Γιάννης Ασκάρογλου

Ακροβατώντας στον “Περιοδεύoντα Θίασο”. 

Πως συνέβη να συνεργαστείς σ΄ αυτήν παράσταση;

Η Μαρία Φλωράτου με την οποία ήμασταν στη σχολή μαζί στο πρώτο έτος, όπως και με την Ελεάνα Γεωργούλη που μας σκηνοθέτησε, ήρθαν με τον Γεράσιμο Γεννατά στην στην προηγούμενη παράσταση και μου πρότειναν να συνεργαστώ μαζί τους. Οπότε είπα αμέσως ναι, ξέροντας ότι η Ελεάννα δουλεύει σωματικά κάτι το οποίο με ενδιαφέρει πολύ.

Για ποιους λόγους πιστεύεις ότι θα έπρεπε ο κόσμος να έρθει να δει αυτό το κείμενο;

Θεωρώ ότι το κείμενο έχει δύο άξονες. O ένας είναι ο άξονας της μνήμης του καθενός μας, που εμείς προσπαθούμε να αποφύγουμε το μελοδραματικό. Ο δεύτερος άξονας είναι το μπουρλέσκ, τα νούμερα τα οποία κάνουμε, στα οποία το χιούμορ που έχει μπει και κειμενικά και κινητικά δημιουργεί πάρα πολύ ωραίες εναλλαγές με το δυσάρεστο του όλου θέματος, της καταστροφής της Σμύρνης και της γενοκτονίας. Μία ωραία αντίθεση που πιστεύω ότι φωτίζει ακόμα περισσότερο το θέμα. Για αυτό και το έχουμε ονομάσει σκοτεινή κωμωδία. Και από αυτή λοιπόν την άποψη έχει να προσφέρει μια νέα ολοκληρωμένη πρόταση σε ένα ‘γνωστό’ θέμα.

Μίλησέ μας για το κινητικό κομμάτι της παράστασης και ειδικά το ακροβατικό το δικό σου.

Όλα αυτά προέκυψαν μέσα από τη δουλειά στις πρόβες και τους αυτοσχεδιασμούς. Ό,τι υλικό θεωρούσε πιο ενδιαφέρον η Ελεάνα το δουλέψαμε με περισσότερο βάθος με βάση αυτό που είχε στο μυαλό της.

Η κινησιολογία, τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να μπαίνει έντονα μέσα στο θέατρο, ενώ πριν δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;

Για μένα ο πυρήνας είναι το σώμα. Πρώτα υπάρχει αυτό και μετά ο λόγος. Ακόμα και εξελικτικά, ανθρωπολογικά. Οι άνθρωποι πρώτα λειτούργησαν με το σώμα τους μετά με τους ήχους και τέλος με το λόγο και το πνεύμα.

Εμένα προσωπικά, ως ηθοποιό, με απελευθερώνει πολύ να δουλεύω με το σώμα μου. Προφανώς χρησιμοποιείς όλα αυτά που έχεις μάθει, όλα αυτά που ξέρεις, αλλά τα στοιχεία αυτά χρησιμεύουν για να δουλεύεις πρώτα τη σωματική κατάσταση κι έπειτα ίδια η σωματική κατάσταση οδηγεί στο λόγο.

Η Ελεάννα είχε γράψει ένα κείμενο, υπήρχε δηλαδή ένας κορμός, που ήταν έμπνευση στον συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς. Έτσι ώστε με το σώμα να βρούμε τι σημαίνει αυτό το κείμενο, ώστε μέτα όταν τον εκφέρουμε να είναι το ίδιο το αποτέλεσμα. Να μην είναι ο σκοπός εξαρχής.

Στην Αγγλία που παρακολούθησα μαθήματα υποκριτικής, η εκπαίδευση της τεχνικής του σώματος και της φωνής ήτανε πολύ βασική, σε καθημερινή βάση, αν και η σχολή,το Bristol Old Vic Theatre School, θεωρείται μία κλασική σχολή.

Πού αλλού παίχτηκε η παράσταση πριν πάτε στο θέατρο Ελερ;

Στον αύλειο χώρο του Ξενοκράτειου Μουσείου, που άνοιξε πρόσφατα, στο Μεσολόγγι.

Και μετά παίξαμε στη Δραπετσώνα, στo φεστιβάλ, στα Λιπάσματα. Δυστυχώς, είχαμε μεγάλη δυσκολία με τον αέρα (μας πήρε τα σκηνικά και τα κοστούμια σχεδόν, σαν να μας πήρε όλη την παράσταση και τη σήκωσε!)

Ήμασταν πραγματικά περιοδεύων θίασος.

Μίλησέ μας για το επίθετο σου, Ασκάρογλου, και στο που το χρησιμοποιείτε στην παράσταση.

Το όνομα είναι τουρκικό και σημαίνει ‘ο γιος του στρατιώτη’.

Είναι δική μου προσθήκη στην παράσταση, είναι το επίθετο του προπάππου μου. Και τα δύο σόγια του πατέρα μου ήταν από το Ικόνιο, και ένας πρόγονος ήταν σταθμάρχης. Και επειδή του πατέρα μου του αρέσει να λέει ιστορίες και του αρέσει και το παρελθόν, μου έχει πει πολλά από αυτά που του έχουν μεταφέρει και σε εκείνον.

Γιατί δεν προτίμησες να μείνεις και να δουλέψεις θεατρικά στην Αγγλία;

Έχω κάνει μόνο μία φορά επαγγελματική παράσταση στην Αγγλία.

Η αλήθεια είναι ότι δεν το κυνήγησα.

Ήτανε διάφοροι παράγοντες, κριτήρια, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτισμικά, προσωπικά… τα οποία μετά από πολύ σκέψη με οδήγησαν να γυρίσω εδώ.

Πιστεύεις ότι σήμερα μετά από όλες τις κρίσεις που έχουμε περάσει τα τελευταία δεκαετία θα πρέπει οι καλλιτέχνες, τρόπο σκέψης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους;

Περίπλοκο ζήτημα για να προφέρω μια λύση σε μερικές γραμμές. Αυτό που, πρώτιστα, δεν μου αρέσει είναι στην ίδια την κοινωνία να θεωρείται η τέχνη ως χόμπι.

Στην Αγγλία όταν οι (επαγγελματίες) ηθοποιοί έχουν δουλειά στο θέατρο πληρώνονται αξιοπρεπέστατα (εξαιρούνται οι δουλειές από ομάδες, χωρίς παραγωγό). Έτσι πιστεύω ότι θα πρέπει να γίνεται κι εδώ.

Οι πρόβες θα έπρεπε να πληρώνονται και αυτό οι παραγωγοί, είτε το ξεχνάνε είτε δεν το θέλουν. Με το δεδομένο ότι η αγορά εργασίας είναι ‘ελεύθερη’, πάντα θα βρίσκεται κάποιος που είτε έχει ανάγκη, είτε απλά θέλει να το κάνει και θα το κάνει με λιγότερα. Οπότε σε αυτή την περίπτωση δεν είναι επάγγελμα… είτε έχει backup πίσω του, είτε δουλεύει και κάπου αλλού, είτε απλά το κάνει για την ευχαρίστησή του. Για αυτό είναι σημαντικό να συμφωνήσουμε σε κάποια ελάχιστες αμοιβές και παροχές. Αυτό τουλάχιστον θα διασφαλίσει κάπως το επάγγελμα, γιατί έτσι θα αποκτήσει και μεγαλύτερο κύρος στην κοινωνία.

Πληροφορίες για την παράσταση: