Αλέξανδρος Μαράκης

Όταν όλα σε αναγκάζουν να χάνεις την ουσία του εαυτού σου & τον πυρήνα σου, το να μπορείς να μην επηρεάζεσαι από τις τοξικότητες & να είσαι στο κέντρο σου είναι μαγικό…

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση της σκηνοθέτη Francesca Minutoli να ανέβασετε το κείμενο, «Καμένα λουλούδια στο παρτέρι»;

Αποδέχτηκα την πρόταση γιατί πίστεψα πολύ στο έργο και σε όλους τους συντελεστές… Ήταν κάτι που με αφορούσε να προσεγγίσω… Η σκηνοθέτιδα μας είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος με πάρα πολύ όμορφη αισθητική και την εμπιστεύομαι πάρα πολύ στην ματιά της. Εξάλλου σαν ομάδα προτείνουμε πολλά πράγματα και οι ηθοποιοί. Πιστεύω πολύ στη δύναμη της ομάδας που δεν κυριαρχεί κάποιο «εγώ» που δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις και να εκφραστείς. Σίγουρα βέβαια κάποιος πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο στο τέλος… Αλλά η προσωπική μου συνεργασία με την Francesca έχει κυλήσει αβίαστα και έχουμε κοινή ματιά στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα..

Πόσο πιστεύεις ότι μας ενδιαφέρει η συγκεκριμένη ιστορία σήμερα, μισό αιώνα μετά;

Σε μεγάλο βαθμό… Είναι σαν να γράφτηκε το έργο σήμερα όσο κοινότυπο και να ακούγεται είναι η αλήθεια… Η έλλειψη επικοινωνίας για παράδειγμα μεταξύ των ανθρώπων… Να ζεις με κάποιον στο ίδιο σπίτι και να μην είσαι πραγματικά ο εαυτός σου απέναντι του… Το έργο μιλάει για μεγάλες αλήθειες της ζωής που έχουμε ξεχάσει… Θεωρούνται όλα δεδομένα… Πάντα πρέπει να δείχνουμε στους ανθρώπους πόσο τους αγαπάμε και καλό είναι να μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη από τα πολύ απλά πράγματα. Αυτό είναι ένα μεγαλείο που το ξεχάσαμε τελείως…

Για ποιούς λόγους πιστεύεις ότι πρέπει να δούμε την παράσταση σας;

Είναι ένα έργο που δεν έχει παιχτεί ιδιαίτερα στην Ελλάδα και πιστεύω ότι μπορεί να αφορά, να συγκινήσει και να ταρακουνήσει από μόνο του… Είναι σημαντικό να βλέπουμε κάτι που μπορεί να μας αφήσει κάτι..Ένας σημαντικός ρόλος που θα πρότεινα λοιπόν είναι το ίδιο το έργο από μόνο του. Έπειτα είναι μια ειλικρινή προσπάθεια όλων μας να μπούμε στην ουσία του έργου και να επικοινωνήσουμε την αλήθεια του. Πιστεύω πολύ σε όλους τους συντελεστές από την αρχή. Εμένα προσωπικά όταν είμαι θεατής, μου αρέσει να είμαι ανοιχτός και να αφήνομαι να με παρασύρει αυτό που βλέπω.. Εύχομαι να γίνει το ίδιο και με μας…

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου.

Ο δικός μου ρόλος είναι ένα παιδί που έχει χάσει τους δικούς του.. Το έχει υιοθετήσει η επανάσταση..Είναι νοσοκόμος.. Έχει βαθιά πίστη στο θεό και μεγάλο θαυμασμό στον πατέρα του, ο οποίος πέθανε σαν ήρωας… Είναι σαν να λέμε το πρότυπο του..Είναι μια σπάνια ψυχή που αντλεί χαρά όταν μπορεί να βοηθάει αυτούς που αγαπάει… Είναι σε ένα πολύ υψηλό πνευματικό επίπεδο με ισχυρό το αίσθημα της συμπόνιας, της ανθρωπιάς και της συγχώρεσης. Έχει έντονες μεταφυσικές εικόνες και είναι ένα πάρα πολύ χαρισματικό πλάσμα.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη”;

Αυτή η φράση με κάνει να σκέφτομαι ότι έχουμε χάσει το ποιοι είμαστε πραγματικά και ποια είναι η δική μας προσωπική ανάγκη στη ζωή αυτή. Όταν όλα γύρω σου σε αναγκάζουν να χάνεις την ουσία του εαυτού σου και τον πυρήνα σου, το να μπορείς να μην επηρεάζεσαι από τις μικρές τοξικότητες που εισπράττεις κάθε μέρα και να είσαι στο κέντρο σου είναι μαγικό… Υπάρχει μια προσωπική πορεία στον κάθε άνθρωπο που τον αναγκάζει η «ρουτίνα» της καθημερινότητας να την ξεχνάει… Όταν είσαι κοντά σε αυτό το πολύ προσωπικό κομμάτι του εαυτού σου και δεν φοβάσαι να το διατηρήσεις ότι και να συμβαίνει είναι μεγάλο επίτευγμα και σου δημιουργεί γαλήνη.

Πληροφορίες για την παράσταση: