Αναστασία Παντούση

Είναι ωραίο να τρωγόμαστε με το μέσα μας.

Ποιοί ήταν οι λόγοι που σε έκαναν να δεχτείς να παίξεις στην παράσταση “Αννα Χ” υπό την σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ;

Να σου πω με την Λίλλυ, συνεργαστήκαμε πέρσι πάρα πολύ ωραία. Είχαμε μια πολύ όμορφη συνεργασία. Πρώτα από όλα την εκτιμώ πάρα πολύ στη δουλειά της, αλλά την εκτιμώ και ως άνθρωπο. Είναι πολύ σημαντικό να δουλεύεις με ανθρώπους, που ξέρεις ότι μπορείς να επικοινωνήσεις και μόνο με τα μάτια. Σε ακούνε, τους ακούς, υπάρχει εμπιστοσύνη και δεν υπάρχει ένα πίσω κείμενο. Οπότε εγώ πλέον τα τελευταία χρόνια δουλεύω πολύ με το “καθαρό βλέμμα” και πάω πολύ με το ένστικτό μου, το οποίο με οδηγεί αυτό. Και έτσι λοιπόν αποφασίσαμε με τη Λίλλυ να συνεργαστούμε πάλι και αποφασίσαμε μαζί να βρούμε ένα έργο. Και ήρθε η Άννα Χ στη ζωή μας.

Εσύ όμως που πιστεύω ότι έχεις τη δυνατότητα να έχεις πολλούς ρόλους πιθανόν να χάνεις επαγγελματικά, αν επιμένεις στο “καθαρό βλέμμα”.

Σίγουρα. Συμπεριλαμβάνονται όλα τα πράγματα, δηλαδή αλίμονο αν είναι κάποιος σπουδαίος σκηνοθέτης και ηθοποιός, ο οποίος μπορεί να έχει τις παραξενιές του – άλλωστε κάθε άνθρωπος και εσύ και εγώ έχουμε τις δύσκολες στιγμές μας – αυτό είναι πολύ διαφορετικό, αλλά ξέρεις ότι έχεις συνεργαστεί καλά, νιώθεις μια εμπιστοσύνη και ξέροντας ότι ο άνθρωπος απέναντί σου είναι καθαρός, λες πιο εύκολα το Ναι. Αν όμως αισθανθώ ότι δε μου ταιριάζει κάτι, το οποίο δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω, θα φύγω και δεν θα κλείσω τη δουλειά.

Πως νιώθεις για την Άννα Σορόκιν;

Λοιπόν, άκου, την αγαπώ, δεν στο κρύβω. Δεν την ήξερα. Βρήκαμε το κείμενο και είπα αυτό θα κάνουμε. Ενθουσιάστηκε και η Λίλλη. Και άρχισα να ψάχνω για αυτή την κοπέλα, η οποία στα 22 της χρόνια, αποφάσισε ότι στη ζωή της ό τι και να γίνει θα κάνει το όνειρο της, πραγματικότητα. Αυτή η δύναμη, αυτό το πάθος, αυτό το έτοιμη για όλα, που λένε, εγώ το βρήκα ζωή.

Φυσικά η Άννα εξαπάτησε την Αμερική. Όπως όμως λέει ο Ariel στο έργο, μου πήρες τα λεφτά μου και εκείνη απαντάει όχι, εσύ ήθελες να σου τα πάρω. Όταν όμως πείθεις τράπεζες, ξενοδοχεία, φίλους να σ’ εμπιστευτούν, επειδή οι ίδιοι πιστεύουν ότι θα έχουν κέρδος από εσένα, πλάθουν την εικόνα, που απλόχερα τους προσφέρεις για να επωφεληθούν.

Η Άννα τους έπεισε ότι είναι μία κληρονόμος, όμως ποτέ δεν έδειξε τα “χαρτιά” της για το τι πραγματικά είναι. Aυτό το έχουμε γενικότερα στην κοινωνία. Οπότε η Άννα, με λάθος τρόπο – χα χα χα – ήθελε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και μόλις το κατάφερνε, ίσως κατά τη δική μου ταπεινή άποψη, μπορεί και να έδινε πίσω τα χρήματα.

Έψαχνε το καλύτερο αύριο, το μεγάλο ψεύτικο, άπιαστο όνειρο της Αμερικής που, μη γελιόμαστε, κάπου όλοι το έχουμε βαθιά μέσα μας.

Μίλησέ μας για την εμπειρία σου στο “Κόκκινο ποτάμι”.

Καταρχάς γνώρισα τον Μανούσο Μανουσάκη. Αυτός ο άνθρωπος με έκανε να αγαπήσω περισσότερο τη δουλειά μου από ότι την αγαπούσα, να σεβαστώ τη δουλειά μου γιατί πρώτα από όλα με σεβόταν αυτός. Το έχω ξαναπεί ότι είναι σταθμός. Φυσικά ήταν φοβερός ο ρόλος μου, αλλά περισσότερο, μέσα από όλη αυτή τη συνθήκη, είχα ένα σκηνοθέτη δίπλα που με στήριζε. Ήταν μία ιστορία η οποία με άγγιξε. ΄Ητανε μία απίστευτη συνεργασία από όλες τις πλευρές.

Το κόκκινο ποτάμι σε έφερε πάρα πολύ κόσμο. Μία Άννα που μπορεί να μη σε φέρει κοντά σε πολύ κόσμο, αλλά θα σε φέρει σε λίγους, που κατανοούν το θέατρο. Πώς θες να κάνεις την επιλογή των ρόλων σου;

Δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής, υπήρξαν περίοδοι που όντως μπορούσα να επιλέξω. Ας πούμε, πέρσι είχα πολύ απαιτητικό πρόγραμμα για την τηλεόραση και μου ήρθε η πρόταση για το “Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι”, που είναι ένας πολύ απαιτητικός ρόλος και ήταν πολύ μεγάλο στοίχημα και ειδικά δίπλα στη Φιλαρέτη Κομνηνού, οπότε δεν μπορούσα να πω όχι. Και δεν ήθελα να πω όχι και να χάσω αυτή τη ρολάρα. Έχει να κάνει λοιπόν με το να σε ιντριγκάρει ο ρόλος και με το τι θέλεις να κάνεις εκείνη τη στιγμή στη ζωή σου. Αν νιώθεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις, γιατί ξέρεις μέσα σου αν μπορείς, το πράττεις. Ήξερα ότι θα “πεθάνω”, θα είμαι είκοσι ώρες στο πόδι, αλλά ήξερα ότι θα τα καταφέρω, επειδή το ήθελα τόσο πολύ.

Παρόμοια θα γίνει και φέτος, επειδή θα ξεκινήσω γυρίσματα για “Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι” της Λένας Μαντά.

Τηλεόραση, θέατρο ή κινηματογράφος;

Θεωρώ ότι είναι τρεις διαφορετικές κατηγορίες. Άλλα μέσα, άλλη τεχνική το καθένα. Σαν τέχνη όμως θα διάλεγα τον κινηματογράφο, αν φυσικά θα μπορούσα να βιοπορίζομαι μόνο με αυτόν.

“Μόνο που τα όνειρα, δυστυχώς, δεν κρατούν για πάντα…” . Τι σκέφτεσαι, ακούγοντας αυτήν τη φράση;

Αν σταματήσουν τα όνειρα, τελειώσαμε, χαθήκαμε. Είτε υλοποιηθούν, είτε όχι. Αν με όλα αυτά που συμβαίνουν, σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, θα φουντάρουμε όλοι από τον έκτο. Είναι οι σκέψεις, οι εικόνες που δημιουργεί το μυαλό μας, οι φαντασιώσεις δε μπορούμε να ζήσουμε. Είναι ωραίο να τρωγόμαστε με το μέσα μας και να προσπαθούμε να φτιάξουμε, να δημιουργήσουμε…

Φωτογραφίες: Λίνα Οικονόμου

Πληροφορίες για την παράσταση: