Αντώνης Σταμόπουλος: “Η ευγένεια, το χιούμορ & η προσπάθεια κατανόησης του διπλανού σου είναι μεγάλης σημασίας!”

Τι σκέφτηκες όταν σου πρότεινε ο Δημήτρης Καρατζιάς να παίξεις στο «Χορεύοντας στο σκοτάδι»;

Ένιωσα ιδιαίτερη χαρά. Όταν είχα δει την ταινία του Lars Von Trier σε μικρή ηλικία, με είχε ταρακουνήσει με έναν πρωτόγνωρο τρόπο. Επίσης, ένιωσα οτι θα είναι μία υπέροχη πρόκληση να ανέβει ένα τέτοιο μιούζικαλ, σε ένα μικρό χώρο όπως το θέατρο Vault. Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή τη συνεργασία.

Υπάρχει αναφορά στο σήμερα;

Κατά τη γνώμη μου, η βασική αναφορά στο σήμερα, είναι η τάση κάποιων ανθρώπων να μην εκτιμούν την αγνότητα κάποιων άλλων, αλλά αντιθέτως να την χρησιμοποιούν για να επιβιώσουν, να βγουν νικητές. Κάτι το οποίο είναι διαχρονικό σαν ζήτημα.

Μίλησε μας για τον ρόλο σου.

Βρισκόμαστε στο Σικάγο, το 1965. Ο ρόλος που υποδύομαι είναι ο Τζην, ο 14χρονος γιος της κεντρικής ηρωίδας, της Σέλμα. Πάσχουν και οι δύο από μια κληρονομική ασθένεια, η οποία σε κάνει σταδιακά να χάνεις το φως σου. Η Σέλμα, με μεγάλη δυσκολία, έχοντας μεταναστεύσει από την Τσεχοσλοβακία στην Αμερική με το Τζην, αποταμιεύει χρήματα για να κάνει το χειρουργείο ο γιος της, πριν προλάβει να τυφλωθεί, ενώ εκείνος δεν το γνωρίζει αυτό, όπως και άλλα πράγματα. Η σχέση μεταξύ τους, είναι ξεχωριστή, και το παιδί αυτό, παλεύει μέσα του προσπαθώντας να κατανοήσει τι συμβαίνει. 

Ποια σκηνή θεωρείς πιο σημαντική στο έργο και γιατί;

Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να επιλέξω μια συγκεκριμένη σκηνή απο το έργο ως την πιο σημαντική, χωρίς να αποκαλύψω την εξέλιξη της πλοκής! Μια φράση όμως που λέει η Σέλμα και με συγκινεί, είναι “ Ονειρεύομαι, με τα μάτια ανοιχτα. Δεν το κάνω επίτηδες, μου βγαίνει αυθόρμητα. Ονειρεύομαι και όλα γίνονται μουσική.”

Αν και μικρός ηλικιακά έχεις ήδη παίξει και στο θέατρο και στην τηλεόραση και στο σινεμά και  στο Φεστιβάλ Αθηνών.   Πως νοιώθεις που έχεις συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα σκηνοθετών και ηθοποιών του χώρου όπως Μυριανθόπουλος, Μοσχόπουλος, Μπρούσκου, Βαξεβάνη Ρήγου κλπ;

Νιώθω ευγνωμοσύνη. Κάθε συνεργασία, είναι ένα καινούργιο ταξίδι έρευνας, ανακάλυψης και εξέλιξης.

Σχέδια για το μέλλον;

Επιθυμώ να συναντήσω ανθρώπους που θα με κάνουν καλύτερο άνθρωπο και θα μου φανερώσουν νέους τρόπους αντίληψης πάνω στη δουλειά μου. Επίσης θα ήθελα να κάνω και ένα μεγάλο ταξίδι, ίσως στην Αμερική, η στην Ιαπωνία.

Πώς αισθάνεσαι για τη σημερινή Ελλάδα;

Επειδή η ζωή στην Ελλάδα, μπορεί να είναι πολύ δύσκολη έως και θανατηφόρα στην κυριολεξία, νιώθω έντονο θυμό πολλές στιγμές. Υπάρχει ρατσισμός, αγένεια και έλλειψη σεβασμού. Όταν συναντάς περισσότερα αρνητικά παρά θετικά είναι δύσκολο να είσαι ήσυχος. Όμως, αν κάποιος ζει εδώ είτε επειδή είναι αναγκασμένος, είτε από επιλογή, είναι καλό να βρει τον δικό του τρόπο, μόνος η μαζί με άλλους, λίγους η πολλούς, που θα κάνει τη δική του ζωή αλλά και των γύρω του πιο όμορφη, πιο γαλήνια. Η ευγένεια, το χιούμορ και η καθημερινή προσπάθεια για κατανόηση του διπλανού σου, κοντινού η αγνώστου, είναι μεγάλης σημασίας.

Πληροφορίες για την παράσταση «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» στον Πολυχώρο Vault