Please enable JS

Γιώργος Γιαννίμπας: “Αλλάζει το ρεύμα και το κοινό, οι περισσότεροι νέοι δε βλέπουν πια τηλεοράση, ανοίγει το μυαλό μας!”

Πόσο κάιρο έχεις να τραγουδήσεις σε live;

Η αλήθεια είναι ότι πάει λίγος καιρός, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δε δούλευα χωρίς ανάσα και τους υπόλοιπους μήνες. Τελευταία φορά που τραγούδησα στη σκηνή, νομίζω ήταν στο Jesus Christ Superstar ή στο τελευταίο live που κάναμε ως George & The Jazzin Barks, πριν το καλοκαίρι, στο El Convent Del Arte και έφτασε η ώρα που μου έλειψε πάλι.

 

‘Εχω ακούσει ότι οι μουσικοί δεν θέλουν να κάνουν πρόβες, ισχύει;

Ως μουσικός, θα σου πω ότι στις μπάντες, τις πιο πολλές φορές, δε θα κάνουμε πολλές πρόβες από μόνοι μας. Ίσως γιατί ένας καλός μουσικός μπορεί να παίζει σε “ένα εκατομμύριο” sessions ταυτόχρονα ή να ανήκει σε εκατό μπάντες, οπότε το καθιστά αδύνατο από θέμα χρόνου και υποχρεώσεων. Αρκετοί καλοί και με εμπειρία μουσικοί έχουν την ευχέρεια – την αυτοπεποίθηση, να παίξουν σε ένα live, ακόμα και prima vista. Αν λοιπόν μπορούν να αποφύγουν την πρόβα, θα την αποφύγουν.

Δυστυχώς για εμένα τώρα, ξυπνάει η άλλη μου φύση, αυτή του ηθοποιού και είμαι μαθημένος σε πρόβες, σε πολλές και πολύωρες. Έτσι ισχύει το ανάποδο. Έχω την ανάγκη της πρόβας και τη σιγουριά, κάτι που δε θα καταφέρεις ποτέ όταν θες να κάνεις ένα live άμεσα.

Σε αντίθεση με την ορχήστρα που υπάρχει ο μαέστρος και τέλος, μία μπάντα είναι σαν devised theater. Το συγκεκριμένο όμως, εκτός κι αν είσαι από τους μυημένους του είδους, το κάνεις πιο πολύ στην αρχή της καριέρας σου, που είσαι πιο πολύ πωρωμένος με αυτό που θες να κάνεις. Οπότε αναζητάς και εσύ την πρόβα. Όταν αυτό όμως γίνεται από ανθρώπους που δουλεύουν ταυτόχρονα, με διαφορετικά προγράμματα και έχουν κι άλλες επαγγελματικές παραστάσεις, που από αυτές ζουν ή οποιαδήποτε άλλη δουλειά να τους συντηρεί , τότε και το devised theater μπορεί να περάσει σε δεύτερη μοίρα και να κάνεις όλο και λιγότερες πρόβες.

Μια μπάντα που αποτελείται από αγόρια είναι σαν μία παιδική χαρά θες δε θες.  Δηλαδή θα ξεκινήσει η πρόβα, αλλά στο μισάωρο θα θέλουμε να πιούμε ένα ποτό, να πούμε τα νέα μας, να γελάσουμε. Και εγώ θα πιω ποτό εννοείται, μη σου πω πρώτος, αργότερα και δεύτερο και τρίτο, δε θα πω όχι. Στη μία ώρα έχουμε χαλαρώσει, θα ξανακάνουμε ένα διάλειμμα. Οπότε πότε θα περάσουν οι δύο – τρεις ώρες δε θα το έχεις καταλάβει.

 

Όταν υπάρχουν γυναίκες τα πράγματα αλλάζουν;

 Οι γυναίκες  είναι πιο συγκεντρωμένες σε αυτό που κάνουν.  Είναι και πιο διαβασμένες συνήθως. Όχι ότι θα παίξουν απαραίτητα καλύτερα ή χειρότερα, αλλά σίγουρα είναι  πιο  επιμελείς  στη δουλειά τους. Είναι πιο οργανωμένες με το ντοσιέ, με τις ετικέτες, με τις σημειώσεις τους. Αν δεις ένα αντρικό ντοσιέ οι παρτιτούρες θα είναι  χύμα, ενώ σε ένα γυναικείο ντοσιέ είναι αρχειοθετημένες με αλφαβητική σειρά.

Αυτά λέμε και δε θα κάνει share κανένας μουσικός μετά από τη συνέντευξη αυτή.

 

Ο τραγουδιστής πρέπει να είναι και μουσικός;

Ανάλογα το είδος. Υπάρχουν τραγουδιστές που είναι μουσικοί μέσα τους, οπότε μπορεί να μην έχουν καμία μουσική παιδεία αλλά να λειτουργούν ενστικτωδώς και να είναι σωστοί. Οι λαϊκοί τραγουδιστές στην Ελλάδα δεν είναι απαραίτητο να έχουν μουσικές γνώσεις, γιατί το έχουν ως βίωμα, όπως και jazz τραγουδιστές στο εξωτερικό, σε πόλεις που γεννήθηκε και άνθισε η jazz. Αλλά τώρα οι τραγουδιστές jazz στην Ελλάδα, που δεν είναι βίωμα μας όπως και να το κάνουμε, πρέπει να μελετήσουν και να  ξαναμελετήσουν. Σίγουρα αν έχεις μουσικές γνώσεις, αν έχεις μουσική παιδεία σε βοηθάει στη συνεννόηση σου και με τους μουσικούς και είσαι και πιο σίγουρος για τον εαυτό σου.

 

Τι προτιμάς μουσική ή θέατρο;

Επειδή ασχολούμαι με πολλά πράγματα και δε μπορώ να κάτσω σε ησυχία, το καλύτερο για μένα είναι όταν συνδυάζονται, γι αυτό θα πω το musical. Τώρα ανάμεσα στα δύο, αν πρέπει να τα ξεχωρίσω θα πω πρώτα τη μουσική και μετά το θέατρο, γιατί είναι και η πρώτη μου αγάπη χρονικά. Ξεκίνησα πρώτα από τη μουσική και η πρόβα έφερε το θέατρο στη ζωή μου.

Τί θα παρουσιάσετε στο El convento;

Σε αυτό το live θα παίξουμε jazz, swing, blues, rock & roll, vintage κομμάτια. Ένα πιάνο (Brian Voll), ένα κοντραμπάσο (Κώστας Αρσένης), μία κιθάρα (Χρήστος Χλης), μία ντραμς (Μιχάλης Σκουτέλης) και εγώ, θα προσπαθήσουμε να περάσουμε ανάμεσα από Billie Ηoliday, Frank Sinatra, Louis Armstrong και σιγά-σιγά να φτάσουμε στο σήμερα, μέσα από ένα τζαζ πρίσμα. 

 

Πως βλέπεις την Ελλάδα σήμερα το 2019;

Έχω την τύχη και την ατυχία να έχω γνωρίσει αρκετές αλλαγές. Η δασκάλα μου στη δραματική, Λ.Κονιόρδου, θυμάμαι μας έλεγε “είστε η γενιά που έχει την τύχη να ζει πάνω στην αλλαγή” και δεν αναφερόταν στα πολιτικά της Ελλάδας. Έζησα και την καλή εποχή που ξοδεύαμε χρήματα, ίσως και παραπάνω από αυτά που είχαμε. Τουλάχιστον στη δική μου γενιά υπήρχε και μία μεγαλύτερη άγνοια και ανεμελιά και σιγά σιγά με την κρίση, την απότομη κρίση, στο ότι δεν μπορούσαμε ούτε χρήματα να βγάλουμε από τα ATM, να μην ξέρεις τι γίνεται. 

Τώρα είμαστε σε μία περίεργη κατάσταση που πάλι δεν γνωρίζουμε πού πηγαίνει η Ελλάδα, δηλαδή αναμένονται αρκετές αλλαγές. Σίγουρα κάποια πράγματα έχουν ηρεμήσει σε σχέση με το πώς ήταν πριν 5 χρόνια, πριν 3 χρόνια. Είμαστε σε μία αναμονή.

Καλλιτεχνικά θα έλεγα υπάρχει άνθιση, δηλαδή όντως γίνονται πράγματα. Η μουσική εξελίσσεται, γίνονται πάρα πολλές παραστάσεις. Νομίζω ότι είμαστε η χώρα που γίνονται περισσότερες παραστάσεις από όσες αντιστοιχούν σε κάθε πολίτη. Έρχονται και εκεί αλλαγές γιατί αλλάζει το θεατρικό και το μουσικό κοινό. Αλλά δεν πληρώνονται αντίστοιχα. Το κλασικό πρόβλημα των καλλιτεχνών που λόγω της κρίσης χειροτέρεψε. Όπως και τα περισσότερα επαγγέλματα και τα καλλιτεχνικά δεν πληρώνονται, όσο πρέπει να πληρώνονται. Απλώς υπάρχει η αντιμετώπιση ότι είσαι καλλιτέχνης, άρα κάνεις το χόμπι σου και δεν θα πληρώσουμε το χόμπι σου. Δεν μας αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα ως επαγγελματίες ή τόσο σοβαρά όπως στο εξωτερικό. Εκεί τουλάχιστον πληρώνονται και ασφαλίζονται στις πρόβες. Κάτι που δεν ισχύει εδώ.

Παρόλα αυτά αλλάζει το ρεύμα, αλλάζει το κοινό. Το μεγαλύτερο μέρος πια δε βλέπει τηλεόραση. Έχουμε πρόσβαση λόγω του ίντερνετ στο καλλιτεχνικό υλικό που κυκλοφορεί έξω.  Άρα μπορώ να ελπίζω ότι ανοίγει περισσότερο το μυαλό μας.

Γενικότερα θα σου έλεγα ότι είμαστε σε μία αναμονή.

Οι φωτογραφίες  είναι της Βάσιας Αναγνωστοπούλου

Πληροφορίες για την συναυλία στο El Convento ΕΔΩ

Array