Αγγελική Μητροπούλου 

Όταν οι μάσκες καταρρέουν, η πραγματική μας φύση βγαίνει στην επιφάνεια

Γιατί δέχτηκες να παίξεις στην παράσταση “Το Γεύμα” της Λείας Βιτάλη;

Ένιωσα ότι είναι μία παράσταση που έχει πολλά να πει, μια αφορμή για διάλογο, σκέψη και ίσως για αλλαγή.. Μία παράσταση μέσω της οποίας θα μπορούσαμε να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι υπενθύμισης μιας σκληρής πραγματικότητας, η οποία δυστυχώς συχνά αποσιωπάται. Το θέατρο έχει αυτήν τη δύναμη… Να φέρνει σοβαρά ζητήματα στο φως και να δίνει φωνή σε όσους ίσως δεν έχουν τη δυνατότητα να ακουστούν. Σε αυτό το ταξίδι, η Αγνή Χιώτη έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Η δική της ματιά με βοήθησε να αντιληφθώ τις πολυ – επίπεδες διαστάσεις των θεμάτων που πραγματεύεται το έργο – κακοποίηση, σιωπή, ανάγκη για αλλαγή… Κατάφερε να δημιουργήσει ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης, μέσα στο οποίο ένιωσα ελεύθερη να δοκιμάσω, να εκτεθώ, να ανακαλύψω… Γενικά, αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτήν την ομαδική δουλειά. Είναι σπουδαίο να συνυπάρχουμε με ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε ένα κοινό όραμα και να συν – δημιουργούμε με γνώμονα την αγάπη μας για το θέατρο!

Tι πιστεύεις ότι έχει να μας δώσει το συγκεκριμένο κείμενο;

Το έργο είναι βαθιά επίκαιρο. Θίγει σύγχρονα ζητήματα και προκαλεί προβληματισμούς. Μια γυναίκα χάνει τη ζωή της σε ένα γεύμα με φίλους, σε ένα πλαίσιο που θα έπρεπε να είναι χώρος ασφάλειας και σύνδεσης. Αυτό από μόνο του γεννά ερωτήματα: Ποια είναι η δική μας ατομική και συλλογική ευθύνη; Πώς συμβάλλουμε ή αντιστεκόμαστε σε τέτοιου είδους εγκλήματα, που δυστυχώς πολύ συχνά συμβαίνουν γύρω μας; Το κείμενο δεν περιορίζεται στην αφήγηση μιας τραγικής ιστορίας. Σε καλεί να κοιτάξεις – δίπλα σου και μέσα σου. Και αυτή είναι η μεγάλη του δύναμη: συνιστά μια εξερεύνηση της ανθρώπινης ηθικής και της ευθύνης μας να αναγνωρίσουμε και να αμφισβητήσουμε τα “κακώς κείμενα”. Μας φέρνει αντιμέτωπους με τα δικά μας όρια, τις προκαταλήψεις και την ανάγκη να επιλέξουμε: θα είμαστε μέρος της αλλαγής ή θα παραμείνουμε σιωπηλοί θεατές;

Ο δικός σου ρόλος;

Η Άννα είναι ένα πλάσμα ευαίσθητο και δυναμικό συγχρόνως. Μια γυναίκα που παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και αγωνίζεται να αλλάξει τον κόσμο. Πάει κόντρα στην επίσημη αρχή, επαναστατεί απέναντι στο σύστημα, και το σύστημα την κακοποιεί και την εξοντώνει. Αυτός ο ρόλος ήταν για μένα μια πρόκληση. Έπρεπε να συνδεθώ με τις βαθύτερες σκέψεις του, να νιώσω την οργή του, τους φόβους του και την απίστευτη δύναμη που τον ωθεί να συνεχίσει. Η Άννα δείχνει τρομερή δύναμη … συνεχίζει να διεκδικεί και να ονειρεύεται ακόμα και όταν το κόστος είναι μεγάλο. Η ιστορία της συνιστά μια υπενθύμιση της πάλης απέναντι σε ένα σκληρό σύστημα που δεν συγχωρεί την αμφισβήτηση.

Οι μάσκες πέφτουν και οι συνέπειες είναι ανεπανόρθωτες”. Τί σκέφτεσαι όταν διαβάζεις αυτήν την φράση;

Η φράση “Οι μάσκες πέφτουν και οι συνέπειες είναι ανεπανόρθωτες” αποτυπώνει τη στιγμή που η αλήθεια αποκαλύπτεται, αφήνοντας έκθετους όλους τους εμπλεκόμενους. Οι μάσκες λειτουργούν ως ασπίδα – είναι ένας τρόπος να κρύψουμε τις αδυναμίες μας ή να προβάλλουμε μια ιδανική εικόνα στον κόσμο. Όταν καταρρέουν, η πραγματική μας φύση βγαίνει στην επιφάνεια, μαζί με όλα όσα κρύβονταν: φόβοι, επιθυμίες, σκοτεινά κίνητρα. Και αυτή η αποκάλυψη μπορεί να έχει τρομακτικές συνέπειες, τόσο για εμάς, όσο και για τους γύρω μας. Αυτή ακριβώς νομίζω είναι η ουσία του έργου. Τα πρόσωπα γύρω από το τραπέζι ξεκινούν ως πρότυπα επιτυχίας και κοινωνικής λάμψης: νέοι, όμορφοι, καλλιεργημένοι, οικονομικά επιτυχημένοι. Μετά το απολαυστικό τους γεύμα αποφασίζουν να παίξουν ένα “παιχνίδι”, αναπαράστασης βιασμού. Καθώς το “παιχνίδι” εξελίσσεται, αποκαλύπτονται οι πιο βίαιες και σκοτεινές πλευρές τους. Και οι συνέπειες είναι τραγικές: μια γυναίκα βιάζεται και δολοφονείται, ενώ οι θύτες παρασύρονται σε έναν κόσμο χωρίς επιστροφή.

Πληροφορίες για την παράσταση: