Please enable JS

Αλεξία Πετροπούλου

Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός.” Ο.Ε.

Ποιοί ήταν οι λόγοι που σε έκαναν να δεχτείς να παίξεις στην παράσταση «Το κλύσμα» της Αργυρώς Μαργαρίτη, σε σκηνοθεσία Άννα Σωτρίνη;

Το κείμενο ασφαλώς. Μού άρεσε πάρα πολύ η γραφή της Αργυρώς Μαργαρίτη και με συγκίνησε από την πρώτη ανάγνωση μολονότι κωμωδία ή πιο σωστά επειδή η ηρωίδα του έργου ΤΟ ΚΛΥΣΜΑ, Ξανθή έχει κάποιες έντονες δραματικές μεταπτώσεις και δυνατές εικόνες τις οποίες έχει δώσει με σύγχρονα δραματικό τρόπο η σκηνοθέτις Άννα Σωτρίνη. Φυσικά η πρόταση ήρθε από την Άννα Σωτρίνη θεωρώντας ότι μου ταιριάζει ο χαρακτήρας της Ξανθής. Εμένα πάλι μου ταιριάζει πολύ ο χαρακτήρας της Άννας και η πολιτισμένη συνεργασία αλλά πάνω από όλα η σκηνοθετική της οπτική την οποία όταν την άκουσα ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα. Βέβαια, της είπα «Δύσκολα μου βάζεις κυρία Σωτρίνη μου;». Εκείνη απάντησε και θα δυσκολέψουν κι άλλο αλλά εσύ τα μπορείς όλα! Τώρα σχετικό και αυτό… Πάντως δείχνει να τα καταφέραμε. Τις ευχαριστώ και τις δύο για την εμπιστοσύνη!

Τι σκέφτηκες, όταν πρωτοδιάβασες το έργο;

Ταυτίστηκα με την ηρωίδα που υποδύομαι, την Ξανθή. Σκέφτηκα τα δεινά των γυναικών και πως η κοινωνία τις περιθωριοποιεί, ευνουχίζοντας τα ταλέντα τους, την φυσική τάση τους για αναζήτηση, μόρφωση, δημιουργία. Τις αφήνει στο έλεος τους και στην μοίρα τους χωρίς καμία δυνατότητα, καμία βοήθεια, καμία στήριξη… Ίσως κάποιες εξ αυτών να ήταν, ιδιαίτερα, ταλαντούχες και αν τους δινόταν η ευκαιρία της μόρφωσης να διέπρεπαν σε διάφορους τομείς. Όλο αυτό είναι το κέντρο του έργου για εμένα.

Με συγκινεί το παιχνίδι και η αγάπη της Ξανθής για τις λέξεις και την ετυμολογία παρότι δεν έχει τελειώσει καν το δημοτικό. Την απασχολεί η ρίζα του μαλλιού της που έχει φτάσει “δέκα μέτρα”… αλλά και η ρίζα των λέξεων που την “τρελαίνουν” με την ομορφιά τους… “Ωραία λέξη. Δεν ξέρω τι σημαίνει… αλλά μου αρέσει”. Επαναλαμβάνει συχνά… όταν την εντυπωσιάζει κάποια λέξη που ανακαλύπτει ή ακούει για πρώτα φορά μέσα στο κουραστικό περιβάλλον του νοσοκομείου όπου και συναντά τον «φίλο» κλυσματάκι για να του εκμυστηρευτεί τα εσώψυχά της.

Μίλησέ μας για το δικό σου ρόλο. Η ισότητα για τις γυναίκες είναι μια πολύπλευρη υπόθεση.

Επειδή είμαστε παραγωγικές και εργαζόμαστε. Επειδή έχουμε την δυνατότητα να ψωνίζουμε δεν σημαίνει ότι οι σχέσεις με του άντρες έχουν εναρμονιστεί πλήρως. Ακόμα αμφισβητούνται οι προθέσεις μας, η προσφορά μας σε εργασία, κοινωνία, οικογένεια.

Και ακόμα χειρότερα υποτιμώνται οι πράξεις μας. Οι γυναίκες ήταν σύμβολα ειρήνης και δημιουργίας από την εποχή της μακράς μητριαρχίας. Στην μητριαρχία για χιλιετίες δεν σημειώθηκε ούτε ένας πόλεμος. Το “ισχυρό” φύλο κατά τον Π. Λεκατσά όταν ξεκίνησε η γεωργική παραγωγή παρότι οι ίδιες οι γυναίκες την ξεκίνησαν και αν δεν κάνω λάθος ανακάλυψαν και τα πρώτα εργαλεία γεωργικής καλλιέργειας και παραγωγής και μόνο λόγω της μυϊκής τους δύναμης τα λειτούργησαν εκείνοι.

Και κάπως έτσι ξεκινάει η θλιβερή πατριαρχία και η γυναίκα ασχολείται μόνο με τα του οίκου της και την ανατροφή των παιδιών της. Επομένως οι άντρες είναι μεταγενέστεροι ημών σε ζητήματα διοίκησης και παραγωγής. Ως εκ τούτου είναι πιο ανώριμοι και λιγότερο έμπειροι. Απόδειξη; Οι πόλεμοι! Και η όλη κατάστασις που βλέπετε… Σας αρέσει;

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη”.

Θα είμαι λακωνικότερη τώρα και θα απαντήσω με έναν άλλο στίχο του Ελύτη και προσωπικά αρκούμε σε αυτόν αρκεί να γίνεται πράξη από όλους μας στον καθημερινό μας βίο είτε αφορά μια βοήθεια οικονομική προς έναν άνθρωπο με οικονομική δυσκολία είτε προς έναν φίλο/η που θέλει ψυχική στήριξη:

Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός.” Ο.Ε.

Πληροφορίες για την παράσταση:

Array