Γιάννης Τσούκας: “Μήπως είναι καλύτερος ο καναπές, οι selfies & τα λεφτά του μπαμπάκα που μοσχοαναθρέφουν τεμπέληδες;”

Γιατί αποφάσισες να σκηνοθετήσεις το κείμενο του Βαγγέλη Δουκουτσέλη «Λευκές σελίδες»;

Το έργο αυτό το είχαμε ανεβάσει πρώτη φορά σε σκηνοθεσία Κώστα Ζέκου του 2011. Φέτος ήρθε η πρόταση του Βαγγέλη Δουκουτσέλη να ξανανέβει η παράσταση αυτή και ο ίδιος μου εμπιστεύτηκε τη σκηνοθεσία γνωρίζοντας προηγούμενες σκηνοθετικές δουλειές μου και έχοντας ήδη ενσαρκώσει τον ίδιο ρόλο κάποια χρόνια πριν. Κι έτσι λοιπόν ήρθε και “έδεσε το γλυκό”. Άλλωστε με το Βαγγέλη μας ενώνει φιλία χρόνων και δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε.

Τι διαφορετικό έχει το συγκεκριμένο κείμενο;

Η ματιά ενός νέου ανθρώπου σε διαχρονικά θέματα είναι πάντα κάτι το διαφορετικό. Είναι η πρώτη ή τουλάχιστον από τις ελάχιστες φορές που επάνω βλέπουμε ταυτόχρονα τις δύο απόψεις των πρωταγωνιστών μας για την υπάρχουσα ιστορία και παράλληλα την μεταξύ τους διαμάχη που φέρνει το αβίαστο γέλιο στο κοινό. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει σταματήσει η ροή της παράστασης από τα γέλια και τα χειροκροτήματα του κοινού. Παρ’ όλο που το φινάλε είναι η απόλυτη λύτρωση και των δύο ηρώων μας η πορεία του ως εκεί είναι μια κωμική ιστορία γεμάτη ανατροπές που κρατάνε το ενδιαφέρον του κοινού σε όλη τη διάρκεια του έργου.

Μίλησε μας για τον δικό σου ρόλο;

Οι ήρωες της ιστορία μας είναι η Ελένη, σύζυγος μεγαλοδικηγόρου, και ο Δημήτρης που τα βράδια μεταμορφώνεται σε Λέλα. Αυτός είναι και ο δικός μου ρόλος. Η Λέλα έστελνε ερωτικά γράμμα στον άντρα της Ελένης τον Αλέξανδρο και όταν εκείνος πέθανε εκείνη τα βρήκε. Όποιος ψάχνει βρίσκει δε λένε; Και η Ελένη έψαξε. Και βρήκε. Το όνομα της Λέλας που υπέγραφε το κάθε γράμμα της ερωτικής αλληλογραφίας. Ο Δημήτρης και η Λέλα είναι δύο εντελώς διαφορετική χαρακτήρες στο ίδιο σώμα ανθρώπου. Ο Δημήτρης ντροπαλός, συναισθηματικός και μόνος. Η Λέλα είναι όλα εκείνα που ο Δημήτρης δεν είναι. Έχει θάρρος, θράσος και πιγμή. Λέει τα πράγματα με το όνομά τους και με το παραπάνω. Κι αυτό ακριβώς το “πλάσμα” είναι που η Ελένη πρέπει να αντιμετωπίσει. Βασικό μήνυμα της ιστορίας μας είναι να μην μένουμε απλά στην εικόνα. Κι αυτό ακριβώς είναι που φέρνει τη λύτρωση στους ήρωές μας. Και την έχουνε και οι δύο μεγάλη ανάγκη.

Μια σκηνή ή μια ατάκα του έργου που είναι για σένα η πιο χαρακτηριστική;

Όλο το έργο είναι μια ολοκληρωμένη ιστορία και δε θα μπορούσα να ξεχωρίσω μία μόνο σκηνή. Έχει αρχή μέση και τέλος. Ακόμα και το τέλος όμως δεν είναι απόλυτο. Επιτρέπει στο θεατή να οδηγήσει τους ήρωες εκεί που επιθυμεί. Σίγουρα όλες οι κοινές σκηνές των δύο ηρώων είναι ξεκαρδιστικές και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Ατάκα όμως ξεχωρίζω. Από τις 30 σελίδες του έργου στο σύνολο η τελευταία μου ατάκα είναι που απολαμβάνω περισσότερο κάθε βράδυ. “Ο καθένας επιλέγει την αλήθεια που αντέχει!…”

Tι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2019;

Τώρα το χοντραίνουμε… Τι άλλο θα μπορούσα να σκέφτομαι που θα έμοιαζε διαφορετικό; Άγχος για το μέλλον το οποίο παρ’ όλα αυτά προσπαθώ να γεμίσω με όνειρα. Γιατί ακόμα μπορώ να ονειρεύομαι. Γιατί ευτυχώς αυτό το δικαίωμα δεν μας το έχουνε πάρει. Το όνειρο παραμένει μια αφορολόγητη απόλαυση και μπορώ να το έχω σε αφθονία. Σκέφτομαι επίσης και ελπίζω να μη φύγουν άλλοι άνθρωποι και μυαλά στο εξωτερικό και όταν εκεί διαπρέψουν να θυμόμαστε πως είναι Έλληνες και να καμαρώνουμε σα γύφτικα σκεπάρνια! Σκέφτομαι πως αν θέλουμε μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Αλλά θέλουμε τελικά; Θέλουμε πραγματικά; Ή μήπως είναι καλύτερος ο καναπές του σπιτιού, οι selfies στα social media και τα λεφτά του μπαμπάκα που μοσχοαναθρέφουν τεμπέληδες; Όπως και να ‘χει σκέφτομαι ένα καλύτερο μέλλον και ανθρώπους χαμογελαστούς. Γιατί το χαμόγελο μπορεί να κάνει κάποιους να ανησυχούν όπως είναι γνωστό αλλά σε κάποιους άλλους φτιάχνει τη μέρα.

Πληροφορίες για την παράσταση “Λευκές Σελίδες” στο Θέατρο Αυλαία  ΕΔΩ