Αναστάσης  Δεληγιάννης

Δεν θέλω να μοιάσω με ομάδες ή μάζες ανθρώπων γύρω μου. Θαυμάζω τη μοναδικότητα, την ελευθερία κάποιων ανθρώπων.

Πότε πρωτοήρθατε σε επαφή με τον χορό και το θέατρο, τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να ακολουθήσετε τη συγκεκριμένη πορεία στο χώρο;

Με τον χορό ήρθα σε επαφή από τη νηπιακή ηλικία, στα 5 μου χρόνια, ως μαθητής σε σύλλογο ενόργανης. Έπειτα στην εφηβεία με λάτιν και παραδοσιακούς χορούς, ενώ μετά την ηλικία των 18 ως σπουδαστής πλέον στο κλασσικό μπαλέτο. Πριν τελειώσω ακόμα τις σπουδές μου ξεκίνησα να εργάζομαι στο θέατρο ως χορευτής σε μιούζικαλ κι επιθεωρήσεις. Εκεί πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι δε μου αρκούσε η έκφραση μέσω του χορού, οπότε συνέχισα κι ολοκλήρωσα τις σπουδές μου ως χορευτής αλλά η μετεκπαίδευση μου έγινε ως musical performer. Μετά από ένα πτυχίο στην Ελλάδα, ένα diploma BA στην Αγγλία και ένα advancement award στην Αμερική, επέστρεψα στη χώρα μας. Από κει και πέρα, ξεκίνησε η καριέρα μου με σταθερά κι ήσυχα βήματα ως το σήμερα.

Ποιες είναι οι θεατρικές και χορευτικές επιρροές σας;

Οι χορευτικές μου επιρροές είναι οτιδήποτε έχει να δείξει το σώμα ως μέσο έκφρασης συναισθημάτων αλλά και η κίνηση ως ένα κομμάτι της ορχήστρας. Για μένα ο χορός είναι συνέχεια της ψυχής, είναι ο τρόπος να «πατήσει» η σκέψη σου στη γη… Θεατρικά θαυμάζω οποιονδήποτε σκηνοθέτη, σε οποιαδήποτε ηλικία, όποιο είδος θεάτρου κι αν εκπροσωπεί, που καταφέρνει να δώσει στο κοινό μια παράσταση οργανωμένη, καλοκουρδισμένη, φτιαγμένη με υψηλή αισθητική αλλά και σχεδιασμό σκηνοθετικής γραμμής. Μια παράσταση με άποψη και χαρακτήρα.

Μιλήστε μας για τον δικό σας “Πινόκιο”.

Ο δικός μου Πινόκιο, είναι ένας μικρός συνταξιδευτής! Αποφάσισα να αναλάβω αυτή τη παράσταση γιατί ήθελα πρώτος εγώ να νιώσω όλα αυτά τα παιδαγωγικά νοήματα που κρύβει αυτή η πολυβραβευμένη ιστορία. Κάποιες στιγμές αφέθηκα σε ένα όνειρο ότι ήμουν ένα μικρό ξύλινο αγόρι, χωρίς γνώσεις, χωρίς κακία, χωρίς φόβο που θέλει να ανακαλύψει τον κόσμο. Με ό,τι ανακάλυψα σε αυτό τον λογισμό, έφτιαξα την παράσταση. Γιατί τελικά, όλοι είμαστε μικρά παιδιά που θέλουν να γνωρίσουν το άγνωστο και κάνουν λάθη αλλά προσπαθούν να τα διορθώσουν, να εξελιχθούν και να ωριμάσουν!

Τι ρόλο μπορεί να παίξει η τέχνη στην εποχή μας, όπου οι κρίσεις διαδέχονται η μια την άλλη; Τι μπορεί να προσφέρει στον θεατή;

Η τέχνη στήριξε τους ανθρώπους στις μεγαλύτερες κρίσεις της ανθρωπότητας. Είναι ένας καταγραφέας στιγμών, αποτυπώνει την εποχή ώστε να μείνει ανεξίτηλη αιώνια. Ένα άγαλμα των ελληνιστικών χρόνων, ένας πίνακας της Γαλλικής επανάστασης, ένας δίσκος πικάπ της Κατοχής, μια φωτογραφία της Χιροσίμα .Μας θυμίζουν και μας εκπαιδεύουν. Από την άλλη, η τέχνη «ανθίζει» σε κάθε κρίση. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από έκφραση. Μετά τον μεσαίωνα είχαμε την Αναγέννηση. Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Αθήνα είχαμε πάνω από 40 θέατρα. Στη δικιά μας τέχνη, τη θεατρική, είναι πάντα η σχέση μας ένα ταγκό για δύο, το κοινό και οι δημιουργοί. Και οι δύο ζητούν και οι δύο δίνουν κι άρα έχουν ανάγκη αυτή τη σχέση. Η τέχνη φέρνει επανάσταση ή αντίθετα, ηρεμεί και εξημερώνει. Είναι ο τρόπος να πεις όσα δεν σου επιτρέπονται και να ζήσεις όσα δεν καταφέρνεις.

Ποια είναι τα συστατικά εκείνα που κάνουν  μια θεατρική παράσταση πετυχημένη;

Μια πετυχημένη παράσταση έχει ανάγκη από πράγματα που έχει ανάγκη και η ίδια η ζωή. Έχει ανάγκη από αλήθεια. Απαραίτητο συστατικό είναι η αγάπη, η αποδοχή, η συνεργασία, η ολοκλήρωση. Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Όταν τα διάφορα μέλη του λειτουργούν ορθά τότε πετυχαίνει. Το θέατρο δεν είναι πέρα από εμάς, είναι κάτι που αφορά καθαρά εμάς, ως μονάδες αλλά κι ως κοινωνία. Μιλάει για εμάς, ξεκινάει από εμάς και καταλήγει πάλι σε εμάς. Ό,τι χρειάζεται ο καθένας μας για να εξυψωθεί πνευματικά, το ίδιο χρειάζεται και το θέατρο.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις το απόφθεγμα του Μάρκου Αυρήλιου “Ο καλύτερος τρόπος για να αντιστέκεσαι είναι να μην εξομοίωνεσαι”;

Ο Μάρκος Αυρήλιος είναι ίσως ένας από τους μεγαλύτερους στωικούς φιλοσόφους. Σίγουρα αυτή η απλή φράση κρύβει επίπεδα και στοιχεία που δεν μπορούμε να συλλάβουμε. Δεν ξέρω αν με αντιπροσωπεύει αυτό το φιλοσοφικό γνωμικό. Για τον λόγο ότι δεν ένοιωσα πότε να αντιστέκομαι, αλλά νιώθω την ανάγκη να ζήσω. Οπότε με μια μικρή παραλλαγή θα πω ότι με εκπροσωπεί και είμαι ακόλουθος του «ο καλύτερος τρόπος για να ζήσεις είναι να μην εξομοιώνεσαι». Προσπαθώ να αναβαθμίζομαι και να αυτοβελτιώνομαι μέρα τη μέρα. Με ελέγχω και με διορθώνω. Μέσα από σκέψεις, έρευνα αλλά και ειλικρίνεια, με την εσωτερική φωνή μου… Με ξέρω αρκετά άλλα έχω κι άλλα να γνωρίσω. Σίγουρα δεν θέλω να μοιάσω με ομάδες ή μάζες ανθρώπων γύρω μου. Θαυμάζω τη μοναδικότητα, την ελευθερία κάποιων ανθρώπων. Την απλότητα μέσα από τον προσωπικό δρόμο που αποφάσισαν να ζήσουν. Σέβομαι γύρω μου τους πάντες άλλα σέβομαι κι εμένα. Θέλω για μένα να είμαι….ξεχωριστός!!!

Πληροφορίες για την παράσταση: