Αμαλία Κλημοπούλου

Ο έρωτας, ο σεβασμός & η εκτίμηση είναι πιο δυνατά & ουσιαστικά από το χρήμα, διότι αυτά μάς κάνουν ανθρώπους!

Ποιοί ήταν οι λόγοι που σε έκαναν  να δεχτείς να παίξεις στην παράσταση ”Ποπολάρος”, υπό την σκηνοθεσία της Έλλης Βοζικιάδου;

Είχα διαβάσει στο παρελθόν το έργο και είχα δει την κινηματογραφική μεταφορά του σε σκηνοθεσία Γ. Δαλιανίδη. Πρόκειται ίσως για το ωραιότερο θεατρικό έργο του Γρηγορίου  Ξενόπουλου με σαφείς αναφορές στις κοινωνικές ανισότητες εκείνης της εποχής αμέσως μετά την ένωση των Επτανήσων με την ελεύθερη πλέον Ελλάδα, μέσα από ένα ρομάντσο μεταξύ δύο νέων ανθρώπων, όπου ευτυχώς ο έρωτας νικά. Συνεπώς, η πλοκή του και ο ρόλος της Έλντας που υποδύομαι με ενθουσίασαν, καθώς επίσης και η εμπιστοσύνη που είχα στο πρόσωπο της αειμνήστου Έλλης Βοζικιάδου για την άρτια μεταφορά του έργου στο θέατρο από εκείνη.

Τί σκέφτηκες όταν πρωτοδιάβασες το έργο;

Με ταξίδεψε σε μία μακρινή εποχή, γεμάτη ειδύλλια, τίτλους ευγενείας, καθωσπρεπισμούς με άρωμα Επτανήσων. Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα Επτάνησα, γιατί κατάγομαι από την Κεφαλονιά. Οι άνθρωποι ήταν πολύ πιεσμένοι κοινωνικά, δεν μπορούσαν να ζήσουν εύκολα τη ζωή που πραγματικά επιθυμούσαν, ακόμα και στις πιο βασικές τους ανάγκες, η θέση της γυναίκας ήταν περιορισμένη και γενικότερα εγκλωβίζονταν όλοι μέσα από το κοινωνικό τους υπόβαθρο, για το οποίο κανείς δεν ευθυνόταν, απλούστατα το κληρονομούσε.   

Τί πιστεύεις ότι έχει να μας δώσει το συγκεκριμένο έργο του 19ου αιώνα σήμερα τον 21 αιώνα;

O θεατής μεταφέρεται σε μία άλλη εποχή με άρωμα Επτανήσων, τα οποία δεν γνώρισαν Τουρκοκρατία, παρατηρώντας αρχικά το ιδιαίτερο ντύσιμο των ανθρώπων τότε, την ανάπτυξη που είχε η Ζάκυνθος σε  σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα, την κοινωνική ανισότητα των ανθρώπων σε βάρος όσων δεν κατείχαν τίτλο ευγενείας, παρά το γεγονός ότι ήταν μορφωμένοι και άξιοι επαγγελματίες ο καθένας στο είδος του. Με αυτό τον τρόπο ο θεατής εκτιμά ότι σήμερα δεν υπάρχουν τόσο έντονες κοινωνικές ανισότητες σε σχέση με την τότε εποχή και η θέση της γυναίκας έχει πλήρως εξισωθεί με αυτή του άνδρα. Επίσης, ο τρόπος που ερωτεύονταν τότε οι άνθρωποι είχε μια διαφορετική προσέγγιση, ίσως πιο αγνή και πιο αυθόρμητη.

Ο δικός σου ρόλος;

Υποδύομαι την κεντρική ηρωίδα, την κοντεσίνα Έλντα Ντιμάρα, της οποίας ο τίτλος ευγενείας την έχει καταστήσει αιχμάλωτη, άβουλη, ανίκανη αρχικά να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να παραδεχτεί ότι αγαπά το Ζέπο, ένα μορφωμένο άνθρωπο, κατώτερης καταγωγής από εκείνη, αλλά εμφανίσιμο, με ιδανικά και αξίες πιο ισχυρές από την τάξη των Κόντηδων. Είναι κοσμική, ευαίσθητη και με ήθος, όπως ήρμοζε σε μία γυναίκα εκείνης της εποχής, πρόθυμη να παντρευτεί αυτόν που θα της καθορίσει ο πατέρας της. Όμως, με την έντονη παρακίνηση του Ζέπου, τον οποίο δεν έπαψε στιγμή να τον αγαπά, η ευαισθησία της και η τόλμη της, την οδηγούν να τον προστατέψει, πρόθυμη να χαρίσει ακόμη και την πολύτιμη καρφίτσα της στον μπράβο του Κόντε Ντιμάρα , Αγουστή, προκειμένου να μην πάθει τίποτε ο Ζέπος. Στο τέλος η αγάπη και ο έρωτας που έχει για τον Ζέπο την οπλίζουν με αυταπάρνηση και δύναμη να διεκδικήσει τη ζωή που της αξίζει και να αρραβωνιαστεί εκεινον!

”Θα καταφέρει αυτός, ένας ”ποπολάρος”να τα βάλει μαζί τους και να κερδίσει την καρδιά της αγαπημένης του Ελντας”; Τί σκέφτεσαι όταν διαβάζεις αυτή τη φράση σήμερα το 2024;

Θεωρώ ότι σήμερα υπάρχει μια ισχυρή μεσαία αστική τάξη, όποτε τόσο μεγάλες κοινωνικές ανισότητες δεν υφίστανται. Σήμερα δεν υπάρχουν τίτλοι ευγενείας, τουλάχιστον στην Ελλάδα, και γενικότερα οι άνθρωποι είναι πιο απλοί και καθημερινοί. Σκέφτομαι τις δυσκολίες που προανέφερα τις οποίες αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, λόγω των έντονων κοινωνικών ανισοτήτων. Σίγουρα ανάμεσα σε άτομα με πολύ μεγάλη οικονομική διαφορά ενδεχομένως να υπάρξουν τέτοια προβλήματα. Θεωρώ όμως ότι ο έρωτας, ο σεβασμός και η εκτίμηση που έχει το ζευγάρι είναι πιο δυνατά και ουσιαστικά από το χρήμα, διότι αυτά μάς κάνουν ανθρώπους!

Πληροφορίες για την παράσταση: