Βασίλης Μπούτσικος: “H ποίηση είναι πάντα ο φάρος σε καιρούς που ταξιδεύουμε νύχτα σε αχαρτογράφητα νερά”.

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση του Αιμιλίου Χειλάκη, να παίξεις στην παράσταση του, “Μήδεια” του Ευριπίδη;

Το κάλεσμα για την ακρόαση της παράστασης έγινε από τη χορογράφο Πατρίσια Απέργη με την
οποία και είχαμε συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν.
Λίγους μήνες πριν από αυτό, είχα τη χαρά να γνωρίσω τον Αιμίλιο Χειλάκη στα γυρίσματα της
σειράς “Άγριες Μέλισσες” στην οποία συμμετείχαμε και οι δύο.
Όταν έγινε γνωστό πως αυτοί οι δύο καλλιτέχνες τους οποίους ήδη εκτιμούσα, θα συναντηθούν για
τη δημιουργία της παράστασης και πως επιθυμούσαν να είμαι κι εγώ μέλος αυτής της συνάντησης,
δεν είχα παρά να δεχτώ με μεγάλη χαρά να είμαι κομμάτι αυτού του συνόλου που τελικά
δημιουργήθηκε.

Για ποιους λόγους πιστεύεις ότι πρέπει να δούμε την παράσταση;

Η παράστασή μας θέτει στο κέντρο του άξονά της τη Μήδεια, όχι μονάχα ως προδομένη σύντροφο
του Ιάσωνα, λαβωμένη από το ερωτικό υποκείμενο το οποίο την άφησε για “ένα κρεβάτι” αλλά
κυρίως ως γυναίκα, προδομένη σύντροφο του αρσενικού, ξένη που έφτασε σε “ξένο τόπο” για χάρη
ενός αρσενικού. Πάνω σε αυτή την κατεύθυνση γεννήθηκαν κάποια συγκεκριμένα ερωτήματα με
αφορμή το κείμενο του Ευριπίδη, κάτι που ελπίζουμε να συμβεί και μετά το τέλος της παράστασης
στους θεατές, τον τελικό δέκτη του έργου.
Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σε μια πατριαρχική κοινωνία; Τι σημαίνει να είσαι ξένος στον τόπο
που ζεις; Πώς μπορείς να αντιδράσεις -με κάποιον τρόπο- όταν κάτι συμβαίνει μπροστά σου και
χρειάζεται να δράσεις;
Ίσως η συνάντηση με αυτά τα ερωτήματα, να είναι ήδη ένας σημαντικός λόγος ώστε να έρθει
κάποιος να δει την παράστασή μας.

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου.

Είμαι κομμάτι του Χορού ο οποίος αν και στη βασική δομή του κειμένου αποτελείται από γυναίκες
της Κορίνθου, στη δική μας παράσταση είναι ένα μικτό σύνολο. Αυτό συνέβη κυρίως γιατί ο βασικός δραματουργικός στόχος ήταν η δημιουργία ενός συνόλου ανθρώπων το οποίο να αποτελείται από πολίτες μιας κοινωνίας, ανεξαρτήτως φύλου. Οι ακλόνητες πατριαρχικές αντιλήψεις σχετικά με τη θέση της γυναίκας μέσα στο κοινωνικό σύνολο ή ακόμα και ενός ξένου – πρόσφυγα ή μετανάστη σε ξένο τόπο-, νομίζω πως δεν αφήνουν ανεπηρέαστη καμία ύπαρξη η οποία μοιάζει να μη χωράει στη στενή δομή σκέψης αυτού του μοντέλου, κάτι που σημαίνει πως τελικά την οδηγεί να αλληλοεπιδρά με αυτή ή στην καλύτερη περίπτωση, να αντι-δρά.
Η βασική λειτουργία του συνόλου μέσα στην παράσταση, είναι να μεταφέρει τα όσα συμβαίνουν
στη σκηνή προς τα έξω -με ένα βλέμμα; το λόγο; μια κίνηση;-, προς εκείνον τον πολίτη ο οποίος
παρακολουθεί όσα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του “εδώ και τώρα” και ο οποίος κάθε βράδυ
είναι διαφορετικός, με ίσως λίγο διαφορετικές συνήθειες ή ίσως και λόγο που τον οδήγησε να
παρακολουθήσει τη συγκεκριμένη παράσταση αλλά που δεν παύει να αποτελεί κομμάτι του
μεγαλύτερου κοινωνικού συνόλου ·τον κάθε θεατή ξεχωριστά.
 
Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη ”;

[…] πώς η ποίηση θα είναι πάντα ο φάρος σε καιρούς που μοιάζει να ταξιδεύουμε νύχτα σε αχαρτογράφητα νερά.

Πληροφορίες για την παράσταση Μήδεια του Ευριπίδη: