Γιάννης Ζαφείρης

Το να παλεύεις να διατηρηθείς άνθρωπος με ό,τι φέρει αυτή η λέξη στον πυρήνα της, είναι μια πολιτική θέση.

Ποιοί ήταν οι λόγοι που σε έκαναν να δεχτείς να παίξεις στην παράσταση “Σονέτο” του σκηνοθέτη Θανάση Ακκοκαλίδη;

Γνώριζα για τον Θανάση από το καθηγητή μου Κωνσταντίνο Καρβουνιάρη μιας και είναι χρόνια συνεργάτες και φίλοι. Ήξερα για την αισθητική του στα έργα που ανεβάζει, ότι χρησιμοποιεί εξίσου τον λόγο, το σώμα, τη μουσική, κάτι που επιβεβαίωσα κι από τις ακροάσεις που έγιναν για την παράσταση. Μόλις λοιπόν έμαθα και με τι ακριβώς έχει να κάνει το θέμα δεν είχα παρά να δεχτώ. Θεωρώ πως η ποίηση έχει ένα μεγάλο κομμάτι μέσα μου είτε αντιμετωπίζοντας τη ως αναγνώστης είτε όταν γράφω κι εγώ. Έτσι συνδυάστηκε μια προσωπική μου αγάπη με έναν σκηνοθέτη που η οπτική του στο θέατρο και την τέχνη γενικότερα, είναι πολύ κοντά με τη δική μου.

Τι σκέφτηκες, όταν πρωτοδιάβασες το έργο;

Μόλις ξεκινήσαμε μας δόθηκε από τον Θανάση και την βοηθό του και δραματουργό Ηλέκτρα Αγγελοπούλου, ένα τεράστιο υλικό με άπαντα σχεδόν τα ελληνικά σονέτα, τις βιογραφίες των ποιητών καθώς φυσικά και τη γενικότερη ιστορία όλης εκείνης της εποχής. Έγινε έτσι μια πολύπλευρη μελέτη ούτος ώστε μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς και τη διαλογή των σονέτων να πάρει μορφή το κείμενο του έργου. Στην αρχή λοιπόν παίρνοντας τόσο υλικό προς μελέτη αγχώθηκα κάπως αλλά μόλις μέρα τη μέρα άρχισα να μπαίνω όλο και πιο βαθιά στο κόσμο των σονέτων, άρχισα να με βρίσκω μέσα σε αυτά, να τα νιώθω σαν ένα κομμάτι που έλειπε από τον κόσμο μου. Ήταν σα να γνώριζα έναν καινούργιο φίλο.

Μίλησέ μας για το δικό σου ρόλο στη παράσταση.

Στην παράσταση ουσιαστικά δεν υπάρχουν ρόλοι με την έννοια που το λέμε συνήθως, δεν υπάρχει κάποιος χαρακτήρας με αρχή, μέση και τέλος. Έχουμε όλοι μας τον ρόλο ,ας πούμε, του αφηγητή. Αυτού που θα λειτουργήσει ως σύνδεση ανάμεσα στα σονέτα, στους ποιητές και στο κοινό. Από εκεί και πέρα είμαστε ο εαυτός μας, με τα πραγματικά μας ονόματα, τα χαρακτηριστικά που φέρουμε, την ιδιοσυγκρασία μας. Πέρα από το κομμάτι της αφήγησης έχω αναλάβει και το χειρισμό στα φώτα και τον ήχο της παράστασης.

Θα σε δούμε σε κάποια άλλη παράσταση φέτος;

Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα με δείτε στο νέο έργο του Γιώργου Αδαμαντιάδη

και της ομάδας «Τα Μπάσταρδα του Σίσυφου» κοντά στα τέλη Ιανουαρίου καθώς και στους Δίκαιους του Αλμπέρ Καμύ, που θα ανεβάσουμε με κάποια παιδιά που ήμασταν μαζί στην δραματική σχολή σε σκηνοθεσία Μαρίσσας Φαρμάκη, προς τα μέσα Απριλίου.

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη” ;

Βιώνουμε μια κρίση αξιών σιμά με την οικονομική κρίση, με το πρώτο να είναι σαφώς πιο τρομακτικό. Γρήγορες σχέσεις, μηδενισμός, έλλειψη κοινωνικής μόρφωσης και παιδείας, αποκτήνωση. Το να παλεύεις λοιπόν καθημερινά να διατηρηθείς άνθρωπος με ό,τι φέρει αυτή η λέξη στον πυρήνα της, είναι μια πολιτική θέση. Σε μια κοινωνία λοιπόν που μας οδηγεί στην αδιαφορία, τον φόβο και το μίσος προτιμώ να προσπαθώ για την ρότα της αλληλεγγύης, της ανοιχτωσιάς και της αγάπης.

φωτογράφος Πέτρος Πουλόπουλος

Πληροφορίες για την παράσταση: