Αντώνης Βαρθαλίτης

Στο τέλος δεν κρίνεσαι απ’ την κοινωνία αλλά απ’ τις επιλογές σου.

Γιατί δέχτηκες να παίξεις στην παράσταση του Αλμπέρτο Εσκενάζη, τα “Παντρολογήματα” του Νικολάι Γκόγκολ;

Το έργο αυτό είναι μια κωμωδία του προηγουμένου αιώνα με αρκετά απ’ τα ζητήματα εκείνης της εποχής να έχουν αλλάξει στις μέρες μας. Όπως για παράδειγμα η αέναη αγωνία των ανθρώπων για αποκατάσταση μέσω του γάμου. Αυτό βέβαια είναι και μια συνθήκη που δημιουργεί τη φάρσα, το γέλιο, τις παρεξηγήσεις. Είναι ένα κείμενο απ΄ τα παλιά που θες όμως να δεις και να γελάσεις με τη ψυχή σου. Ήθελα να συμμετάσχω για το λόγο του ότι μου άρεσε αυτή η αλλέγκρια στους ρόλους και αυτη η αρλεκίνικη διάθεση που έχει ο Γκόγκολ στους χαρακτήρες του.

Τι πιστεύεις ότι  έχει να μας πει σήμερα ένα κείμενο του 19ου αιώνα;

Όπως είπα και πριν, δεν έχει κάτι ιδιαιτέρως διδακτικό να πει στο σημερινό κοινό, πέραν αυτού που ήδη το έργο είναι: Ξεκαρδιστικό, με πολλά στοιχεία απ’ την Κομέντια ντελ ‘Αρτε, χαρακτήρες έντονους και πληθωρικού. Μετά τους εγκλεισμούς που περάσαμε, αυτό που προσφέρει μια τέτοια παράσταση είναι γέλιο, πολύ γέλιο.

Γιατί ποιούς λόγους θεωρείς ότι θα έπρεπε το κοινό να έρθει στην παράσταση σας;

Γιατί έχει ανάγκη να δει κωμωδίες ο κόσμος μετά τους προσφάτους εγκλεισμούς λόγω πανδημίας. Το είδαμε και στην τρέχουσα χρονιά στα θέατρα πως γέμισαν οι σκηνές και ειδικά σε κωμωδίες.

Μίλησέ μας για το ρόλο σου.

Υποδύομαι δυο ρόλους στο έργο. Ο πρώτος είναι ο Στεπάν, ο υπηρέτης του αυλικού συμβούλου Ποτκαλιόσιν. Ένας χαρακτήρας λαικός, αυθόρμητος που μέσα απ’ την αγένεια και τις φωνές προς το αφεντικό του δημιουργεί απ’ την εμφάνιση και μόνο γέλιο στον κόσμο. Ο δεύτερος είναι ο Ναύαρχος Ζεβάκην. Σ’ αυτή την περσόνα έχω βάλει ότι πιο τρελλό και αλλέγκρο θα μπορούσα να φανταστώ. Όπως είπα και στον Αλμπέρτο όταν το δουλεύαμε, δεν έχω κάνει πιο ψυχικά διαταραγμένο τρελλό στα χρόνια που παίζω. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι ευχάριστος μέσα στην τρέλλα του. Είναι απόλαυση ο Ζεβάκην και πάντα προσπαθώ να τον κάνω απρόβλεπτο. Κάθε φορά θα δει και άλλα πράγματα κάποιος που έρχεται.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη”;

Αυτό που λέει επί της ουσίας. Είναι πολύ καθαρό αυτό που λέει ο ποιητής για να θέλει ιδιαίτερη ανάλυση. Η κοινωνία αλλάζει, εμμένει και σπανίως καινοτομεί. Τα χρόνια που εγώ ζω, δεν θα έλεγα οτι ζω σε μια κοινωνία που με εμπνέει (με φωτεινές εξαιρέσεις πάντα). Πρέπει να έχεις την προσωπικότητα να χαράζεις δικούς σου δρόμους. Αν δυσκολεύεσαι να μην τα παρατάς. Να επιμένεις όταν πέφτεις και να μην επαναπαύεσαι όταν πετυχαίνεις. Η πορεία προς τη χαρά και τη δημιουργία θέλει κόπο. Στο τέλος δεν κρίνεσαι απ’ την κοινωνία αλλά απ’ τις επιλογές σου.

Πληροφορίες για την παράσταση: