Αργύρης Λάμπρου

Ελάτε να σχηματίσουμε μαζί γνώμη για το τι πιστεύουμε για την Ελλάδα του 2024.

Ποιοί ήταν οι λόγοι που σε έκαναν να δεχτείς να παίξεις στην παράσταση «Ζάχαρη», σε σκηνοθεσία Νεκτάριου Λιονάκη;

Το κείμενο, που συνιστά διασκευή βασισμένη στο έργο της Μαρίας Λαϊνά ”Το νόημα”, μου τράβηξε εξ αρχής το ενδιαφέρον. Παρά το γεγονός οτι πρόκειται για ένα δοκιμιακό, φιλοσοφικό κείμενο που δύσκολα μπορεί να το φανταστεί κανείς να πραγματώνεται σε μια θεατρική σκηνή, η κατασκευή τριών διαφορετικών χαρακτήρων εκ μέρους της Ράνιας Καλλάρη που ανέλαβε την δραματουργική επεξεργασία, καθώς επίσης η σκέψη εκ μέρους του σκηνοθέτη Νεκτάριου Λιονάκη να αποτελέσουν οι τρεις αυτοί χαρακτήρες τα πειραματόζωα σε ένα πείραμα που αναδεικνύει το συνεχές πειραματικό στάδιο της ανρθωπότητας και που μέσω αυτού του πειράματος δίνεται στον/στην καθέναν/καθεμία η
δυνατότητα να εξωτερικεύσει τις σκέψεις και τις λέξεις της συγγραφέως μου φάνηκε μια έξυπνη και ελκυστική ιδέα. Τα θέματα τέλος που πραγματεύεται το έργο και το ελληνικό στοιχείο που ενυπάρχει μέσα σε αυτό συνιστά προσφιλές πεδίο για τον θεατή να ταυτιστεί, να συμφωνήσει, να διαφωνήσει και να σκεφτεί γύρω από αυτά. Συν τοις άλλοις, η θέληση και η επιμονή νέων ανθρώπων να υλοποιήσουν μια ιδέα που είχαν εξαρχής παρόλες τις αντιξοότητες, είναι ένα στοιχείο που μου δημιουργεί αισιοδοξία και επιθυμία να συμμετέχω σε αυτή την διαδικασία.

Ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις, όταν διάβασες το έργο;

Η απάντησή μου σε αυτήν την ερώτηση σχετίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου με τις παραπάνω σκέψεις μου σχετικά με το κείμενο. Αν μπορώ να προσθέσω κάτι -για να μην τα φανερώσουμε και όλα- είναι οτι το κείμενο καταφέρνει μέσα σε λίγες σελίδες να παρουσιάσει την εξελικτική πορεία του ανθρώπινου είδους, την αποσύνδεσή του από τα υπόλοιπα όντα του ζωϊκού βασιλείου και τις επιλογές που έκανε ανά τους αιώνες, από την στιγμή που του δόθηκε η ελευθερία να σκέφτεται και να επιλέγει τις πράξεις του. Το έργο φαίνεται να στέκεται κριτικά απέναντι σε αυτές τις επιλογές, αλλά δεν μπορώ να πω
παραπάνω, μην με πιέζετε.

Μίλησέ μας για το δικό σου ρόλο.

Η Ζάχαρη, πρόκειται για μία κειμενική σύνθεση ιδιαίτερη. Ναι μεν επί σκηνής βρισκόμαστε τρεις ηθοποιοί, ωστόσο θα μπορούσε το κείμενο να λέγεται από έναν άνθρωπο, ή από όλη την ανθρωπότητα μαζί. Μοιάζει σαν να είμαστε οι τρεις πτυχές ενός όντος, η Αγία Τριάδα – για να γίνει και μια αναφορά στο θρησκευτικό στοιχείο που συναντάται πολύ στο έργο. Αν σκεφτώ αυτούς τους τρεις χαρακτήρες, νιώθω οτι θα μπορούσαν να είναι οποιοδήποτε ανθρώπινο ή μη ον. Ένα είδος ξωτικών, άφυλων πλασμάτων που βρίσκονται πειραματόζωα σε ένα πείραμα και ξεστομίζουν αλήθειες.

Σημασία δεν έχει πού είναι η ζάχαρη, αλλά πώς εσείς αισθάνεστε για τη ζάχαρη.
Η φράση αυτή μου θυμίζει λίγο την Ιθάκη του Κ.Π Καβάφη. Κι εδώ η συγγραφέας αναφέρεται σε μια διαδρομή, μια διαδικασία που μέσω αυτής μαθαίνεις πολλά και δεν έχει σημασία ο προορισμός και όχι μόνο, ναι όχι μόνο δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά ίσως και να μην υπάρχει προορισμός, ναι, πιθανώς να μην υπάρχει αυτονόητος και αυθύπαρκτος προορισμός…Σας μπέρδεψα; Τέλεια, με συγχωρείται, αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα.

Τι πιστεύεις για την Ελλάδα του 2024;

Αυτή είναι μια πολύ γενική ερώτηση που με δυσκολεύει αρκετά. Νιώθω ότι δεν ξέρω τι μπορώ να απαντήσω. Δεν μ’ αρέσει να λέω τόσο γενικά ”Η Ελλάδα έχει αυτό το καλό, η Ελλάδα έχει αυτό το κακό”. Γιατί τι είναι η Ελλάδα ή η κάθε χώρα; Το αναφέρουμε λες και είναι ένα πρόσωπο, ένα πράγμα, ενώ δεν είναι. Η Ελλάδα αποτελείται από τόσες Ελλάδες όσες και οι άνθρωποι που ζουν σε αυτήν. Η ανθρωπότητα φέρει τα χαρακτηριστικά τόσων ανθρωποτήτων όσοι είναι και οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτόν τον πλανήτη. Μάλλον δεν καλύπτει η απάντησή μου αλλά το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν διάβασα την ερώτηση, ήταν αυτό. Ίσως, για το πώς είναι η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, δίνει απαντήσεις το έργο μας. Ελάτε να σχηματίσουμε μαζί γνώμη για το τι πιστεύουμε για την Ελλάδα του 2024.

Πληροφορίες για την παράσταση: