Βασίλης Χατζηδημητράκης: “Η τέχνη δε θα σταματήσει ποτέ να υπάρχει, μέσα από εκεί το καλύτερο αύριο σίγουρα θα έρθει.”

Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε κείμενα των συγκεκριμένων Ελλήνων και ξένων και αποσπάσματα από την Βίβλο;

Η επιλογή των κειμένων βασίστηκε πολύ στη θεματολογία της παράστασης. Εν αρχή ήν ο Έρως, λοιπόν. Αποφασίσαμε να μιλήσουμε για την αγάπη, την ύπαρξη και την ανυπαρξία της, τη δύναμη και την αδυναμία της, το πολύ και το λίγο της. Αναρωτηθήκαμε λοιπόν για το ποια αποσπάσματα εκφράζουν περισσότερο τον κάθε συντελεστή. Ο ύμνος της Αγάπης ήταν αδιαμφισβήτητος. Βρέθηκε λοιπόν πολύ υλικό, το οποίο με μεγάλη δυσκολία και λύπη μειώσαμε (αυτά που αφήσαμε εκτός θα μπορούσαν να συνθέσουν δεύτερη παράσταση!) και αφεθήκαμε στα υπέροχα λόγια των συγγραφέων και ποιητών για να εκφράσουν καλύτερα αυτό που εμείς νιώθουμε.

Mίλησέ μας για τον δικό σου ρόλο.

Η παράσταση είναι ένα καλοδομημένο, καλοκουρδισμένο, ενορχηστρωμένο σύνολο των διαφορετικών εκφάνσεων της αγάπης, επομένως οι ρόλοι είναι δυσδιάκριτοι και αρκετά συνδεδεμένοι και μπλεγμένοι ο ένας με τον άλλο. Εφόσον όμως πρόκειται για ένα σουρεαλιστικό παραμύθι, τι άλλο πιο ταιριαστό θα μπορούσε να περιλαμβάνει από έναν πρίγκηπα. Αυτός είναι ο ρόλος μου, ένας έκπτωτος πρίγκηπας, αυτόχειρ που προσπαθεί να λύσει το αιώνιο ζήτημα των σύγχρονων παραμυθιών – ο πρίγκηπας έγινε βάτραχος ή ο βάτραχος πρίγκηπας;

Με τι σκέψεις θέλετε να φύγει το κοινό από την παράσταση;

Είναι ίσως λίγο ιδιαίτερο αυτό που θα πω, αλλά δε θέλουμε να φύγει με σκέψεις, αλλά με αισθήσεις. Στόχος μας είναι ο θεατής να καταφέρει να αφήσει στην άκρη σκέψεις, λογική, προβληματισμούς και να ανοίξει το συναίσθημα του διάπλατα, να αφήσει τις αισθήσεις του να τον ταξιδέψουν σε μονοπάτια που ούτε κι ο ίδιος φαντάζεται. Θέλουμε ο θεατής να βιώσει το έργο σα μια συναισθηματική και όχι εγκεφαλική εμπειρία.

Τι προσδοκάς από το θέατρο;

Τι να προσδοκώ από το θέατρο; Τίποτα. Δεν περιμένω να μου δώσει κάτι περισσότερο. Το θέατρο προσφέρει εμπειρίες, στιγμές, δυνατότητες, κόσμους που κάνουν τη ζωή που ζούμε, όσο ανυπόφορη ή δύσκολη κι αν γίνεται κάποιες στιγμές, πολύ πολύ καλύτερη, γεμάτη και πιο υποφερτή. Το θέατρο σου δίνει ελπίδα. Αντιθέτως, εγώ οφείλω στο θέατρο. Οφείλω την αλήθεια μου, την αφοσίωση μου και την επιμονή μου.

Τι πιστεύεις για την Ελλάδα του 2019;

Ακριβώς ότι πίστευα και το 2018 και το 2017 και το 2016. Κακά τα ψέματα, ζούμε σε μια ιστορική περίοδο που στα βιβλία της ιστορίας του μέλλοντος θα περάσει σε μια παράγραφο με τίτλο “Περίοδος παρακμής”. Παρόλα αυτά, επειδή σε αυτά τα χρόνια έτυχε να ζούμε, οφείλουμε στον εαυτό μας και στους ομοϊδεάτες μας να προσπαθήσουμε να συμβάλλουμε στην τοποθέτηση των θεμελίων του καλύτερου αύριο. Είμαστε υποχρεωμένοι να ελπίσουμε, αλλιώς δεν υπάρχει νόημα. Καλλιτεχνικά πιστεύω πως διανύουμε μια περίοδο άπειρων δυνατοτήτων, όλες τις φόρμες ανοιχτές για όλους τους τομείς των τεχνών, ανοιχτές και διαθέσιμες να τις χρησιμοποιήσουμε, να τις εκμεταλλευτούμε να τις αναπλάσουμε, να τις αναιρέσουμε, να τις απορρίψουμε και να βρούμε νέες, βελτιωμένες. Επίσης έχουμε γίνει πιο εφευρετικοί, εφόσον οικονομικά είναι δύσκολο να στηρίξεις μια ιδέα στο έπακρο, πιο δημιουργικοί και φρέσκοι. Ευτυχώς η τέχνη δε θα σταματήσει ποτέ να υπάρχει, οπότε μέσα από εκεί το καλύτερο αύριο σίγουρα θα έρθει. Ας πιστέψουμε λοιπόν στην Τέχνη.  

Πληροφορίες  και προσκλήσεις για την παράσταση Motel Sub Rosa στο Faust   ΕΔΩ