Αναστασία Ιθακησίου

“Νιώθω… ότι ο φθόνος της ευτυχίας με κρυφοτριγυρίζει & με τραβάει”.

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση της Σοφίας Φιλιππίδου να παίξεις στην παράσταση της, “Τα τρία φιλιά… Η Σταχτιά γυναίκα”;

Καταρχάς,δεν ήταν “πρόταση”. Ήταν μια ευκαιρία να λάβω μέρος στην οντισιόν της. Ένας φίλος μου ηθοποιός,μου έστειλε – εν μέσω καραντίνας – την ανάρτηση της Σοφίας Φιλιππίδου, η οποία αναζητούσε : μια νέα, μελαχρινή κοπέλα, η οποία θα ήταν “υψηλότερη” (έτσι το ζητούσε, χαρακτηριστικά), από την εκάστοτε ξανθιά κοπέλα που θα επέλεγε. Και αμέσως, απάντησα στο φίλο μου πως: ” Θα στείλω βιογραφικό, αλλά αν ζητά ψηλή μελαχρινή και πάρει εμένα, η ξανθιά θα πρέπει να είναι νάνος”. Μόλις είχα αποφοιτήσει από το Κρατικό Θέατρο και ήταν η πρώτη μου οντισιόν- η οποία, μάλιστα, έφερε δύο σπουδαία στοιχεία: τα έργα του Κ.Χρηστομάνου και την σκηνοθεσία και τη διασκευή της Σ. Φιλιππίδου. Επομένως, δε δέχτηκα κάποια πρόταση, αλλά μετά από διαδικτυακές οντισιόν επιλέχθηκα από την Σοφία για να ενσαρκώσω τη μελαχρινή που ονειρευόταν!

Γιατί πιστεύεις ότι θα έπρεπε να δούμε την παράσταση;

Δε θα πω τα κλασσικά, ότι είμαστε μοναδικοί… Άλλωστε όλες και όλοι μοναδικοί είναι… Θα σας προκαλέσω να έρθετε να γνωρίσετε από κοντά και να ανακαλύψετε τη μοναδική συνάντηση της ματιάς της Σοφίας Φιλιππίδου (και των συνεργατών της) με την ξεχωριστή πένα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου. Η Σοφία με θέρμη και μαεστρία τις δύσκολες μέρες της καραντίνας επέλεξε, όχι μόνο να μη το βάλει κάτω, αλλά να δώσει άπλετο φως σε δύο έργα του Χρηστομάνου, που ήταν για χρόνια ξεχασμένα. Ελάτε να ανακαλύψουμε μαζί την πένα μιας μορφής που η φιγούρα του θυμίζει τον Toulouse Lautrec, φλερτάρει συγγραφικά με τον Ίψεν και ντύνεται με παρτιτούρες του Σοπέν, καθώς και μιας Σοφίας Φιλιππίδου που δίνει βήμα σε νέες και νέους καλλιτέχνες και δεν το βάζει κάτω σε καμία “φουρτούνα”.

Μίλησέ μας για το ρόλο σου.

Θα μιλάω ώρες και μέρες για αυτές τις γυναίκες που υποδύομαι και μετά το πέρας των παραστάσεων… για αυτό είμαι βέβαιη. Όσο τις ψάχνω, γιατί διαρκώς ανακαλύπτω στοιχεία για εκείνες, ταυτίζομαι και απομακρύνομαι διαρκώς, για αυτό τις συμπαθώ τόσο πολύ. Ο Χρηστομάνος προκαλεί διαρκώς την Λιάνα των πρώτων σκηνών (που υποδύομαι) να βγει από το κοινωνικό καλούπι της. Οι θεατές τη βλέπουν έφηβη να ανακαλύπτει τον έρωτα, που μάλιστα η κολλητή της φίλη τον χαίρεται και όχι η ίδια και την ξαναβρίσκουν ενήλικη να τον συναντά ξανά… και όλα και όλοι φαίνονται να την προκαλούν. Το δέχεται; Θα δείξει… Η γυναίκα των επόμενων σκηνών που υποδύομαι μαστίζεται από υπαρξιακές αγωνίες και ανασφάλειες. Ναι, η σκληρή πένα του Χρηστομάνου, δικαίως, δεν αφήνει να αγιάσει κανένα του “δημιούργημα” (άνδρας, γυναίκα, ακόμα και παιδί) όπως λέει χαρακτηριστικά η ηρωίδα μου: “τη φοβάμαι αυτήν την ευτυχία. Νιώθω πως ο φθόνος της ευτυχίας με κρυφοτριγυρίζει και με τραβάει”. Κατ ‘ επέκταση και εμένα, άθελά του δε μου επιτρέπει, ως καλλιτέχνης, να χαλαρώσω όσο μπαίνω στα λεπτά τακούνια αυτών των γυναικών και φορώ με το “σκληρό-ευγενικό” τους χαμόγελο.

Πως νιώθεις απέναντι στα φαινόμενα ρατσισμού (με όλες τις εκφάνσεις του), που έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια;

Αισθάνομαι θύμα, θύτης, ψύχραιμη και αρκετές φορές μη ψύχραιμη παρατηρητήρια, αλλά κυρίως γυναίκα και καλλιτέχνης, η οποία σπεύδει να μιλά για αυτό και να στέκεται ενάντια σε κάθε έκφανση του. Είτε μέσα από της ιστορίες μου, είτε ως ηθοποιός μέσα από τις ιστορίες των άλλων.

Πιστεύεις ότι οι κυβερνήσεις σε περιόδους κρίσης βρίσκουν τρόπους για να καταπατούν τα εργασιακά και τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Με έναν απόλυτο α’ ενικό και μια κατάφαση στη δοθείσα ερώτηση δε θα σταθώ στο γεγονός αλλά στο τι “καλό” (γεννημένο από το κακό) έχει επιφέρει. Καταρχάς, χαίρομαι που η ιστορία διαρκώς επαναλαμβάνεται.. και δυστυχώς αυτή η ιστορία δεν γράφεται (ακόμη) στα σχολικά βιβλία. Όσο καταπατούνται τα εργασιακά δικαιώματα, τόσο ο λαός θα συσπειρώνεται και ακόμα και με θυσίες ζωής θα ανατρέπει κυβερνήσεις και οικογενειοκρατίες. Σήμερα, στην Ελλάδα του 2021, που η τωρινή κυβέρνηση, ειδικά στο κομμάτι του πολιτισμού κομψά “ερντογανίζει” (φανερό γεγονός της περίοδο της πανδημίας) έγιναν αγώνες που κατακτήθηκαν. Ωστόσο ο καλλιτεχνικός αγώνας έχει μεγάλο δρόμο. Φωτισμένα εργασιακά παραδείγματα των ημερών μας, ήταν οι ντελιβεράδες των e-food, η χαμένη ζωή του εργάτη της Cosco που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, οι διαδηλώσεις των ηρώων πυροσβεστών/πυροσβεστριών του καλοκαιριού, που ειρωνικά απαντήθηκαν με “αύρες” και τέλος θα αγγίξω και τους περίφημους φοιτητικούς αγώνες του πανεπιστημίου του ΑΠΘ. Παραδείγματα που προφανώς απλά αναφέρθηκαν, ίσως και εσκεμμένα δεν γνωστοποιήθηκαν μέσω των ΜΜΕ! Για αυτό τώρα που μου δίνεται το βήμα.. έστω και ένας/μια έφηβη να διαβάσει την αλήθεια και να αναρωτηθεί γιατί δεν τα γνωρίζει, για εμένα θα είναι “νίκη”!

Ποια είναι η επόμενή σου δουλειά στο θέατρο;

Η επόμενη δουλειά είναι στο σινεμά και είμαι πανευτυχής για αυτό!

Πληροφορίες για την παράσταση «Τα τρία φιλιά… Η Σταχτιά γυναίκα» ΕΔΩ