Αναστάσης Χριστοφιλόπουλος

Αν χρειάζεται να βγάζουμε υπέρτιτλους με το νόημα και την κεντρική ιδέα τότε έχουμε χάσει το παιχνίδι.

Γιατί δέχτηκες να παίξεις στην παράσταση του Βασίλη Τζιώκα, “Charlotte Motel”;

Τα πράγματα είναι απλά. Διάβασα το κείμενο και γέλασα με την ψυχή μου. Μιλήσαμε αρχικά τηλεφωνικά με την παραγωγή και όταν πια βρεθήκαμε από κοντά και με τον σκηνοθέτη, ένοιωσα ότι ανήκα από καιρό σε αυτή την ομάδα. Η ηρεμία και ο τρόπος που προσεγγίζει ο Βασίλης τα πράγματα με έκαναν από τα πρώτα λεπτά να πιστέψω σε αυτό που είχε οραματιστεί.

Τι πιστεύεις ότι έχει να μας πει η συγκεκριμένη μαύρη κωμωδία;

Έλα μου ντε… Αχαχαχ όχι, έχει να μας πει πολλά. Με έναν σουρεάλ τρόπο η παράσταση κλείνει το μάτι σε ένα μεγάλο θέμα της εποχής μας: Το πως αντιμετωπίζουμε την έννοια του έρωτα σήμερα. Τον τρόπο με τον οποίο νομίζουμε ότι θα τον βρούμε και πως δεν υπάρχει μαγική συνταγή τελικά. Άνθρωποι που ψάχνουν μανιωδώς το άλλο μισό μένουν μόνοι και άνθρωποι που δεν πιστεύουν πως υπάρχει κάτι τέτοιο τελικά το βρίσκουν… αλλά τελικά τι είναι ο έρωτας; Πώς γεννιέται; Πώς γίνεται να τελειώνει έτσι απλά; Και ένα σωρό άλλα ερωτήματα απαντώνται μέσα από περίεργες καταστάσεις και αρκετή δόση χιούμορ.

Γιατί πιστεύεις ότι πρέπει να δούμε μια παράσταση με σουρεαλιστική, (αντι)ρομαντική κωμωδία για τον έρωτα;

Έχω καιρό να δω μια παράσταση με αυτή τη σκηνοθετική διάθεση. Αν δεν έπαιζα θα πήγαινα να τη δω μόνο και μόνο για να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να γελάσει, να χαρεί, να προβληματιστεί τόσο όσο… Κάθε μέρα το ζούμε το σουρεάλ άλλωστε από πρώτο χέρι. Ε, αφού σκάει και το παιχνίδι του έρωτα στη μέση ακόμα καλύτερα.

Μίλησέ μας για το ρόλο σου.

Είμαι ο Βίκτωρας. Φίλος του Γιώργου που στην προσπάθεια μου να τον βρω καταλήγω άθελά μου στο Charlotte Motel. Εκεί πέρα από την απουσία αισθητικής που με ταράζει (καθώς έχω άποψη ως γραφίστας), ταράζεται και η κοσμοθεωρία μου για τη ζωή. Το μέρος κάνει θαύματα και βρίσκω τον έρωτα. Θα τον ζήσω όμως; Θα έχει happy end άραγε; Ε, τα υπόλοιπα από κοντά…

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη ”;

Πριν λίγα χρόνια θα με έβρισκε απόλυτα σύμφωνο. Τώρα πια θεωρώ πως αν θες να δώσεις κάτι στην κοινωνία, η κόντρα ίσως να μην είναι μονόδρομος. Αν σταθεί κάτι εμπόδιο στο όνειρο και στο δρόμο σου εννοείται. Η κόντρα για την κόντρα όμως δεν μου λέει τίποτα. Ο ηθοποιός πρέπει να κάνει αυτό που λέει η καρδιά του, να επικοινωνεί μέσα από την τέχνη του τις ανάγκες και τις σκέψεις του. Το λάθος που κάνουμε όμως καμία φορά είναι ότι χάνουμε το νόημα και θεωρούμε πως το κοινό είναι υποχρεωμένο να μας καταλάβει… αν χρειάζεται να βγάζουμε υπέρτιτλους με το νόημα και την κεντρική ιδέα τότε έχουμε χάσει το παιχνίδι.

Πληροφορίες για την παράσταση: