Γιώργος Βούλγαρης – Γιάννης Μακρυνόρης | Το δίδυμο σκηνοθετών μας μιλά, λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Κραυγές».

Με αφορμή την επερχόμενη πρεμιέρα της παράστασης «Κραυγές» του διδύμου Βούλγαρη – Μακρυνόρη (πληροφορίες εδώ, οι δημιουργοί και σκηνοθέτες της παράστασης παραχώρησαν στο cityvibes.gr και το Γιώργο Μαλέκα μια σύντομη συνέντευξη για την παράσταση, αλλά και τις σκέψεις τους.

Ε: Τι σας ενέπνευσε να δημιουργήσετε τις “Κραυγές” και πώς προσεγγίσατε το ευαίσθητο θέμα της έμφυλης βίας στη σκηνοθεσία σας;

Γιώργος Βούλγαρης: Το έργο γράφτηκε στην δύσκολη περίοδο της καραντίνας όπου όλα τα συναισθήματα, οι αναζητήσεις, οι προσωπικές ανασφάλειες και τα προσωπικά ζητούμενα του καθενός από εμάς μεγεθύνθηκαν σε απεριόριστο βαθμό.
Οι αναθεωρήσεις των κεκτημένων της ζωής μας, της προσωπικής μας διαδρομής, έπεσε στο τραπέζι των διαβουλεύσεων με τον εαυτό μας. Βλέποντας το φαινόμενο των γυναικοκτονιών να παίρνει τραγικές διαστάσεις μέσα στην καραντίνα, ανέσυρα μνήμες από το στενό μου οικογενειακό περιβάλλον (ο πατέρας μου προς την μητέρα μου και στη μέση εγώ) και ήθελα να αποτίσω πρωτίστως φόρο τιμής, μέσω της μητέρας μου, σε όλες αυτές τις γυναίκες που βίωσαν κάποια στιγμή στη ζωή τους κακοποιητική συμπεριφορά και βία. Ήταν προσωπική ανάγκη! Την εκμυστηρεύτηκα στον Γιάννη και εκεί αρχίσαμε να θέτουμε τον κορμό του έργου και τα πλαίσια που θα κινηθούμε. Συμφωνήσαμε να συμπεριληφθούν οι μορφές βίας που έχουν άμεσο αντίκτυπο στην ψυχολογία του θύματος (λεκτική, ψυχολογική, εργασιακή, σωματική και σεξουαλική), δοσμένα όμως με καθαρά θεατρικό και ποιητικό τρόπο και όχι στείρα καταγραφή γεγονότων.

Γιάννης Μακρυνόρης: Η περίοδος της καραντίνας, ειδικά της πρώτης, όξυνε πολύ τον συναισθηματικό κόσμο όλων μας. Μας έφερε τόσο αντιμέτωπους με τους εαυτούς μας, όσο και με το άμεσο ενδοοικογενειακό περιβάλλον όπου υπήρξε πιο συνεχή τριβή λόγω του εγκλεισμού. Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπων τα πράγματα κλιμακώθηκαν με πολύ άσχημο τρόπο με αποτέλεσμα να σημειωθούν πολλά περιστατικά έμφυλης βίας και πιο συγκεκριμένα γυναικοκτονιών. Όταν λοιπόν ακούς ξαφνικά και τόσο επαναλαμβανόμενα τέτοιες ειδήσεις μέσα σε μια περίοδο περισυλλογής και εσωτερικής αναζήτησης σε συνδυασμό με ένα γενικότερο κλίμα αναστάτωσης και ανησυχίας, μοιραία δεν μένεις ασυγκίνητος. Αυτό ήταν το έναυσμα. Συνδυαστικά και με το προσωπικό ιστορικό που μου αφηγήθηκε ο Γιώργος ανασύροντας μνήμες του, αποφασίσαμε να καταπιαστούμε με αυτό το θέμα και έτσι ξεκινησαμε
την συγγραφή.

Θέλαμε να δημιουργήσουμε πάνω στη σκηνή εικόνες αυθεντικές, που να έχουν μια ισορροπία μεταξύ σκληρής απόδοσης καταστάσεων και καλλιτεχνικής έκφρασης και παράλληλα να δίνουν στον θεατή τον χώρο για να προβληματιστεί, να αισθανθεί και τελικά να αποφασίσει τι θέλει ο ίδιος να νιώσει και τι να κρατήσει από αυτό που είδε.Γιάννης Μακρυνόρης

Ε: Κατά την απεικόνιση των ιστοριών οκτώ διαφορετικών γυναικών, ποιες ήταν οι προκλήσεις και οι προβληματισμοί για να διασφαλίσετε ότι κάθε ιστορία θα ειπωθεί με αυθεντικότητα και σεβασμό;

Γιώργος Βούλγαρης: Δεν θέλαμε το εγχείρημα να βγει “μελό”. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος φόβος και προβληματισμός μου. Δεν θέλαμε να πάρουμε συναισθηματική θέση στην ιστορία αυτών των γυναικών. Θέλαμε να καταγράψουμε την ωμή αλήθεια και ο τελικός αποδέκτης να είναι ο θεατής ως προς το συναίσθημα που θα νιώσει.

Γιάννης Μακρυνόρης: Το θέμα του έργου ήταν από μόνο του σκληρό και
ευαίσθητο ταυτόχρονα. Εκείνο ήταν το επίκεντρο. Η σκηνική εικονοποίηση ήταν
οι δορυφόροι γύρω του. Το στοίχημα ήταν να αποδοθεί το θέμα καλλιτεχνικά, χωρίς όμως να κλίνει περισσότερο προς ένα συγκεκριμένο συναίσθημα. Θέλαμε να δημιουργήσουμε πάνω στη σκηνή εικόνες αυθεντικές, που να έχουν μια ισορροπία μεταξύ σκληρής απόδοσης καταστάσεων και καλλιτεχνικής έκφρασης και παράλληλα να δίνουν στον θεατή τον χώρο για να προβληματιστεί, να αισθανθεί και τελικά να αποφασίσει τι θέλει ο ίδιος να νιώσει και τι να κρατήσει από αυτό που είδε. Κι αν κρίνω από τις διάφορες απόψεις που έχουμε ακούσει από κόσμο που το είδε στα προηγούμενα ανεβάσματα, μάλλον τα καταφέραμε.

Ε: Δεδομένης της έντασης του θέματος, πώς εξισορροπήσατε το συναισθηματικό βάρος του έργου για το κοινό, μεταφέροντας παράλληλα ένα ισχυρό μήνυμα;

Γιώργος Βούλγαρης: Ο “ποιητικός” και συμπυκνωμένος λόγος του κειμένου είναι ένας εξισορροπητικός παράγοντας. Ένας συνδυασμός ποίησης και σκληρών εικόνων με την πρωτότυπη μουσική που γράφτηκε ειδικά για το έργο, βοήθησαν το έργο να σταθεί πιο “εύπεπτο” προς τον θεατή.

Γιάννης Μακρυνόρης: Είναι όλα θέμα σωστού συνδυασμού. Συμπυκνωμένος και θεματικά στοχευμένος λόγος με μια δόση ποιητικότητας (θέατρο κάνουμε πρωτίστως), μαζί με επίσης στοχευμένες εικόνες και ατμοσφαιρική μουσική που συνοδεύουν τον λόγο και ολοκληρώνουν τον καμβά, υπό το πρίσμα της κινηματογραφικής αισθητικής που χαρακτηρίζει τις δουλειές μας.

Το κοινό δεν μπορείς να το ξεγελάσεις. Αρκεί να μην το υποτιμήσεις και να του απευθυνθείς με ειλικρίνεια και σεβασμό με το έργο σου.Γιώργος Βούλγαρης και Γιάννης Μακρυνόρης

Ε: Τι ελπίζετε να πάρει το κοινό από αυτή την παράσταση και ποιες συζητήσεις θέλετε να πυροδοτήσετε με αυτό το έργο;

Γιώργος Βούλγαρης: Το έργο εχει δοκιμαστεί. Αυτό είναι το τρίτο ανέβασμά του. Σε όλες αυτές τις παραστάσεις που έχουν προηγηθεί, ήρθαν άνθρωποι που το είχαν δει δύο και τρεις φορές, ξανά και ξανά. Δεν μπήκαμε ποτέ στην διαδικασία να αναρωτηθούμε γιατί συμβαίνει αυτό. Ξέρουμε την δυναμική του έργου μας και το προσφέρουμε με πολύ σεβασμό και ειλικρίνεια στον κόσμο που εμπιστεύεται τόσα χρόνια την σκηνοθετική μας ματιά. Το κοινό δεν μπορείς να το ξεγελάσεις.

Γιάννης Μακρυνόρης: Τα μηνύματα του έργου θα έλεγα ότι υπόκεινται στην κρίση και την προσωπική ματιά του κάθε θεατή, ανάλογα με την κάθε ιδιοσυγκρασία και τα οποιαδήποτε προσωπικά βιώματα. Το έργο μπορεί σε κάποια άτομα να ανασύρει μνήμες, να πυροδοτήσει ενδεχομένως συγκαλυμμένα συναισθήματα, να ενεργοποιήσει οτιδήποτε μέσα τους. Προσυπογράφω τη φράση του Γιώργου: Το κοινό δεν μπορείς να το ξεγελάσεις. Αρκεί να μην το υποτιμήσεις και να του απευθυνθείς με ειλικρίνεια και σεβασμό με το έργο σου. Από εκεί και πέρα, το κοινό είναι ελεύθερο να νιώσει ό,τι θέλει. Αυτή είναι άλλωστε και η πολυπλευρότητα της τέχνης.

Ε: Θα μπορούσατε να μοιραστείτε πληροφορίες σχετικά με το πώς
συνεργαστήκατε ως συν-σκηνοθέτες για να ζωντανέψετε αυτή τη μοναδική
πράξη παράστασης ντοκιμαντέρ;

Γιώργος Βούλγαρης: Με τον Γιάννη Μακρυνόρη συνεργαζόμαστε χρόνια ως σκηνοθετικό δίδυμο. Δεν είναι η πρώτη μας δουλειά μαζί. Θεωρούμε ότι το είδος αυτό του documentary performance theater είναι ένα είδος το οποίο μας βοηθά να δουλεύουμε πολύ πιο ελεύθερα, περισσότερο από κάθε άλλο είδος.

Γιάννης Μακρυνόρης: Στο παρελθόν έχουμε καταπιαστεί ξανά με αυτό το είδος θεάτρου και συγκεκριμένα, κάποια σεζόν είχαμε ασχοληθεί και με το προσφυγικό ζήτημα, δοσμένο μέσα από τον ψυχισμό παιδιών προσφύγων, όπου και τότε το έργο μας είχε μεγάλη απήχηση. Σαφώς και το documentary performance theater μας προσφέρει ένα ευρύτερο φάσμα καλλιτεχνικής έκφρασης σε σχέση με ένα συμβατικό ίσως έργο με αρχή-μέση-τέλος, αν και δεν περιοριζόμαστε φυσικά μόνο σε αυτό το είδος. Μετρώντας χρόνια επαγγελματικής συνεργασίας, έχουμε ασχοληθεί και με έργα πιο κλασικής θεατρικής δομής, προσθέτοντας όμως πάντα το προσωπικό μας στίγμα και την δική μας τεχνική και αισθητική.

Σας ευχαριστούμε πολύ Γιάννη και Γιώργο και καλή σας επιτυχία!

Επιμέλεια συνέντευξης: Γιώργος Μαλέκας
Πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε εδώ