Γιώργης Βασιλόπουλος: “Είναι ευχάριστο ότι η γενιά μου έχει αποβάλλει το κυνήγι για τον πλούτο & το μικροαστικο όνειρο!”

Τι σε έκανε να πείτε το ναι στην Κίρκη Καραλή;

Μου άρεσε το έργο,  με εντυπωσιασε η περιγραφικοτητα του Τσβάιχ, που συνήθως με κουράζει, όπως και η επανάληψη, ο Τσβαιχ  καταφέρνει νακρατάει τίς ισορροπίες ,βρήκα κοινά πράγματα με  τον ρόλο πού ενσάρκωνω,  ήθελα πολύ να συνεργαστω με την Κίρκη. Και πάνω απ’όλα θέλω να κάνω θέατρο. 

Μίλησέ μας για τον ρόλο σου.

Πρόκειται για εναν 24χρονο νέο, κατάγεται από μια παλιά αριστοκρατική οικογένεια, σπούδαζει και θέλει να μπει στον διπλωματικο κλάδο αλλα είναι εθισμένος στον τζόγο και αυτό του τρώει ολη την ενέργεια,τον χρόνο, τα χρήματα του. Ουσιαστικά είναι ενα νέο παιδί όπου τον έχει κυριεύσει το πάθος του  και ελέγχει ολο του το είναι ( ολα τα πάθη έτσι είναι άλλωστε, αλλιώς δεν είναι πάθη). 

Τι πιστεύεις ότι έχει να πει το συγκεκριμένο έργο σήμερα;

Είναι μια ερωτική ιστορία, και ο ερωτας πάντα έχει να πει πραγματα σε οποιαδήποτε εποχή, είναι η κινητήριος δύναμη της κοινωνίας. Όπου ο έρωτας είναι ενας πάθος. Κι έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε. Σήμερα όπου ζούμε σε μια κοινωνία γεμάτη φόβο ο έρωτας είναι απ τις πιο θαρραλέες, επαναστατικες πράξεις. 

Με ποιες σκέψεις, με ποια συναισθήματα θέλεις να φύγουν οι θεατές από την παράσταση;

Με την αίσθηση ότι είδαν μια ωραία παράσταση, μια ωραία ιστορία. Με την αίσθηση πως πέρα από μια απλή συμβατική, καθώς πρεπει ζωή, υπάρχει και κάτι άλλο, και με το θάρρος να ζήσουν αυτο το άλλο. 

Αν δεν ήσουν ηθοποιός, τι επάγγελμα θα ήθελες να κάνεις;

Όσες φορές φαντάζομαι τον εαυτό μου χωρίς την ιδιότητα του ηθοποιού μου έρχονται στενάχωρα συναισθήματα. Κανω το επάγγελμα που θέλω,και νιώθω τυχερός. Αν δεν ήμουν ηθοποιός, παρ ολα αυτα,θα ήθελα να έκανα ένα επάγγελμα πού να έχει σχέση με την θάλασσα. Φταίει το νησί μου (Χίος), για αυτό.

Μελλοντικά σου σχέδια;

Να κάνω θέατρο, να συνεχίσω να δουλεύω με αξιοπρέπεια και πάθος. Αυτή την περίοδο ειμαι σε συζητήσεις για μια δουλειά μετά το Πάσχα και για την επόμενη θεατρική σεζόν.

Τι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2019;

Το ευχάριστο της Ελλάδας του ’19 είναι πώς η γενιά μου έχει αποβάλλει αρκετά, συγκριτικά με τις προηγούμενες γενιές, το κυνήγι για τον πλούτο,και το λεγόμενο μικροαστικο όνειρο οπότε κινείται περισσότερο με γνώμονα την θέληση και τα όνειρα του. Δεν εγκλωβίζεται σε αυτές τις νόρμες.

Υπέρισχυει η θέληση να κάνουν πράγματα, να πάνε μπροστά  παρά η λεγόμενη “βολή”. Όσο να ναι, είναι αισιόδοξο αυτό.

  Πληροφορίες για την παράσταση «24 ώρες από τη ζωή μιας γυναίκας» στο Θέατρο Θησείον

Τρεις άνθρωποι συζητούν για μια γυναίκα που παράτησε τον επί χρόνια άντρα της για να κυνηγήσει έναν έρωτα που πιθανότατα να έχει γρήγορη ημερομηνία λήξης. Ορίζουν την πράξη της ως επαίσχυντη. Μέχρι που ένας τολμά να τους αντιταχθεί. Δεν υπάρχει τίποτα το ντροπιαστικό σε μια γυναίκα που πάει προς τα κει που την πάει η καρδιά της. Κι είναι πολύ καλύτερη και πιο ειλικρινής απ΄αυτήν που αγνόησε τα κελεύσματά της.

Η δική του στάση είναι που καταλαγιάζει τον φόβο μιας έτερης γυναίκας και της επιτρέπει να αφηγηθεί το ερωτικό της τραύμα. Τις 24 ώρες από τη ζωή της. Το βράδυ που ως 40άρα γνώρισε έναν 24άρη εθισμένο στον τζόγο. Τη νύχτα που πίστεψε ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει ως κυματοθραύστης στη μανία του και να τη μετατρέψει σε πάθος και εν συνεχεία σε απομείωση.

Εις μάτην. Ο νεαρός όχι μόνο δεν απομακρύνει τον εθισμό, αλλά κατακεραυνώνει και το βράδυ που πέρασε μαζί με τη γυναίκα. «Σκοτώνει» την καλοσύνη της και το γεγονός ότι τον πρόλαβε από την αυτοκτονία ίσως.

Πέρα από την ίδια την ιστορία του Τσβάιχ, αυτό που καθιστά στα δικά μου μάτια γοητευτικό το μήνυμα που λαμβάνει ο θεατής είναι και ένα παιχνίδι με τις σκιές. Στις δύο μεγάλες πόρτες της αίθουσας πλάθονται τεράστιες σκιές των ηθοποιών και οι κινήσεις τους παίρνουν άλλες διαστάσεις αν τις παρατηρήσεις για λίγο.

Η παράσταση μοιάζει να παίρνει όλα όσα μπορεί να πάρει από τον χώρο που διαδραματίζεται. Οι ηθοποιοί απευθύνονται με μια εκφραστική καθαρότητα ο ένας στον άλλο κι αυτό καθιστά ατόφιο και το αποτέλεσμα που παίρνει ο θεατής.

Μέσα σε 75-80 λεπτά, ένας χρόνος ιδανικός για το έργο, δημιουργούνται όλες οι συναισθηματικές αγκιστρώσεις από και προς τον θεατή. Κι αυτό είναι στο κάτω κάτω η αξία του θεάτρου. Γι΄αυτό οι «24 ώρες από τη ζωή μιας γυναίκας» είναι μια παράσταση που αξίζει να μπει στο μικροσκόπιο σου.

https://www.youtube.com/watch?v=3n1zWDmMQHk

Ταυτότητα Παράστασης: