Αλεξάνδρα Βουτζουράκη

Μανόλης Αναγνωστάκης «Έστω. Ανάπηρος δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς».

Γιατί αποφάσισες να ανεβάσεις το συγκεκριμένο κείμενο “ΚΟΛΠΕΡΤ” του David Gieselmann;

Γιατί είναι ένα θεατρικό έργο με πολλές αρετές. Κατ’ αρχήν αγγίζει ζητήματα που προβληματίζουν και αφορούν τη σύγχρονη δυτική κοινωνία όπου η τεχνολογία, η οικονομική ευμάρεια και οι δοσμένες συνταγές επιτυχίας και ευτυχίας δημιουργούν δυστυχισμένους και μοναχικούς ανθρώπους που προσπαθούν να δικαιώσουν την ύπαρξή τους είτε ως θύτες είτε ως θύματα. Έπειτα ο Gieselmann επιλέγει το χιούμορ, την ειρωνεία, το παράλογο ως γλώσσα και μορφή του θεατρικού του σύμπαντος συνομιλώντας με συγγραφείς όπως ο Πίντερ, ο Ιονέσκο, ο Άλμπυ και μεταφράζοντας τον πόνο και την απελπισία σε βία και οργή διακριτικά και υποδόρια στην αρχή, ξεφλουδίζοντας αργά αλλά σταθερά τα διάφορα επίπεδα κοσμιότητας και ανοχής μέχρι το οργιαστικό και αιματοβαμμένο του φινάλε.

“Ο φόνος είναι μια διέξοδος που τελικά δικαιώνεται ως επιλογή και, σαν ιός, εξαπλώνεται, κυριαρχεί και απελευθερώνει…”

Οι ήρωες του Gieselmann σαν σύγχρονοι Φάουστ έχουν αναζητήσει το «νόημα της ζωής» στην επιστήμη, στην επαγγελματική επιτυχία, στον έρωτα και έχουν συναντήσει παντού το αδιέξοδο. Χωρίς στόχους, όνειρα, προσδοκίες δεν ζουν υπάρχουν. Ο φόνος παρουσιάζεται εξ’ αρχής ως μια επιλογή, ίσως ύστατη ίσως και όχι. Είναι μια επιλογή όμως που τους προσφέρει, έστω και προσωρινά, τη συγκίνηση που αναζητούν και είναι έτοιμοι να μυήσουν όποιον είναι πρόθυμος ή αρκετά απελπισμένος μέχρι να γεμίσει ο κόσμος με δολοφόνους και πτώματα.

Ταυτόχρονα ανεβάζεις στην Αθηναϊκή Σκηνή το έργο “Η Δούλα”– Η αλήθεια πίσω από τον Πειρασμό του Γρ. Ξενόπουλου. Τι πιστεύεις ότι έχει να μας πει σήμερα ένα έργο του 1909;

Τα σημαντικά έργα έχουν έναν πυρήνα στην ψυχή τους που είναι άχρονος. Μπορεί να χρειαστεί ένας νέος τρόπος προσέγγισης, ανάγνωσης ακόμα και «μετάφρασης», ένα φρέσκο βλέμμα με άλλα λόγια, για να παρουσιαστούν στο σύγχρονο κοινό. Αποτελούν με αυτό τον τρόπο ένα δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στο χθες, το σήμερα και το αύριο. Μας δείχνουν πως μια σκέψη, μια ιδέα μπορεί να ταξιδέψει στο χρόνο και να μας κάνει να καταλάβουμε καλύτερα την κοινωνία που ζούμε και τον εαυτό μας. Ο πειρασμός είναι ένα σημαντικό έργο. Είναι, για μένα, μια κιβωτός που μεταφέρει στο σήμερα, καλά κρυμμένη κάτω από ένα λαμπερό και περίτεχνο περιτύλιγμα, μια σκοτεινή αλήθεια, μια αλήθεια για την οποία θα μιλήσει φωναχτά πια πενήντα και πλέον χρόνια αργότερα ο Σεβαστίκογλου με την Αγγέλα του. Κι ενώ η αστικό κοινό της Κυβέλης γελούσε με την αναστάτωση που προκάλεσε μια όμορφη «δουλίτσα» στους άντρες ενός πλουσιόσπιτου, το σύγχρονο κοινό βλέπει- ή ελπίζω τουλάχιστον να βλέπει- ένα ανήλικο κορίτσι που παρενοχλείται από τους εργοδότες του.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη”;

Σκέφτομαι έναν στίχο από τον αγαπημένο μου ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη «Έστω. Ανάπηρος δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς».

Πληροφορίες για την παράσταση: