Βαγγέλης Παπαδάκης

Το παν είναι να ξεσηκωθούμε ενάντια στην απαξίωση.

Τι πιστεύεις ότι έχει να μας δώσει το συγκεκριμένο κείμενο (του 19ου) “Έντα Γκάμπλερ” του Ίψεν σήμερα;

Όλα τα «μεγάλα» έργα, θεατρικά και μη, φέρουν μια διαχρονικότητα ακριβώς γιατί έχουν αυτή την ιδιότητα να διεισδύουν στον ψυχισμό του Ανθρώπου. Να αποκαλύπτουν πλευρές του που δεν έχουμε αναγνωρίσει ή που έχουμε ξεχάσει, ή απωλέσει. Που μας γεννούν ερωτήματα ως προς την δική μας υπαρξιακή αναζήτηση. Μας δίνουν τροφή για σκέψη. Η «Εντα Γκάμπλερ» λοιπόν είναι ένα τέτοιο «Μεγάλο» έργο γραμμένο όντως τον 19^ο αιώνα που όμως καθρεφτίζει απόλυτα όλα τα ανθρώπινα αδιέξοδα, την ανάγκη για ελευθερία, τον κοινωνικό εγκλωβισμό, και το επικίνδυνο παιχνίδι που παίζει το μυαλό ακροβατώντας μεταξύ ζωής και θανάτου, μεταξύ φωτός και ερέβους.

Ποια είναι η δική σας εκδοχή πάνω στο έργο;

Ο Δημήτρης Γεωργαλάς επέλεξε να ενισχύσει σκηνικά το πολύ ιδιόμορφο ψυχογράφημα της Εντα. Είναι μια γυναίκα στο μεταίχμιο ανάμεσα στην πατριαρχεία που της επιβάλλεται κοινωνικά και της διεκδίκησης της ατομικής της ελευθερίας μέσα από την ρήξη του συστήματος αυτού, μέσα από την ανάγκη της να το καταστρέψει, να το κάψει. Όμως τελικά το σύστημα αυτό ακόμα και μέχρι σήμερα είναι εξαιρετικά ισχυρό. Θα τα καταφέρει; Θα καταφέρει τελικά η γυναίκα να απαλλαχτεί από το βλέμμα που την καθηλώνει ως ένα πλάσμα κατώτερο και αδύναμο προς την αυτοπραγμάτωσή της;

Για ποιούς λόγους συνεργάστηκες με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Γεωργαλά;

Είναι πολλοί οι λόγοι. Θα εστιάσω κυρίως στο γεγονός ότι έχει ένα καλλιτεχνικό μεγαλείο που είναι έμφυτο μέσα του και μια γενναιοδωρία που ταυτόχρονα εκδηλώνονται με ταπεινότητα και αγάπη για τον ηθοποιό. Προσωπικά με άφηνε εντελώς ελεύθερο να δημιουργώ. Μέσα στην ελευθερία αυτή συναντιόμασταν και με καθοδηγούσε κι εμένα και όλους μας στο αποτέλεσμα που αναζητούσε σκηνικά.

Είναι ιδανική η συνθήκη αυτή στην σχέση σκηνοθέτη-ηθοποιού.

Μίλησέ μας για το δικό σου ρόλο.

Ο Είλερτ Λεβμποργκ είναι ένας άνθρωπος που παλεύει με τα σκοτάδια του ώστε να ορθοποδήσει στο φως. Είναι μια πνευματική διάνοια που δεν μπορεί να εφησυχαστεί πουθενά. Σε καμία σχέση, σε καμία κοινωνική συνθήκη, παλεύει όμως ταυτόχρονα να γίνει αποδεκτός, με παταγώδη αποτυχία αφού το πνεύμα του δεν μπορεί να χωρέσει σε κανένα πλαίσιο προς αποδοχή. Είναι επιρρεπής σε καταχρήσεις και ταυτόχρονα θέλει να υπηρετήσει ένα μοντέλο ανθρώπου ψυχικά υγιές. Συγκρούεται ανελέητα με όλα. Η Έντα ίσως ήταν η μόνη του παρηγορία. Κάποτε. Συγγράφει ένα βιβλίο για την πορεία του Πολιτισμού μας. Θα ήθελα πολύ να το διαβάσω.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη”;

Σκέφτομαι ότι πλέον οι ποιητές δεν είναι αρκετοί να μας ταρακουνήσουν με τις ωραίες λέξεις. Το παν λοιπόν είναι να ξεσηκωθούμε ενάντια στην απαξίωση.

Πληροφορίες για την παράσταση: