Αρκαδία Ψάλτη: “Σκέφτομαι για την Ελλάδα του 2019 ότι θα θελα να κάνω μαγικά!”

Γιατί αποφάσισες να ανεβάσεις το συγκεκριμένο κείμενο;

Ένα θέμα που με απασχολεί από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με την τέχνη, με την φωτογραφία αρχικά και αργότερα με την υποκριτική, είναι η σχέση της φόρμας με το περιεχόμενο. Πως το ένα επηρεάζει το άλλο και τι παράγεται από την σύνθεσή τους.Είναι ένα θεμελιώδες ζήτημα της τέχνης αυτό μα και της ζωής. Τι παράγεται από μια φόρμα στραγγισμένη απο την ουσία; Τι συμβαίνει όταν η ουσία δεν μπορεί να βρει την λειτουργική φόρμα για να υπάρξει; Στην ζωή λοιπόν τζούφιες κατασκευές πολλές. Εκεί βουτάει η τέχνη για να βγάλει την ψαριά της. Όταν λοιπόν μου διάβασε ο Γιάννης Μακριδάκης την νουβέλα του κι η πρώτη μου συγκίνηση μέχρι δακρύων πέρασε κι άρχισα να την μελετώ κατάλαβα πως ήταν ένα πρώτης τάξεως υλικό, μια θαλασσα ωκεανός. Ένας ναυτικός και μια πόρνη, υπαρκτά πρόσωπα, απομαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις στον συγγραφέα το πρωτόλειο υλικό. Δυο  άνθρωποι που ενώ την φόρμα της αγάπης που είναι το σεξ το υπερλειτουργούν κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή, δεν έχουν καταφέρει να το γεμίσουν με αυτήν, στεγνοί κι οι δυο και φοβισμένοι, έχοντας κάνει πανοπλία τους το σεξ ενάντια στην αγάπη. Η νουβέλα κατ εμέ έχει ευτυχίσει να έχει μια υπέροχη φόρμα, υπέροχη γραφή και μια ιστορία-ουσία που περιέχει τον χάρτη όλου του κόσμου, με τόπους εξωτικούς, μνήμες μυθιστορηματικές, που αναρωτιέσαι πως χωράνε τόσες ζωές σε μία, καταδύσεις σε θάλασσες αχαρτογράφητες της νύχτας και του πάθους. Δύο άνθρωποι βαθιά μοναχικοί που συναντιούνται στην σκηνή μονολογόντας διαλογικά, ψάχνοντας αυτό που δεν τολμούν και δεν ετόλμησαν να πουν και να αφεθούν να νιώσουν Την πεμπτουσία της ζωής.

Μίλησε μας για τον δικό σου ρόλο.

Η Λόλα, είναι πόρνη με μυθιστορηματική ζωή. Μια γυναίκα που στην πραγματικότητα σήμερα είναι γύρω στα 80 και τα τελευταία 30 χρόνια ζει μόνη της σαν η μοναδική κάτοικος ενός χωριού, σε ένα νησί. Αγρίμι. Όταν την συνάντησα στο ταβερνείο του χωριού αυτού, δεν της συστήθηκα. Της έπιασα κουβέντα. Γενικά και αόριστα για την ζωή και τέτοια της ρακής και του μεζέ. Και πως τόσο παράξενα έγινε κάτι που ξαφνικά έβαλα στο στόμα μου ατάκα από το κείμενο που την επαναλαμβάνει αρκετά και είδα το ρεύμα που αυτή προξένησε στο σώμα της στο μούτρο της στο χρώμα της. Κι εκεί κατάλαβα ότι την έχω νιώσει ναι κι ίσως πολύ και καλά μα και ταυτόχρονα είναι ασύλλυπτη τόσο η ζωή που έχει γράψει την ψυχή της. 

Υπήρξαν δυσκολίες στην προσέγγιση του ρόλου που σε προβλημάτισαν;

Ναι, η βασική δυσκολία ήταν πως να μετακινηθώ προς αυτήν χωρίς να λειτουργήσω με το κλισέ της πόρνης. Έκανα αρκετή μελέτη, συνάντησα πόρνες και στον τόπο εργασίας τους με ειδική άδεια για να μπορέσω να μπω στα ”ιερά” τους. Θέλησα σκηνοθετικά να φανεί από την υποκριτική και η εποχή που έζησε και ο ψυχισμός της μα και η ιδέα πως η πορνεία δεν είναι μόνο επάγγελμα είναι κατάσταση ψυχής που υπάρχει και στον έξω των πορνείων κόσμο. Και βεβαίως πως δεν είναι μόνο γένους θηλυκού.

Ποιες σκέψεις μπορεί να έχει ο θεατής αφήνοντας πίσω τη σκηνή του θεάτρου;

Διάφορες φαντάζομαι, δεν ξέρω, μια φίλη μου είπε κάτι για αθώους θύτες, κάποιος άλλος πάω να πιω
δυό μπύρες, μια άλλη θεατής γέλαγε τόσο στην παράσταση που γέλαγα και γω και έκλαψε στο τέλος
ενώ εγώ όχι, τουναντίον. Κι αυτό που μ άρεσε πιο πολύ που είπε κάποιος δεν υπάρχει ζωή που δεν
δικαιώνεται. 

Τι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2019;

Σκέφτομαι ότι θα θελα να κάνω μαγικά.

Πληροφορίες για την παράσταση «Η πρώτη φλέβα»  ΕΔΩ