Γιώργος Καρκάς

“Άτιμο πράγμα ο έρωτας, μα μαγικό και σεβάσμιο.”

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση του Αγγελου Μοσχονά, να παίξεις στην παράσταση του, πάνω στo έργο του “Κύκλε εσύ του ΕΡΩΤΑ” ;

Η πρόταση μου ήρθε αρχές Ιουνίου, ένα μήνα πριν δηλαδή . Είχαν ξεκινήσει ήδη κάποιες πρόβες πάνω σε ένα εντελώς διαφορετικό κείμενο του ίδιου έργου. Έπειτα υπήρξαν πολλές μετατροπές του κειμένου κατά τη διάρκεια των προβών που είχαν ήδη ξεκινήσει και προέκυψε η ανάγκη για κάποιον άλλο ήρωα σε σχέση με τον αρχικό . Περιττό να σου πω ότι από το έργο παρέμειναν τα νοήματά του, παρέμειναν οι στόχοι του …και η ποίηση του Άγγελου Μοσχονά. Είδα το αρχικό κείμενο και είδα τι είχα να παίξω εν τέλει και έπαθα σοκ, με την καλύτερη των εννοιών. Στόχοι, νοήματα και ατμόσφαιρα ίδια τα οποία προκύπτουν από δύο εντελώς διαφορετικά κείμενα. Εννοείται ότι αυτό που κατέληξε να είναι, είναι το καλύτερο … αντικειμενικά πάντα … μη νομίζεις ότι το λέω επειδή αυτό θα παίξω ( γέλια ). Βούτηξα λοιπόν μέσα σε ένα μήνα βιαστικά βιαστικά να πιάσω τον ήρωα . Αυτό το λέω γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι το μίνιμουμ των προβών για να ανέβει μια θεατρική παράσταση είναι 2 μήνες περίπου μπορεί και 3 κτλ.

Μετά από την πραγματικά υπέροχη δουλειά και τεράστια επιτυχία του « Σκρουτζ the musical» το χειμώνα που μας πέρασε, όπου κρατούσα το ρόλο του Bob Cratchit πέρασε μια περίοδος μέσα σε μια κατάσταση, όπου έμεινα χωρίς δουλειά στο ενδιάμεσο και γενικά προσπαθούσα να καταλάβω τι δεν κάνω καλά. Με κούρασε κάπως αυτό καθώς επαγγελματικά, αν θες, είναι μια στιγμή μια περίοδος που θέλω να κάνω πολλά ωραία πράγματα και τώρα διότι νιώθω ότι έχασα πολύ πολύτιμο χρόνο στο κοντινό παρελθόν. Έπειτα, είπα στον εαυτό μου «Μαλάκα ξεκόλλα ! Ηθοποιός είσαι. Τι περιμένεις; » . Λέγοντας αυτό στον εαυτό μου άρχισα να χαλαρώνω και μόλις χαλάρωσα τσακ μου πρότεινε ο Κύριος Μοσχονάς , ο οποίος πέρα από τη σκηνοθεσία είναι δικό του το κείμενο και η ποίηση . Διάβασα το κείμενο έπειτα και μου άρεσε πολύ. Το βρήκα πανέμορφα αντιπροσωπευτικό για όλους μας. Αντιπροσωπευτικό για το βίωμα του έρωτα , της αγάπης, της απόρριψης… της ζωής! Σε αυτό το κείμενο, σε αυτή την παράσταση, είμαστε όλοι εμείς μέσα στην απλότητά μας καθώς και στη συναισθηματικά υποκινούμενη μικρότητά μας. Το τέλος του έργου είναι αυτό που το ξεχωρίζει και κάνει το τέλος του Έρωτα ελπιδοφόρο, που κάποιες φορές έτσι είναι και στη ζωή αλλά για τη ζωή είναι η εξαίρεση.

Το διάβασα και είπα Ναι. Είναι ένα πολύ τρυφερό και αντιπροσωπευτικό κείμενο γεμάτο με αλήθεια, μηνύματα από αυτά που όλοι γνωρίζουμε τη σημασία τους αλλά το ένστικτο και το συναίσθημά μας μας κάνει να μη ζούμε έτσι.

Άτιμο πράγμα ο έρωτας, μα μαγικό και σεβάσμιο … και δε σου κρύβω ότι το έργο αυτό με τσάκωσε σε μια περίοδο που έχω πραγματικά την ανάγκη να μιλήσω για τον έρωτα αλλά και να τον βιώσω.

I DO είπα, λοιπόν!

Για ποιούς λόγους πιστεύεις ότι πρέπει να δούμε την παράσταση;

Με τα σύγχρονα πρακτικά προβλήματα που έχουν κατακλύσει τις ζωές όλων μας και γενικότερα, πολιτικές που έχουν φτιάξει ανθρώπους οι οποίοι νιώθουμε χαρά και πληρότητα απλά και μόνο επειδή πληρώσαμε τις δόσεις και τους λογαριασμούς μας στην ώρα τους …

Ο βασικός λόγος που πρέπει να δει ο κόσμος την παράσταση είναι ακριβώς αυτός.

Θα τους θυμίσει από ποια πράγματα αντλούμε πραγματικά χαρά. Δεν αναφέρομαι μόνο στον έρωτα , αλλά με αφορμή τον έρωτα που είναι πρωταρχική κινητήριος δύναμη στη ζωή μας , θα ανακαλέσουν και τα υπόλοιπά του ο καθένας.

Θα τους θυμίσει τις πραγματικές χαρές της ζωής.

Θα τους θυμίσει ποιοι ήταν , πώς έγιναν και προς τα που πρέπει να κοιτάξουν για να «ξαναγίνουν».

Θα τους υπενθυμίσει τον προσωπικό τους … κύκλο!

Σε ένα σημείο λέω στην παράσταση «Κι όταν θα ‘ρθει η ώρα στο καλό να μου πεις θα στερέψει το κύμα Κι η χαρά της ζωής»

Σας περιμένουμε λοιπόν … στη χαρά της ζωής !

Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη ”;

Για να είναι ευτυχισμένος ο άνθρωπος οφείλει να σεβαστεί τα θέλω του , δηλαδή τον εαυτό του, κόντρα σε κάθε κοινωνική συνθήκη ή την όποια κοινωνική κανονικότητα . Έτσι, ακόμα και δυστυχής να καταλήξει θα έχει καταλήξει από τις επιλογές του και τις προσωπικές του αξίες και όχι επειδή ακολούθησε την κοινωνική νόρμα.

Αν ακολουθήσεις την κοινωνική νόρμα ακόμα και εκεί που προσωπικά συγκρούεσαι με αυτή, τότε θα καταλήξεις δυστυχής μέσω του συμβιβασμού … και αυτό είναι κανόνας. Πάντα θα βασανίζεσαι με ερωτήματα στον εαυτό σου «Τι θα είχε γίνει αν» είχες διεκδικήσει ή ακολουθήσει την καρδιά σου ,τις επιθυμίες σου και τη στάση σου.

Το να καταλήξεις, πιθανόν, δυστυχής από τις επιλογές σου σημαίνει ότι βιώνεις την ευτυχία του ότι δε συμβιβάστηκες …

Και αυτό είναι το «παν»! Ο λόγος που είναι το «παν» είναι γιατί ο άνθρωπος ζει μόνο μία φορά και αυτή η φορά είναι ένα διαμάντι που δεν πρέπει ο άνθρωπος να το χαρίζει σε καμία κοινωνική κανονικότητα, σε κανένα κοινωνικό «πρέπει», από τη στιγμή που δεν ταυτίζεται με αυτό.

Η ζωή μας είναι ένα παιχνίδι σωστής διαχείρισης του χρόνου που έχουμε στη γη . Ας βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας κι εκείνοι εμάς. Μη φτιάχνουμε κατασκευάσματα «σωστής» και «λάθους» ζωής. Αυτό μόνο κοινωνική ανικανότητα φανερώνει και ασέβεια απέναντι στην προσπάθεια για ευτυχία του καθενός μας και εν τέλει όλων μας σαν κοινωνία.

Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι μετά απ΄ όλες τις κρίσεις που περνάμε την τελευταία δεκαετία πρέπει να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας σε σχέση με το παρελθόν;

Πιστεύω ότι ένας λόγος που περάσαμε και περνάμε τόσο μεγάλες κρίσεις και απανωτές την τελευταία δεκαετία είναι και το ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως έπρεπε ήδη να έχουμε αλλάξει τρόπο διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας, η οποία αλλαγή θα είχε προκύψει ΑΝ είχε αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας.

Ποτέ όμως δεν είναι αργά γιατί ακόμα κι αν η ύπαρξή μας είναι προσωρινή του καθενός μας, πρέπει να αφήσουμε κάτι στους επόμενους μπας και ζήσουν κάπως καλύτερα.

Μια πορεία για παράδειγμα, νιώθω ότι έχει πια καταλήξει να έχει μόνο συμβολικό χαρακτήρα. Δεν αλλάζουν έτσι πια τα πράγματα. Η κοινωνία των πολιτών, πρέπει κατά την άποψή μου, να στοχεύει απευθείας στον εκάστοτε θεσμικό παράγοντα ή στους αντίστοιχους εκπροσώπους των Αρχών για κάθε ζήτημα. Ο κόσμος αλλάζει με στοχευμένες κινήσεις και πρόγραμμα. Δεν αλλάζει ούτε με καταγγελίες στα κανάλια για το οτιδήποτε από οποιονδήποτε και χωρίς να υπάρχει η κοινωνική απαίτηση της απόδειξης των λεγομένων δημόσια, δεν αλλάζει με ουρλιαχτά και τσιρίδες αλλάζει με υψωμένη φωνή η οποία βροντοφωνάζει τα αιτήματα, διεκδικεί τα δικαιώματά αλλά πάντα σε συνδυασμό και σε συνεργασία με το θεσμικό παράγοντα. Αυτό ισχύει για όλες τις διεκδικήσεις.

Έχουμε γεμίσει αυτοαποκαλούμενους δεξιούς που είναι στην ουσία φασίστες και αυτοαποκαλούμενους αριστερούς που είναι επί της ουσίας ακροδεξιοί αριστεριστές . Όταν δε μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε αυτή τη διαφορά σημαίνει πως έχουμε δρόμο μπροστά μας , αλλά θα τον διαβούμε. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό.

Η κεντρική φοτο είναι της Αγγελική Παπαϊωάννου.

Πληροφορίες για την παράσταση: