«Έγχρωμο» του Μάριου Λεβέντη

Το σήμερα βλέπει τη ζωή με τα δικά του μάτια. Βλέπει μια ζωή που νοσηλεύεται στα σινεμά κακής ποιότητας και προβάλλουν έγχρωμο το βάσανό της. Βλέπει ασπρόμαυρους χρηματοδότες και συντελεστές να παίζουν σε μια έγχρωμη ταινία που δεν χρωματίζει διόλου την γκρίζα ζώνη της. Κι αν αυτό το φιλμ δοκιμασίας  περνάει από δαιδαλώδεις καταστροφές, δεν είναι σκηνοθετική αποκάλυψη. Είναι η ίδια η αποκάλυψη και λέγεται βίος. Βίος σημερινός που όσο ροζ και να του βάλεις, δείχνει χλωμός. Δείχνει πανιασμένος στο πανί ενός κινηματογράφου που ρίχνει υπότιτλους για να μεταφράσει τις σιωπές μας. Ρίχνει μουσικό χαλί στα πατώματα εγκλωβισμένων ακροβατών.

Το σήμερα βλέπει τη ζωή με τα δικά του μάτια. Βλέπει μια ζωή που κιτρινίζει από κακεντρέχεια, υστεροβουλία  και επίδειξη. Βλέπει ασπρόμαυρους ήρωες να παίζουν σε μια έγχρωμη ταινία που δεν φωτίζει τις σκοτεινές πλευρές της. Κι αν αυτό το φιλμ θεομηνίας περνάει από σαράντα κύματα, δεν είναι εφέ εμπνευσμένου οίστρου. Είναι τα ύστερα του κόσμου. Είναι ο ίδιος ο κόσμος και λέγεται μάστιγα. Μάστιγα που όσο κίτρινο και να του βάλεις, δείχνει άσπρος

.

Το σήμερα βλέπει τη ζωή με τα δικά του μάτια. Βλέπει μια ζωή που πρασινίζει από το κακό της. Βλέπει ασπρόμαυρους ρόλους να αποδίδονται άριστα στο έγχρωμο θεαθήναι που μας καθησυχάζει. Κι αν αυτό το φιλμ υποκρισίας περνάει δια πυρός και σιδήρου, δεν είναι από καλλιτεχνική έκρηξη. Είναι η ίδια η έκρηξη και λέγεται εμπρησμός που όσο κόκκινο της φωτιάς και να του βάλεις, δείχνει μαύρος. Μαύρος καπνός για να μάθουμε στ’ αποκαΐδια και όχι στην συναισθηματική ανάφλεξη. Είναι καιρός να μην παίζουμε σινεμά κακής αισθητικής μεταξύ μας. Είναι καιρός να δούμε το άχρωμο χρώμα της ταινίας που παίζεται μπροστά μας και να μην χρωματίζουμε την εκδοχή της με στρογγυλέματα. Γιατί αυτή η ταινία είναι υποτονική εκ των πραγμάτων. Μολονότι παίζεται σαν ένα παιχνίδι που δεν  είναι για την ηλικία μας, προσδιορίζει τα χρόνια μας. Και προφανώς ρίχνει απανωτά τα χαστούκια για να θίξει τη βία. Τη βία που υφίσταται ο βίος μας.