Βασίλης Καζής

Ο Κωνσταντής στην αρχή της παράστασή μας λέει στους θεατές: “Δεν ξέρω εάν το έχετε καταλάβει αλλά αυτή εδώ είναι η δουλειά μου. Είναι η ζωή μου.”.

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση της Όλγας Ποζέλη να παίξεις στην παράστασή της Ο Δυτικός άνθρωπος έχει γίνει ένα ζώο εξομολογητικό;

Με την Όλγα και την ομάδα της ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ είχαμε συνεργαστεί λιγο καιρό πριν στην performance ΜΝΗΜΗ ΚΑΠΟΥΤ σε κείμενα του Σάκη Σερέφα. Η συνεργασία μας ήταν πολύ καλή και μέσα από αυτή δημιουργήθηκε μία αμοιβαία συμπάθεια και εκτίμηση. Έτσι όταν μου πρότεινε να είμαι στη νέα παράσταση που ετοίμαζε το μόνο που σκέφτηκα ήταν το αν θα μπορώ να φέρω εις πέρας αυτό που είχε στο μυαλό της. Ομολογώ πως στην αρχή το φοβήθηκα γιατί είχε κάτι πολύ ιδιαίτερο ως συνθήκη στο μυαλό της για την εξομολόγηση του δικού μου χαρακτήρα. Όμως με την δική της προτροπή αποφάσισα να το δοκιμάσω και τελικά είμαι πολύ χαρούμενος με αυτή την απόφαση. Τόσο για το αποτέλεσμα όσο και γιατί συναντήθηκα με εξαιρετικούς συναδέλφους που δεν είχα την ευκαιρία να δουλέψω στο παρελθόν.

Μίλησε μας για τον ρόλο σου.

Ο δικός μου ρόλος όπως και οι υπόλοιποι είναι έτοιμος να εξομολογηθεί, να αποκαλυφθεί, να εκτεθεί. Μόνο που στην δική μου περίπτωση η εξομολόγηση γίνεται μέσα από μία συνθήκη πολύ ιδιαίτερη. Δεν θέλω να πω πολλά για να μην χαλάσω τη μαγεία και την έκπληξη. Το μόνο που θα δώσω ως στοιχείο είναι πως και τα σπίτια έχουν ψυχή…

Τι ιδιαίτερο πιστεύεις ότι έχει η παράστασή σας ώστε να έρθει το κοινό να την δεί;

Καταρχάς η ίδια η συνθήκη είναι ιδιαίτερη καθώς καλούμε τους θεατές σε ένα σπίτι όπου σε κάθε δωμάτιο περιμένει κάποιος να πει την ιστορία του πρόσωπο με πρόσωπο, με εγγύτητα και κάνοντας τους “επισκέπτες” συμμέτοχους και όχι απλώς θεατές. Πέρα από αυτό θεωρώ πώς τα κείμενα που έχουν γραφτεί από τους συγγραφείς μας έχουν πολύ ενδιαφέρον και είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Έτσι είμαι σίγουρος πώς όποιος θα έρθει θα περάσει καλά και σίγουρα δεν θα βαρεθεί καθόλου κάτι που, πιστέψτε με, είναι πολύ σημαντικό στο θέατρο και καθόλου αυτονόητο.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις το απόφθεγμα του Μάρκου Αυρήλιου “Ο καλύτερος τρόπος για να αντιστέκεσαι είναι να μην εξομοιώνεσαι”;

Σκέφτομαι να το συνεχίσω και να πω “Ο καλύτερος τρόπος για να αντιστέκεσαι είναι να μην εξομοιώνεσαι και να μην εξομοιώνεις.” (ελπίζω να με συγχωρέσει ο Μάρκος…)

Ζούμε σε μία εποχή που φαίνεται να μην μπορούμε να κάνουμε αλλιώς από το να εξομοιώνουμε τα πράγματα που είναι γύρω μας και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Όλα τρέχουν τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις και να νιώσεις την αξία που έχει το κάθε τι. Να σταθείς και να πεις: “Αυτό τώρα, αυτή η στιγμή, δεν είναι σαν τις άλλες, δεν θα ξαναέρθει”. Ένα από τα στοιχήματα της εποχή μας είναι αυτό ακριβώς: το πώς μπορούμε να διαστείλουμε το χρόνο και να χωρέσουμε μέσα στις στιγμές αναγνωρίζοντας τη μοναδικότητά τους. Αυτή είναι μία μορφή αντίστασης για εμένα σήμερα αλλά σίγουρα όχι η μοναδική.

Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μετά απ’ όλες τις κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας θα έπρεπε να αλλάξουν τρόπο σκέψης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους σε σχέση με το παρελθόν;

Οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι ξεχωριστοί ο καθένας και είναι δύσκολο να τους βάλω όλους σε ένα καζάνι και να μιλήσω για αυτούς. Αυτό που αναρωτιέμαι όμως είναι ποιοί ήταν οι τρόποι διεκδίκησης των δικαιωμάτων των καλλιτεχνών εώς τώρα και εάν όντως υπήρχαν. Δυστήχως το να είσαι καλλιτέχνης σήμερα (και από πολύ καιρό πριν) έρχεται πακέτο με μία τεράστια ενοχή που σου φορτώνει η οικογένεια, το σχολείο και η κοινωνία γενικά, για τους γνωστούς λόγους που συνοψίζονται στην εξής στιχομυθία:

– Με τι ασχολείσαι;

– Είμαι ηθοποιός.

– Α ωραία. Και τί δουλειά κάνεις;

Ο Κωνσταντής στην αρχή της παράστασή μας λέει στους θεατές: “Δεν ξέρω εάν το έχετε καταλάβει αλλά αυτή εδώ είναι η δουλειά μου. Είναι η ζωή μου.”.

Αυτό θα πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιοι οι καλλιτέχνες να το καταλάβουμε και να το αναγνωρίσουμε στους εαυτούς μας. Ότι αυτό που κάνουμε είναι δουλειά. Κανονική δουλειά με κόπο, ιδρώτα, χρήματα, ένσημα κλπ. Και ύστερα να βρούμε τρόπους, συλλογικά πάντα, να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα που έχουμε ως καλλιτέχνες. Χαίρομαι γιατί έχω την αίσθηση ότι η πανδημία ήταν μία αφορμή να βρεθούμε οι καλλιτέχνες μεταξύ μας και να βάλουμε κάτω κάποια πράγματα που είναι επιτακτική ανάγκη να διεκδικήσουμε ως κλάδος. Ελπίζω πραγματικά αυτή η προσπάθεια να συνεχιστεί και να μην κλειστούμε πάλι στους εαυτούς μας. Γιατί κατά τη γνώμη μου η συλλογικότητα και η συνάντηση είναι και αυτές μία μορφή αντίστασης.

Confess/Εξομολογηθείτε : Μια ιδιαίτερη θεατρική παράσταση στο 1927 art space