Βασίλης Μηλιώνης

Κινείται μεταξύ Εθνικού Θεάτρου και “Σκοτεινής Θάλασσας”.

Για ποιούς λόγους αποδέχτηκες να παίξεις στην παράσταση “Αποχωρισμός… και άλλες πολεμικές τέχνες”;

Η πρώτη επαφή ήρθε μέσω μιας κοινής μας γνωστής με τον Ευθύμη , και έκτοτε, όλα κύλισαν ομαλά. Είχα ήδη ακούσει για τη δουλειά του Ευθύμη και την παράσταση “Από έρωτα” , και μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Με την δια ζώσης επικοινωνία μας, αυτή μου η διαίσθηση για το πως θέλει να διαμορφωθεί αυτή η παράσταση, επιβεβαιώθηκε, νιώσαμε να ταιριάζουμε και συντέθηκε μια ομάδα που με κάνει πολύ χαρούμενο που είμαι μέρος της. Η θεματολογία επίσης είναι κάτι που με απασχολεί και προσωπικά σε αυτή τη φάση της ζωής μου οπότε απόφαση ήταν σχετικά εύκολη.

Τι το ιδιαίτερο έχει η δική σας μουσικοθεατρική παράσταση, ώστε να έρθουμε να την δούμε;

Θα σου πώ πως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Είναι σαν ένα τραγούδι. Μια ενιαία ιστορία που μοιράζονται τέσσερις άνθρωποι και γίνονται η φωνή όλων μας. Αυτό είναι κάτι που σε συνεπαίρνει είτε είσαι πάνω στη σκηνή είτε από κάτω. Θεωρώ αυτή την παράσταση ένα τεράστιο μη τόπο, όπου καθένας από μας αλλά και από εσάς θα γεμίσει με το δικό του βίωμα.

“Σκοτεινή Θάλασσα”. Ο ρόλος σου;

Στην “Σκοτεινή Θάλασσα” ενσαρκώνω τον Κωστή, τον μικρότερο αδερφό του βασικού ήρωα, Χρήστου Δελλή , που υποδύεται ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Πρόκειται για την ιστορία μιας εξαφάνισης, όπου σιγά σιγά, συμπληρώνεται ένα πάζλ που οδηγεί στην αλήθεια και φέρνει όλους τους ήρωες αντιμέτωπους με τις ευθύνες και τα τραύματά τους. Η σειρά είναι θεωρητικά μυστηρίου, αλλά η πραγματικότητα είναι πως, με τον τρόπο που ξεδιπλώνεται η ιστορία, έρχονται στην επιφάνεια κοινωνικές παθογένειες χρόνων. Βλέπουμε τους ήρωες επιτέλους να αντιδρούν σε πράγματα, να ξυπνούν, να γνωρίζουν τον εαυτό τους, και να αντιμετωπίζουν κατά πρόσωπο πιά ολα αυτά που έκρυβαν τόσο καιρό κάτω απ το χαλί. Αυτό φυσικά κάνει και ο Κωστής. Και αυτός είναι και ο λόγος που την θεωρώ εξαιρετικά επίκαιρη και είμαι περήφανος που επιτέλους η μυθοπλασία είναι σε θέση να θίγει τέτοια ζητήματα και δεν είναι για να περνάει απλά η ώρα μας. Η νουαρ σκηνοθεσία του Γρηγόρη Καραντινάκη και οι εξαιρετικοί συντελεστές – ηθοποιοί και τεχνικοί- συνθέτουν ένα, κατά τη γνώμη μου, ιδανικό πλαίσιο.

Παίζεις στην παράσταση του Εθνικού Θέατρου “Το αγόρι στο θεωρείο”, ένα κείμενο πάνω στην προσφυγιά της Μικρασιατικής Καταστροφής. Πιστεύεις ότι είναι επίκαιρο το όλο ζήτημα;

Φυσικά και είναι. Δεν θα σταθώ στα της επετείου των 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή. Αυτό είναι το προφανές. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που συμμετέχω αρχικά σε ένα τόσο τρυφερό εγχείρημα. Το βιβλίο της Αγγελικής Δαρλάση ανοίγει ένα κόσμο γνώριμο. Προσωπικά γιατί έχω καταγωγή από την Μικρά Ασία από την πλευρά της γιαγιάς μου και έχω μεγαλώσει στις προσφυγικές γειτονιές της Νίκαιας και του Κερατσινίου. Οπότε όλα αυτά που περιγράφονται γλαφυρότατα μέσα στο βιβλίο για μένα έχουν ήχο, χρώμα, μυρωδιά. Φαντάσου ο παππούς της μαμάς μου έπαιζε μαντολίνο και τραγουδούσε στα τούρκικα. Η γιαγιά μου καταλαβαίνει να συνεννοηθεί στα τούρκικα. Όλα αυτά ήταν γνώριμα με ένα τρόπο. Ωστόσο, αυτό που με τραντάζει βαθιά δεν είναι τόσο το παρελθόν και όλη αυτή η ρομαντική νοσταλγία που μπορεί να φέρνει ένα εφηβικό μυθιστόρημα, αλλά το οτι σήμερα 100 χρόνια μετά, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που στριμώχνονται σε βάρκες, υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν τον ξεριζωμό και την απώλεια στο πετσί τους. Υπάρχουν πιά όχι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, αλλά έγχρωμες, τραβηγμένες με το κινητό. Η ιστορία του Δρόσου, του βασικού ήρωα, είναι, για τα αυτιά που θέλουν να ακούσουν, όλες αυτές οι ιστορίες των παιδιών που επιβιώνουν απ τον ξεριζωμό και που καλούνται να αναγνωρίσουν τις απώλειες τους και να προχωρήσουν. Και πιστεύω με γνώμονα αυτό έχει στηθεί μια παράσταση , η οποία, δεν στέκεται σε χρώματα και εθνικότητες αλλά σε μια πραγματικότητα που είναι ακόμα δίπλα μας. Επιπλέον, η σκηνοθεσία της Σοφίας Μαραθάκη και η διασκευή της Άνδρης Θεοδότου, αντιμετωπίζει την ιστορία με σαφή τάση προς τη ζωή και το φως, ακομα και με χιούμορ. Αυτό είναι και που κατά τη γνώμη μου κάνει την ιστορία τρισδιάστατη, και βαθιά συγκινητική. Αναδεικνύεται η αστείρευτη ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει. Αυτό και αν είναι επίκαιρο.

Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος;

Εγώ κάνω τον Σάββα, τον μικρό ξεπεταγμένο φίλο του βασικού ήρωα του βιβλίου, Δρόσου. Ο Σάββας είναι το παιδί που δε το βάζει κάτω, που παίρνει τη ζωη στα χέρια του, δουλεύει, είναι καπάτσας, διασκεδαστικός και πάντα χαρούμενος. Τώρα το τί μπορεί να κρύβει αυτό από κάτω είναι μεγάλη κουβέντα, ωστόσο είναι αυτός που κοιτάει προς τη ζωή και αυτό είναι εμφανές στο βιβλίο. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα για τον Σάββα, είναι άνθρωπος που “κάνει”. Αγνοείται ο πατέρας του; Θα πάει κάθε μέρα στο Κέντρο Αναζήτησης να τον βρεί. Θα βοηθήσει στις δουλειές στο θέατρο. Θα γνωρίσει τους ανθρώπους απ την καλή και απ την ανάποδη. Θα γνωρίσει τον κόσμο. Και αυτή είναι και η λειτουργία του χαρακτήρα του σε σχέση με τον Δρόσο. Με τον τρόπο του τον φέρνει σταδιακά σε θέση να αντιμετωπίσει το τραύμα του, να αφήσει πίσω το παρελθόν και να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή.

Συμφωνείς με την φράση του Konrad Adenauer “ Όλοι ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, αλλά δεν έχουμε όλοι τον ίδιο ορίζοντα”;

Ναι συμφωνώ. Δεν γίνεται πιστεύω να έχουμε τον ίδιο ορίζοντα. Ο καθένας βλέπει υποκειμενικά τον δικό του ορίζοντα. Μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Ωστόσο αυτό δεν αναιρεί την καθολικότητα της φράσης αυτής δεδομένου ότι εν τέλει, ακόμα και αν ο καθένας βλέπει μέχρι εκεί που φτάνει το δικό του μάτι, αυτό που βλέπουμε είναι κατά κάποιο τρόπο κοινό. Βλέπουμε ένα ηλιοβασίλεμα, από όπου και αν βρισκόμαστε στη Γη. Μπορεί αυτό να είναι διαφορετικό στην Σαντορίνη και διαφορετικό στην Σανγκάη, ή στην Στοκχόλμη. Δεν παύει να είναι ηλιοβασίλεμα. Αλλιώς όμως βλέπουν ένα ηλιοβασίλεμα στην Αφρική. Αλλιώς στην Αμερική, αλλιώς στην Ιαπωνία και αυτό το ηλιοβασίλεμα για όλους κάτι σημαίνει διαφορετικό. Για κάποιους απλά ένα ωραίο τοπίο, για άλλους το τέλος της μέρας, για άλλους η αρχή της νύχτας. Ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, τόσο διαφορετικοί και τόσο σκορπισμένοι. Δεν γίνεται να είμαστε ίδιοι. Δεν βλέπουμε το ίδιο. Δεν βλέπουμε τα ίδια. Πολλές είναι όμως οι φορές που μοιραζόμαστε κοινά πράγματα στη ζωή μας. Έχουμε κοινούς φόβους, κοινές ανησυχίες. Μοιάζει να ζούμε όλοι μικρές ταυτόσημες παράλληλες ιστορίες. Που μπορεί να είναι στον πυρήνα τους ίδιες, όμως εκ των πραγμάτων, διαφέρουν σε πολλά. Εντοπίζω ένα μικρό παράδοξο στη φράση. Σαν κάτω κείμενο. “Τόσο διαφορετικοί μα τόσο ίδιοι.” Προτιμώ να μην το κάψω άλλο. Ας είναι ότι είναι. Και κάποια πράγματα, ας μη λύνονται. Δεν πειράζει.

Πως πιστεύεις ότι πρέπει να λειτουργήσει ο καλλιτεχνικός μετά την πανδημία; Πρέπει να αλλάξει σκεπτικό;

Η πανδημία έπληξε τον κλάδο μας από όλες απόψεις. Ανθρωπιστικά και επαγγελματικά. Αν κάτι καλό έκανε η πανδημία ήταν να φέρει στην επιφάνεια παθογένειες χρόνων και επιτέλους να αντιμετωπιστούν κάποια πράγματα στον κλάδο με την δέουσα σοβαρότητα. Κατέστη σαφές αρχικά, ότι ο ηθοποιός είναι επάγγελμα. Ότι κάποιοι άνθρωποι ζουν από αυτή τη δουλειά. Και επιτέλους φαίνεται να υποχωρεί αυτό το κλισέ που θέλει τους καλλιτέχνες χομπίστες. Νομίζω λοιπόν ότι με κάποιο τρόπο, υπάρχει μεν μια κλονισμένη αγορά από την δοκιμασία του κορωνοιού, αλλά πιστεύω ότι πλέον οι καλλιτέχνες, με την δύναμη των σύγχρονων μέσων και χάρη στις δυναμικές τους πια κινητοποιήσεις, που ξεκίνησαν από την αναγκαιότητα που προέκυψε από την πανδημία, μπορούν να αντισταθούν πιο σθεναρά στην απάτη και στην τρομοκρατία οποιουδήποτε πάει να εκμεταλλευτεί την αγάπη που έχουμε για τη δουλειά μας.

Οι προσωπικές φωτογραφίες του Βασίλη Μηλιώνη είναι της Ειρήνης Αγγελίδη.

Πληροφορίες για την παράσταση “ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ και άλλες πολεμικές τέχνες” ΕΔΩ

Πληροφορίες για την παράσταση “Το αγόρι στο θεωρείο” ΕΔΩ