Γιάννης Ασκάρογλου

Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής.

Γιατί αποδέχτηκες να παίξεις στην παράσταση “Otto,meine Liebe! Ασπασμοί εξ Αθηνών” του Χρήστου Χριστόπουλου;

Ήταν περισσότερο μια συμμετοχή στη συν-δημιουργία της πρότασης παρά θέμα αποδοχής μιας ήδη υπάρχουσας. Η ιδέα γεννήθηκε στα πλαίσια προηγούμενης επαγγελματικής συνεργασίας, αλλά και φιλικής σχέσης.

Τι ιδιαίτερο θα έχει αυτή η παράσταση σας, ώστε να έρθουμε να την δούμε;

Το έργο είναι μυθοπλαστικό, αλλά εμπνευσμένο από τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα της εποχής του Όθωνα. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της παράστασης είναι ότι αυτά τα γεγονότα ξεδιπλώνονται με τον γοητευτικό εργαλείο του θεάτρου, ένα θεάτρο-εν-θεάτρω, και μάλιστα με ύφος κωμικό. Αυτό προσφέρει πολλαπλά επίπεδα πρόσληψης στον θεατή: από το να αναλογιστεί τις βαθύτερες αιτίες των σημερινών παθογενειών της Ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής, μέχρι απλώς να διασκεδάσει με τα ευτράπελα της θεατρικής σύμβασης.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις το απόφθεγμα του Μάρκου Αυρήλιου “Ο καλύτερος τρόπος για να αντιστέκεσαι είναι να μην εξομοιώνεσαι”;

Μου έρχονται στο νου τα λόγια του Χρόνη Μίσσιου:

«Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα.»

Πιστεύεις ότι οι καλλιτέχνες μετά απ΄ όλες τις κρίσεις της τελευταίας δεκαετίας θα έπρεπε να αλλάξουν τρόπο σκέψης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους σε σχέση με το παρελθόν;

Τα συλλογικά δικαιώματα μόνο συλλογικά μπορούν να διεκδικηθούν, τουλάχιστον τα ελάχιστα και τα ‘αυτονόητα’ που δυστυχώς ακόμα και αυτά εκλείπουν, όπως η συλλογική σύμβαση εργασίας, ή δεν προστατεύονται επαρκώς. Τα όπλα των καλλιτεχνών δεν είναι όμως πάντα ίδια με αυτά άλλων κλάδων, είτε ως προς την διεκδίκηση είτε ως προς την προβολή της (που είναι εξίσου σημαντική στον σημερινό κόσμο της πληροφορίας). Για παράδειγμα, μια απεργία στα ΜΜΜ έχει διαφορετικό αντίκτυπο από μια απεργία στα θέατρα. Οι καλλιτέχνες χρειάζονται την στήριξη του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου σε αυτή την διεκδίκηση. Πρώτα – πρώτα, την κοινωνία πρέπει να πείσουμε ότι η τέχνη δεν είναι είδος πολυτελείας αλλά αναγκαία για την κοινωνική συνοχή και της πολιτισμική μας ταυτότητα. Όπως και αναγκαίο είναι να εκλαμβάνεται ως επάγγελμα, ισάξιο με άλλα. Για αυτό το λόγο οι καλλιτέχνες οφείλουμε να είμαστε σε συνεχή και στενή επαφή με το κοινό, να το διευρύνουμε συνεχώς. Και αυτό δεν επιτυγχάνεται με το να είναι απομονωμένοι σε ένα θέατρο. Οι site-specific δράσεις όπως η τρέχουσα είναι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Μία επιπλέον παράσταση στον Πύργο Βασιλίσσης την Κυριακή 22 Μαΐου 2022 στις 18:00.

Πληροφορίες  για την παράσταση ΕΔΩ