Βαγγέλης Ζάπας

Κόκκινη κλωστή, ράβω στο νου μου, μια φορεσιά του κόσμου. Να τον αλλάξω.

Για ποιούς λόγους δέχτηκες να συνεργαστείς με τον σκηνοθέτη Κώστα Παπακωνσταντίνου;

Όταν μου έγινε η πρόταση, επειδή ήξερα το έργο και θεωρώ ότι είναι ένα βαθιά επαναστατικό έργο σε πολλά επίπεδα και τοποθετεί την κοινωνία μπροστά στον καθρέφτη της, θεώρησα ότι ο Κώστας θα ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος να αναδείξει τα προβλήματα που θέτει ο Βέντεκιντ με έναν τρόπο σύγχρονο και τολμηρό. Εκτός αυτού δεν έχουμε δουλέψει στο παρελθόν μαζί, οπότε ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία να συνομιλήσουμε καλλιτεχνικά!

Τι θεωρείς ότι έχει να μας πει σήμερα το 2022, «Το Ξύπνημα της Άνοιξης» του Φρανκ Βέντεκιντ, ένα κείμενο του 19ου αιώνα;

Το έργο είναι σαν να γράφτηκε σήμερα. Όχι προς τη μορφή του, αλλά τη θεματολογία του. Το χάσμα στις γενεές και η απόσταση που διανύει η μία από την άλλη, η σεξουαλική απελευθέρωση, η δήθεν προοδευτική εκπαίδευση αλλά πρακτικά συντηρητική και ακλόνητη στις ιδέες της και το αιώνιο ερώτημα «γιατί γεννιόμαστε» είναι μερικά απ’ τα θέματα που ασχολείται το έργο και το κάνουν απίστευτα σύγχρονο και διαχρονικό.

Μίλησέ μας για το ρόλο σου.

Στην παράσταση υποδύομαι 3 ρόλους, ετερόκλητους μεταξύ τους αλλά με μία κοινή συνισταμένη που θα δείτε στην παράσταση.Τον Χάνσεν, έναν 15χρονο ανήσυχο νέο που ψάχνει σε όλο το έργο τη σεξουαλικότητά του, πειραματίζεται σε αυτήν την κατεύθυνση και είναι ανοιχτός μπρος στις εμπειρίες που μπορεί να αποκτήσει ακούγοντας το ένστικτο και το σώμα του. Τον κύριο Γκάμπορ, πατέρα του Μελχιόρ, δικηγόρο, που είναι η μοντέρνα εκδοχή της ενήλικης κοινωνίας του έργου αλλά ψάχνοντας να βρει λύση για το πρόβλημα που προκύπτει ‘’πιάνεται’’ από τα συντηρητικά θραύσματα μέσα του, που όλοι μας έχουμε ποτιστεί με αυτά.Τέλος, τον Μυστηριώδη Άνθρωπο στην τελευταία σκηνή του έργου, αλλά δεν θα πω παραπάνω για αυτόν, αλλιώς τι μυστηριώδης θα ήταν; (γέλια)

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη”;

Ένα Χαϊκού του Χάρη Μελιτά που είχα διαβάσει κάποτε:
Κόκκινη κλωστή
Ράβω στο νου μου
μια φορεσιά του κόσμου.
Να τον αλλάξω.