Βασίλης Νανάκης

Νιώθω άσχημα, χάλια. Η αγάπη στις καρδιές των ανθρώπων έχει αντικατασταθεί με το φόβο και το μίσος.

Το κυνήγι του χρήματος έχει διαβρώσει το ανθρώπινο είδος, σε τέτοιο βαθμό,ώστε τα εργασιακά & τα ανθρώπινα δικαιώματα να συνθλίβονται.

Μιλήστε μας για την παράσταση που ανεβάζετε στο Θέατρο Καλλιρρόης «Πατατάκι μέσα στη ζάχαρη» του Άλαν Μπέννετ.

«Το πατατάκι μες τη ζάχαρη» είναι ένα κωμικό θρίλερ, με ιδιόμορφο χιούμορ και στοιχεία νουάρ. Κατά την εξέλιξη του μέσω της υποκριτικής και της μουσικής δημιουργούνται ξεχωριστά σκηνικά και εσωτερικά μονοπάτια προσφέροντας στο θεατή μια μη ρεαλιστική απολαυστική παράσταση.

Ενώ τεχνικά έχουμε να κάνουμε με έναν μονόλογο, η συγκεκριμένη σκηνοθετική προσέγγιση θέλει τον ηθοποιό να ζωντανεύει όλους τους χαρακτήρες που δρουν κατά τη διάρκεια του έργου χρησιμοποιώντας στοιχεία από σωματικό θέατρο, μίμηση, παντομίμα, αναπνευστικούς δρόμους δεμένα έτσι που το κάθε στοιχείο αλλά και ο συνδυασμός τους να παράγουν συμβολισμούς, δημιουργώντας ιδιαίτερες ατμόσφαιρες.

Επάνω στη σκηνή, καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, υπάρχουν και δρουν/αλληλεπιδρούν δύο παρουσίες: ένας μουσικός και ένας ηθοποιός που συμβολικά είναι το ίδιο άτομο, με τη μουσική να παίζει ξεχωριστό ρόλο. Η μουσική συνδυάζοντας τζαζ, κλασικά, ατονάλ και αβαν γκαρντ στοιχεία καθοδηγεί τον κεντρικό χαρακτήρα κινησιολογικά από την αρχή μέχρι το τέλος, σχεδόν εμμονικά κουρδισμένα, έτσι που ο θεατής να αντιλαμβάνεται πως αν η μουσική έλειπε, τότε ο Γκράχαμ θα γκρεμίζονταν σαν άψυχη μαριονέτα στο πάτωμα.

Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε το συγκεκριμένο έργο;

Αρχικά γιατί ο κόσμος του Μπέννετ με συγκινεί βαθύτατα. Στην καθημερινότητα μου ανακαλύπτω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα μπορούσαμε να είμαστε ή ήμαστε χαρακτήρες βγαλμένοι από έργα του Μπέννετ που ακόμα δεν έχω διαβάσει.

Το κεντρικό πρόσωπο στο «Το πατατάκι μες τη ζάχαρη» ο Γκράχαμ, είναι για μένα, ένας «πειραγμένος» ιδιόμορφος χαρακτήρας, ευαίσθητος και νευρωτικός, καθαρά ένας τύπος του αστικού περιθωρίου.

Αυτό που με οδήγησε να ανεβάσω «Το πατατάκι μες τη ζάχαρη» είναι η σκέψη ότι τα τελευταία χρόνια αυτή οι τύποι του αστικού περιθωρίου, αυξάνονται σε τέτοιο βαθμό μέσα στις κοινωνίες που ζούμε, ώστε να «διεκδικούμε » όλοι μας τα δικαιώματα μας στο να ‘μαστε «πειραγμένοι» και να αποτελούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ψηφίδες αστικού περιθωρίου, μέσα σε ξεχαρβαλωμένες κοινωνίες.

Τέλος «Το πατατάκι μες τη ζάχαρη» διαποτίζεται από δύο συστατικά, το ένα κωμικό και το άλλο τραγικό που με σοκάρουν. Το πρώτο είναι το ιδιόμορφο χιούμορ του και το δεύτερο είναι η εντύπωση που σου αφήνει, ότι η ζωή είναι κάτι που συμβαίνει αλλού.

Είναι μάλιστα η δεύτερη φορά που σκηνοθετώ Άλαν Μπέννετ. Η προηγούμενη ήταν το 2018 πάλι από τα «Talkingheads» το «Η ευκαιρία της ζωής της».

Πως νοιώθετε απέναντι στα φαινόμενα ρατσισμού (με όλες τις εκφάνσεις του), που έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια;

Νιώθω άσχημα, χάλια. Η αγάπη στις καρδιές των ανθρώπων έχει αντικατασταθεί με το φόβο και το μίσος.

Πιστεύετε ότι οι περίοδοι κρίσης είναι ιδανικοί για να καταπατούνται τα εργασιακά και τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Ναι. Το κυνήγι του χρήματος έχει διαβρώσει το ανθρώπινο είδος σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κυριαρχεί στα εργασιακά δικαιώματα μια ανθρωποφαγία και τα ανθρώπινα δικαιώματα να συνθλίβονται αφού η κατανόηση και η ανοχή προς τους συνανθρώπους μας έχει σχεδόν μηδενιστεί.

Ποιά είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια, μετά (;) την εποχή του κορωνοϊού;

Τα σχέδια μου είναι να μπορώ να συνεχίσω τα δημιουργώ παραστάσεις, πάντα ως ένας ανεξάρτητος καλλιτέχνης της off, off ελληνικής – και όχι μόνο αθηναϊκής – θεατρικής σκηνής. Να συνεχίσουν τα οράματα μου να είναι η κινητήριος δύναμη της ζωής μου και στη μετά εποχή του κορωνοϊού.

Πληροφορίες για την παράσταση «Το πατατάκι μες τη ζάχαρη» στο Θέατρο Καλλιρρόης