Βαγγέλης Ψωμάς

Η ελεύθερη σκέψη είναι αρετή αλλά & εχθρός του συστήματος.

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση της Μάνιας Παπαδημητρίου να πάιξεις στη νέα της παράσταση “Το χρονικό των δέκα ημερών – Αϊβαλί 1922”;

Η Μάνια δεν χρειάστηκε πολύ κόπο για να καταφέρει να μεταδώσει σε εμένα και στους υπόλοιπους συνεργάτες της τον ενθουσιασμό που η ίδια ένιωσε όταν έπεσε στα χέρια της το υπέροχο αυτό βιβλίο της Αγάπης Μολυβιάτη Βενέζη που γράφτηκε κατά παραγγελία του αδελφού της Ηλία Βενέζη. Στην πορεία μάλιστα και κατά τη διάρκεια των προβών πέρα από τη σπουδαία ηθοποιό Μάνια Παπαδημητρίου, ανακάλυψα και την πολύτιμη δασκάλα.Ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να καθοδηγήσει έναν ηθοποιό είναι μοναδικός. Εσωτερικά και σχεδόν ανεπαίσθητα μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια όλες τις αρετές ενός ηθοποιού και να αφαιρέσει οτιδήποτε περιττό.

Για ποιους λόγους πιστεύεις ότι πρέπει να δούμε την παράσταση;

Γενικά πιστεύω ότι ο κόσμος πρέπει να πηγαίνει στο θέατρο. Να βλέπει όσες παραστάσεις μπορεί. Τη δύναμη του θεάτρου ,τη δύναμη των ηθοποιών, των καλλιτεχνών γενικά την είδαμε και κατά τη διάρκεια της πανδημίας με τις συνεχόμενες καραντίνες .Η ψυχική υγεία των συμπολιτών μας σίγουρα θα ήταν σε πολύ χειρότερο επίπεδο αν δεν βοηθούσαν οι ταινίες, οι σειρές ακόμα και το διαδικτυακό θέατρο. Ο κόσμος έχει ανάγκη το παραμύθι, την παραμυθία,την παρηγοριά για να μπορεί να επιβιώσει. Εμείς αυτό κάνουμε, λέμε ιστορίες. Η συγκεκριμένη ιστορία μιλάει για τη δύναμη της θυσίας και της αγάπης κάτω από τις εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες ενός βίαιου και απάνθρωπου ξεριζωμού. Ακόμα και στο πιο άνυδρο και εχθρικό περιβάλλον μπορούν να φυτρώνουν λουλούδια.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη”;

Η ελεύθερη σκέψη είναι αρετή αλλά και εχθρός του συστήματος.

Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μετά απ΄ όλες τις κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας θα πρέπει να αλλάξουν τρόπο σκέψης και τρόπο διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους;

Θα μιλήσω για τον κλάδο των ηθοποιών. Καταλαβαίνω την ανάγκη των ηθοποιών να υπάρξουν, να παίξουν. Ακόμα και κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες. Με όποιο κόστος, απλήρωτοι, ακόμα και πληρώνοντας λεφτά οι ίδιοι από το υστέρημά τους για να ανέβουν σε μια σκηνή. Οι κρατικές σκηνές που προσφέρουν μια κάποια ασφάλεια για 6 έως 8 μήνες δεν μας χωράνε όλους. Εγώ πλέον αν δεν πληρώνομαι κάθομαι σπίτι μου. Δεν πρόκειται να πάθει τίποτα το θέατρο από την όποια απουσία μου. Κι ας περνάω με ότι έχω. Ας διδαχτούμε από τις προηγμένες καλλιτεχνικά χώρες τι έκαναν οι συνάδελφοί μας όταν απειλούνταν ζωτικά για την επιβίωσή τους συμφέροντα.

Πληροφορίες για την παράσταση: