Βασίλης Ντάρμας: Ένα αστέρι γεννιέται στη σκηνή του Κρατικού

Τον είδα για πρώτη φορά πάνω στη σκηνή. Περιτριγυρισμένο από πλανήτες που φώτιζαν το βαθύ μπλε σκοτάδι του σύμπαντός του. Τον είδα και πλέον ήξερα, πως ένα αστέρι γεννιέται. Εκεί, στη μεγάλη σκηνή της αίθουσας Σωκράτης Καραντινός στο Θέατρο της Μονής Λαζαριστών, όπου για δύο ώρες  κατακτά κάθε σπιθαμή της, παίρνοντας μια ολόκληρη παράσταση πάνω του, χωρίς να πέσει στην παγίδα της υπερβολής. Παίζει στα όρια, κρατώντας τις σωστές ισορροπίες. Βουτώντας, στο ξεκίνημα μόλις της καριέρας του, στον ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο ενός εφήβου με αυτισμό και μια ερμηνεία που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης,  ο Βασίλης Ντάρμας λάμπει με το ταλέντο του, που υποστηρίζεται από τη βαθιά μελέτη του χαρακτήρα που υποδύεται στη Νεανική Σκηνή του Κρατικού. Μόλις 23 ετών, αν και δείχνει μικρότερος,  αποφασίζει (ως 15χρονος Κρίστοφερ) να λύσει το μυστήριο του «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα;» του Σάιμον Στήβενς, σε σκηνοθεσία Ελεάνας Τσίχλη και έρχεται αντιμέτωπος με μια αλήθεια που ανατρέπει ότι ήξερε ή του είχαν πει, ως τότε, καθώς απτόητος προσπερνά τις πρακτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει, βγαίνοντας μόνος του από το προστατευμένο περιβάλλον στο οποίο είχε μεγαλώσει… Μια συγκινητική ιστορία που προτρέπει να δούμε τη ζωή μέσα από τα μάτια ενός παιδιού με ιδιαίτερες ικανότητες, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Μάρκ Χάντον, ένα μάθημα ζωής για εφήβους, μα και ενήλικες.

Η συνάντηση μαζί του είναι πραγματική αποκάλυψη και μάθημα ζωής με μηνύματα προς άπαντες, μέσα από τα προσωπικά του, βαθιά ανθρώπινα βιώματα, σε έναν κόσμο που μοιάζει δυσβάσταχτος όταν είσαι διαφορετικός. Το χτίσιμο της ερμηνείας του, οι  δάσκαλοι που τον καθόρισαν, η συνεργασία με τον Πάνο Κοκκινόπουλο στη νέα, δημοφιλή σειρά του Open Tv  Ου φονεύσεις (τον είδαμε την  προηγούμενη εβδομάδα στο επεισόδιο Αγέλη και αυτή την Πέμπτη θα τον δούμε σε νέο επεισόδιο, να συμπρωταγωνιστεί με τη Παναγιώτα Βλαντή), η συμμετοχή στην νέα μεγάλου μήκους ταινία του Σύλα Τζουμέρκα (Suntan, Η έκρηξη) που θα δει το φως την ερχόμενη χρονιά, τα ξένοιαστα καλοκαίρια στο χωριό του το Τρίκορφο Φωκίδας, στην ορεινή Ναυπακτία που τον γεμίζουν ενέργεια, αλλά και η ανεκτίμητη αξία των φίλων, για τους οποίους μιλά και φωτίζεται.

«Θέλω κάποιον που θα είναι  εκεί να μ’ ακούσει, όταν το έχω ανάγκη. Όχι για να το αναλύσει ή να το κρίνει. Αυτόν που θα μου πει ή θα μου δείξει, πως καταλαβαίνει και θα είναι εκεί για να με στηρίξει ό,τι και να γίνει, θα μου δώσει δύναμη και σ’ αυτό το κομμάτι νιώθω πραγματικά τυχερός. Οι φίλοι μου δεν είναι από τον χώρο, αλλά μεγαλώσαμε μαζί και η σχέση μαζί τους με βοηθά να κρατώ τις ισορροπίες μου, να διατηρώ την επαφή με τη μη θεατρική πραγματικότητα και ξέρω, πως αν ξεφύγω θα με επαναφέρουν. Δίπλα στη λέξη φιλία θα έβαζα «υγεία». Οι φίλοι είναι οι δικοί μου «ψυχολόγοι». Για παράδειγμα, ένα βράδυ που ζούσα μια από τις μαύρες μου καταστάσεις ήμουν στο αυτοκίνητο με έναν φίλο μου και αφού για ώρα με άκουγε, χωρίς να με διακόψει, όταν τέλειωσα έβαλε μουσική. Ήταν ένα κομμάτι ραπ. Ένα τραγούδι  που είχε όλες τις απαντήσεις σε αυτά που με βασάνιζαν. Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Είχαμε μιλήσει…».

Το αγόρι από την Πάτρα που από το Δημοτικό ήταν ο «σκετσάκιας» του σχολείου, μια που σε αυτά δήλωνε πάντα συμμετοχή στις γιορτές, ανακοινώνει στα 15 στους γονείς του πως θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική. Όπως λέει και  ο ίδιος, είναι ευγνώμων για τη θετική στάση και την στήριξη των γονιών του σε αυτό. «Δεν προέρχομαι από εύπορη οικογένεια. Είμαι ένα λαϊκό παιδί που μεγάλωσε με παιχνίδι στους δρόμους και μπάλα στις αλάνες». Πηγαίνει, λοιπόν, σε ένα θεατρικό εργαστήρι της πόλης.

«Την πρώτη μέρα που πήγα κατάλαβα πως δεν είχα κάνει λάθος. Αυτό ήταν για μένα! Αυτό ήμουν εγώ! Γύρισα ενθουσιασμένος σπίτι και δε σταμάτησα να εξιστορώ αυτό που είχα ζήσει στη μητέρα μου! Είχα βρει τον κόσμο που ήθελα να ζω! Η τύχη μου συνεχίστηκε, αφού μαθήτευσα δίπλα σε έναν μεγάλο δάσκαλο, τον Γεράσιμο Ντάβαρη που η ματιά του στο θέατρο, το ήθος και η παιδεία του με έχουν καθορίσει. Πάντα εκεί, δίπλα μου με αγάπη για τη θεατρική τέχνη, χωρίς την αλαζονεία και τον δεσποτισμό του παντογνώστη, αυστηρός όσο κι εκεί που έπρεπε και στοργικός σαν πατέρας. Ειλικρινά κι ανεπιτήδευτα ταπεινός και σεμνός. Αθόρυβα αποτελεσματικός και υποστηρικτικός. Ακόμη και οι συμβουλές του, όταν ανακοίνωσα πως ανεβαίνω στο Κρατικό, ήταν περισσότερο πατρικές παρά «επαγγελματικού – καλλιτεχνικού» περιεχομένου. Τα λόγια-συμβουλές  ενός ανθρώπου που νοιάζεται. Πιστεύω, πως είναι υπερήφανος για μένα και του είμαι ευγνώμων για τον δρόμο στον οποίο με έβαλε. Όπως ήταν φυσικό του ζήτησα τελειώνοντας το Λύκειο να με προετοιμάσει για τις εξετάσεις του Εθνικού. Δεν με ένοιαζε αν θα έχανα την ξενοιασιά των πρώτων «ενήλικων» καλοκαιρινών μου διακοπών. Ήμουν αποφασισμένος  κι απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτό που με καλούσε.

Δεν πτοήθηκα όταν δεν πέρασα κι η επόμενη επιλογή ήταν το Ωδείο Αθηνών. Εκεί,  γνώρισα άλλον έναν δάσκαλο που η υποκριτική του δεινότητα, όποτε τον βλέπω στη σκηνή, με ξεπερνάει. Τον Αργύρη Ξάφη, τον οποίο κάθε φορά που τον παρακολουθώ σκέφτομαι μέσα μου: «Μα, πως το κάνει; Πώς δεν παίζει το ρόλο, αλλά καταφέρνει να μπαίνει και να είναι απόλυτα ο ίδιος ο ρόλος;!». Μετά την αποφοίτησή μου, έζησα για έναν χρόνο τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής του ηθοποιού. Την ανεργία, την εκμετάλλευση, τα μεροκάματα ως σερβιτόρος, την προσμονή των ακροάσεων και της καλλιτεχνικής ευκαιρίας. Μεγάλο μάθημα. Καλή προσγείωση στις αλήθειες που διέπουν τον χώρο που δεν με έκαναν, όμως, ν’ αναθεωρήσω τις αποφάσεις μου.  Με παρότρυνσή του Α.Ξ., συμμετέχω στην ακρόαση για το «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Αν και δεν παίρνω τον ρόλο, οι συγκυρίες είναι τέτοιες που ανακοινώνεται ακρόαση για το ίδιο έργο στο ΚΘΒΕ. Ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη που με ξάφνιασε με την ομορφιά της, ίσως γιατί είναι κι αυτή λιμάνι, όπως η Πάτρα. Μετά την παράσταση πηγαίνω μόνος μου στον Λευκό Πύργο και αποφορτίζομαι κοιτώντας τη θάλασσα.

Πήρα τον ρόλο, επιλέγοντας να παρουσιάσω τραγούδι από το μιούζικαλ Les Miserables και παίζοντας τον Λέλο Λομ από τον Φαέθωνα του Δημήτρη Δημητριάδη. Έναν τριαντάρη που ζει σε μια καταπιεστική,  δυσλειτουργική οικογένεια και έναν σκοτεινό, δυνάστη πατέρα, μέσα στον δικό του ζοφερό κόσμο που αποκομμένος, ταπεινωμένος, ως τη στιγμή που επαναστατεί, βγαίνει από την ανυπαρξία του και εκδικείται. Ρόλο που προσάρμοσα στα μέτρα μου. Από κει και πέρα ξεκίνησε μια κατάδυση σε έναν κόσμο στον οποίο με έβαλε η Ελεάνα Τσίχλη εξηγώντας τι είναι αυτισμός, πως λειτουργούν, σκέπτονται κινούνται  κι επικοινωνούν αυτά τα άτομα κλπ. Πέρασα ένα καλοκαίρι μελετώντας βιβλιογραφία, αλλά κυρίως βλέποντας ταινίες, ντοκιμαντέρ, συγκλονιστικά βίντεο γονιών στο you tube και τα social media, με επιστέγασμα την εμπειρία να συμμετέχω σε μια ομάδα αυτιστικών παιδιών με μειωμένη, αλλά και μεγαλύτερη λειτουργικότητα, με τη βοήθεια της παιδαγωγού τους και των γονιών τους».

–Υπήρχε κάτι που μπορεί να σε δυσκόλεψε, να σε φόβισε, να σε συγκίνησε ή σε άλλαξε σε αυτή τη διαδικασία;

«Ο Κρίστοφερ είναι ένα χαρισματικό, ευφυές μαθηματικό μυαλό που όλα τα κατανοεί και τα εξηγεί μέσα από τους αριθμούς και τις συνδέσεις τους. Εγώ όμως και τα μαθηματικά δεν συναντηθήκαμε ποτέ! Σκεφτόμουν αν θα μπορέσω να το αποδώσω αυτό πειστικά. Από την άλλη, χρειάστηκε να ψάξω ότι αφορά στους πλανήτες και την αστροφυσική (ενδιαφέροντα του Κρίστοφερ) που ως τώρα μου ήταν από άγνωστα ως αδιάφορα, για να διαπιστώσω πως, τελικά, είναι απίστευτα ενδιαφέροντα!

Θα ήθελα να εξομολογηθώ, πως βρήκα ένα κομμάτι μου στον Κρίστοφερ, γιατί έχω το σύνδρομο ντε λα Τουρέτ. Είναι ένα είδος τικ που κατά περιόδους εμφανίζονται, όχι πάντα με την ίδια μορφή και ένταση. Κατά την παιδική μου ηλικία αυτά τα τικ ήταν πολύ έντονα, αλλά η θεατρική αγωγή υπήρξε καταλυτική στην πρόοδό μου, την ήπια πλέον μορφή τους και τη διαχείρισή τους (όλο και πιο σπάνια και χωρίς να είναι ιδιαίτερα εμφανή).  Η κατανόηση, επίσης, του κόσμου αυτών των υπέροχων για μένα ατόμων και η σωστή απόδοση της ψυχοσύνθεσης, των κινήσεων και των εξάρσεων τους ήταν ένα μεγάλο ζήτημα που η μελέτη, όπως προανέφερα, και η συνεχής παρατήρηση ήταν καθοριστικά.

Ο εδώ και πολλά χρόνια καλός μου φίλος, ο Χρήστος στο χωριό, είναι ένα παιδί με ιδιαιτερότητες (το οποίο επίσης παρατηρούσα). Ένα παιδί που ήταν και θα είναι πάντα στην παρέα μας, χωρίς διαχωρισμούς σε μια ισότιμη σχέση μεταξύ μας. Ένα υπέροχο πλάσμα ανάμεσα σε μας τους «κανονικούς», «υγιείς». Τι να σημαίνουν όμως όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί; Ποιος καθορίζει το κανονικό και ποια η άξια και η σκοπιμότητά του; Κατά τη διάρκεια των σχολικών παραστάσεων, παρατηρούμε πως τα παιδιά, σε σκηνές εξάρσεων και κρίσεων, όπου θα τα έβλεπες να συγκινούνται ή βλέπουν πως κάποιοι όντως τα κάνουν, αντιδρούν γελώντας. Το γέλιο της αμηχανίας απέναντι στον φόβο της συναισθηματικής εμπλοκής. Το γέλιο που θα αποδείξει, πως είμαι μάγκας, δυνατός, ανώτερος, τέλειος (ό,τι κι αν είναι αυτό), δε μασάω κι αυτό λέει πολλά…

Μέσα από αυτή τη διαδικασία αντιλήφθηκα κι εκτίμησα το σθένος και τη δύναμη ψυχής που διαθέτουν οι γονείς αυτών των παιδιών. Μιλάμε για ίσες ευκαιρίες, δικαιώματα και σεβασμό στη διαφορετικότητα και ναι,  μπορεί στο πλαίσιο των γνώσεων, των προθέσεων και το δυνατοτήτων μας να το κάνουμε. Όμως, οι γονείς τους βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με μια σκληρή πραγματικότητα που η διαχείρισή της είναι άξια επαίνου και σεβασμού. Αυτό με έκανε να επισκεφτώ τους γονείς του Χρήστου για να τους πω, πως τώρα κατάλαβα τι ζουν όλα αυτά τα χρόνια και τους θαυμάζω και πρέπει να είναι περήφανοι για τον Χρήστο που είναι παράδειγμα για όλους μας. Συγκινητική ήταν η επίσκεψη της μητέρας του Νεοκλή, ενός παιδιού από την ομάδα στην οποία συμμετείχα, με μειωμένη λειτουργικότητα που μετά από μια παρόμοια στιχομυθία κλαίγαμε μαζί… Θέλουμε στο επόμενο διάστημα να προσκαλέσουμε όλους αυτούς τους γονείς».

-Ποιά είναι η φράση που φωτίστηκε όταν πρωτοδιάβασες το κείμενο;

«Εγώ θα αποδείξω πως δεν είμαι ηλίθιος!» και χαίρομαι που τελικά τη λέω στην παράσταση. Είναι κατά κάποιον τρόπο και η δική μου κραυγή- απάντηση στον κόσμο. Τον κόσμο που χωρίζει τους ανθρώπους  σε κατηγορίες, προκαθορίζοντας ποιος είναι τι και τι μπορεί να κάνει. Τον Κρίστοφερ τον έχω αγαπήσει γιατί συχνά μου θυμίζει τον εαυτό μου. Την ανάγκη να ξεφύγω, μπαίνοντας συχνά σε έναν δικό μου κόσμο, φτιαγμένο όπως εγώ τον φαντάζομαι, τον θέλω και νιώθω καλά».

–Αυτή την περίοδο όμως, σίγουρα νιώθεις καλά, αφού εκτός άλλων, σε βλέπουμε στη δημοφιλή σειρά  Ου φονεύσεις που υπογράφει ο Πάνος Κοκκινόπουλος στο open tv και κάνεις βήμα στο σινεμά.

«Δεν έχω λόγια γι αυτόν τον γλυκό άνθρωπο. Για μένα είναι ένα παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ, φυλακισμένο στο μεγάλο σώμα ενός ενήλικα. Είναι απίστευτος ο σεβασμός που μας αντιμετωπίζει, η σοβαρότητα, η οργάνωση και ο επαγγελματισμός του, κάνοντας ουσιαστικά κινηματογράφο στην τηλεόραση, χωρίς να χάνει στιγμή το απίστευτο χιούμορ του. Έχει έναν μαγικό τρόπο να σε καθοδηγεί, να σε διορθώνει και να βγάζει αυτό που θέλει από σένα.  Η συμμετοχή μου πιο μπροστά στη σειρά «Η μαμά λείπει ταξίδι για δουλειές» μου είχε δώσει μια πρώτη εμπειρία μπροστά στον φακό, αλλά η συνεργασία μαζί του είναι σχολείο.

Την συμμετείχα στο επεισόδιο 5, με τίτλο Αγέλη που ήδη προβλήθηκε. Εκεί, ήμουν ο νεαρός που όταν αντιλαμβάνεται πως η κοπέλα (Λίλα Μπακλεσή) που τον έχει απορρίψει συνάπτει σχέσεις με ένα άλλο κορίτσι, θέλει να την εκδικηθεί και μαζί με τους φίλους του ως αγέλη αποφασίζουν να την «τιμωρήσουν», για τις επιλογές της. Στις 29 Σεπτεμβρίου θα προβληθεί το επεισόδιο 6 με τίτλο «Πάγος». Είμαι ο έφηβος Νότης που ερωτεύεται μια ώριμη γυναίκα (Παναγιώτα Βλαντή), η οποία προσέχει μεγαλύτερους άντρες (Στέλιος Μάινας). Αυτή όμως, εκμεταλλεύεται τα αισθήματά του για τις δικές της επιδιώξεις, χρησιμοποιώντας τον ως εξιλαστήριο θύμα.

Όσον αφορά στον κινηματογράφο, έχω τη χαρά και τιμή να συμμετέχω στη νέα, μεγάλου μήκους ταινία του Σύλα Τζουμέρκα “Θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών” που θα δει το φως την επόμενη χρονιά».

-Έχεις ονειρευτεί κάποιον ρόλο;

«Θα ήθελα κάποια στιγμή να υποδυθώ έναν χαρακτήρα, σαν αυτό του Μάθιου ΜακΚόνεχι στο True Detective season 1. Του ανθρώπου που παλεύει με τους δαίμονές του, βυθισμένος  στην σκοτεινή του πλευρά».

-Ακούγεται κλισέ, αλλά πως σε φαντάζεσαι σε δέκα χρόνια;

«Σίγουρα χωρίς σπυράκια! Εύχομαι να έχω μπορέσει επιτέλους να ταξιδέψω στο εξωτερικό που τόσο το θέλω! Να γεμίσω εικόνες κι εμπειρίες από άλλα μέρη, γνωρίζοντας διαφορετικούς ανθρώπους, νοοτροπίες, πολιτισμούς. Πιο εξελιγμένος καλλιτεχνικά και πιο καλλιεργημένος πνευματικά όσον αφορά τη γνώση, τα βιβλία κλπ»

-Ποιό βιβλίο σε καθόρισε;

“Άκου ανθρωπάκο” του Βίλχεμ Ράιχ.

-Ποιός τίτλος ταινίας θα ήσουν;

«Requiem for a dream (Ντάρεν Αρανόφσκι)».

-Τραγούδι;

“Can you feel my heart”, των Bring me the Horizon

Είναι ανεκτίμητη  εμπειρία η αίσθηση πως συνομιλείς με έναν πολλά υποσχόμενο καλλιτέχνη στην παρθενική του γραπτή πανελλήνια συνέντευξη. Κάθε φορά που συμβαίνει, εισπράττεις αυτό το ντοπάρισμα της σχετικής αθωότητας και του ενθουσιασμού των πρώτων χρόνων και φέρεις την ευθύνη της παρουσίασής του στο κοινό με σεβασμό. Την ίδια στιγμή όμως, ξεκινάς να παρακολουθείς κάθε επόμενο βήμα της “ενηλικίωσής” του στον δρόμο που διάλεξε.

Η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο…

 κείμενο @Μαρία Μαυρίδου

«ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟ ΣΚΥΛΟ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ»
(THE CURIOUS INCIDENT OF THE DOG IN THE NIGHT-TIME)
Βασισμένο στο μυθιστόρημα Μαρκ Χάντον.
Θεατρική προσαρμογή: Σάιμον Στήβενς

Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα – Καλογήρου
Σκηνοθεσία: Ελεάνα Τσίχλη

ΜΟΝΗ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ, ΣΚΗΝΗ ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΟΣ
Παραστάσεις για το κοινό κάθε Σάββατο στις 17:00 – Διάρκεια: 110′ (διάλειμμα 10′)