκείνη λάβει σημαντική θέση στη διαμόρφωση του προσωπικού μου δρόμου. Η μεγαλύτερη όμως επιρροή μου πια, πιστεύω πως είναι οι μαθητές μου από το Καλλιτεχνικό γυμνάσιο και λύκειο Κερατσινίου που διεκδικούν με μεγάλη σωματική ειλικρίνεια και τόλμη τη θέση τους στον κόσμο.

Τι σκέφτεστε όταν διαβάζετε το απόφθεγμα του Μάρκου Αυρήλιου “Ο καλύτερος τρόπος για να αντιστέκεσαι είναι να μην εξομοίωνεσαι”;

Σκέφτομαι ότι υπάρχουν τόσοι δρόμοι αντίστασης όσοι και τα σώματά μας- τα πεδία μαχών μας. 

Πληροφορίες για την παράσταση: