Γιώργος Σίμωνας: “Η Ελλάδα του 2019 είναι κάτι σαν τούνελ, που πρέπει να βγεις από αυτό!”

Με ποιο σκεπτικό αποφασίσατε να ανεβάσετε το συγκεκριμένο κείμενο;

Με αυτό το έργο η έμπνευση, η συγγραφή, το ανέβασμα της παράστασης και πρωταρχικά, η έλξη της θεματολογίας ήταν τέσσερα εντελώς διαφορετικά στάδια. Η θεματολογία υπήρξε από παλιά, είχαμε κάνει ένα έργο με το ίδιο θέμα και ήξερα ότι θα επιστρέψω στο ερωτικό δράμα κάποια στιγμή. Η έμπνευση ήταν άλλο πράγμα που έφερε και τη συγγραφή και το κρατάω σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο μέσα μου. Το ανέβασμα όμως της παράστασης έγινε με το σκεπτικό ενός μαραθώνιου στη ζωή ενός ανθρώπου. Και αυτό είναι η Κυανή: ένα οδοιπορικό στη ζωή της κεντρικής ηρωίδας από τα είκοσί της χρόνια μέχρι τον θάνατό της. Το θέμα μιας ολόκληρης ζωής ενός ανθρώπου με συγκινούσε πάντα.

Τι πιστεύετε ότι έχει να μας πει αυτό το έργο του 19ου αιώνα σήμερα στον 21ο αιώνα;

Τίποτα καινούργιο επί της ουσίας. Να μας ξαναθυμίσει όμως, έχει πολλά. Εξ’ ού και διασκευάστηκε σε μια, ίδια ιστορία που ξεκινά το 1969. Το deja vu πάνω στο οποίο πατάει η Κυανή, είναι πως η ίδια ιστορία μπορεί να ξανασυμβεί άπειρες φορές και να συγκινήσει πολλούς ανθρώπους. Αυτό όμως δεν είναι και η ουσία της ιστορίας της τέχνης – εννοώντας των ιστοριών που αφηγείται; Αλλιώς τα πράγματα θα ήταν βραχυπρόθεσμα και θα απασχολούσαν μόνο τους ανθρώπους μιας εποχής και ίσως όχι και όλους. Το έργο μιλά για τον χρόνο, σε σχέση με τον έρωτα, σε σχέση με την ύπαρξη του ανθρώπου. Αυτά είναι θέματα διαχρονικά και αναλλοίωτα.

Ποιο σημείο της παράστασης το θεωρείτε ιδιαίτερα  χαρακτηριστικό;

Πολλά σημεία διότι η παράσταση, το έργο, έχει γραφτεί και σκηνοθετηθεί όπως ένα παζλ. Στην αρχή υπάρχουν πολλά κομμάτια. Δεν βλέπεις την εικόνα. Μπορεί να κουραστείς, να το εγκαταλείψεις. Μπορεί να επιμείνεις. Η εικόνα όμως ήδη υπάρχει. Είναι εκεί και είναι έτοιμη να εμφανιστεί. Από τη στιγμή που φτάνεις προς το τέλος είναι τέτοια η δύναμη των μηνυμάτων και των ανατροπών (που όμως τα ήξερες από την αρχή, δεν υπάρχει κάποιο twist) που πια, προς το τέλος της ιστορίας και γενικότερα στο δεύτερο μέρος του έργου φαίνεται γιατί παρουσιάζεται η ιστορία, τι λέει και τι επιπτώσεις θα έχει. Και στους ήρωες και στους θεατές. Αρκεί να σου αρέσουν τα παζλ…

Πώς θέλετε να φύγουν οι θεατές από την παράσταση;

Δεν ξέρω. Καταλαβαίνω πως αυτό το έργο μπορεί να επηρεάσει τους θεατές. Μπορεί και όχι αλλά δεν έχω κάποια συγκεκριμένη συμπεριφορά που θα ήθελα να δω. Είναι τόσο μεγάλο το ταξίδι που συμβαίνει με αυτό το έργο και ξέρω (θα ήταν υποκριτικό να έλεγα πως δεν ήξερα) ότι βάζουμε σε μια τόσο μεγάλη διαδικασία τους θεατές που δεν ξέρω πως θα ήταν, ακόμη και εγώ να ήμουν θεατής αυτής της παράστασης, πώς θα ήμουν στο τέλος της. Μάλλον θα πήγαινα στο πλησιέστερο μπαρ να πιω κάποια ποτά και να σκεφτώ. Νομίζω αυτό θα έκανα εγώ.

Τι περιμένετε από το θέατρο;

Δυστυχώς πια δεν περιμένω τίποτα. Περιμένω όμως από τον εαυτό μου και από τους συνεργάτες μου στην ομάδα Νοσταλγία, όπως και από τους ανθρώπους που έρχονται στο Rabbithole, είτε ως καλλιτέχνες, είτε ως θεατές. Περιμένω να είμαστε όλοι ουσιαστικοί, ο καθένας στο πόστο του και να προσπαθήσουμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Γιατί οι συνθήκες γενικά το απαγορεύουν και το εμποδίζουν πολλές φορές. Οπότε πρέπει να είμαστε εντελώς αποφασιστικοί και επιθετικοί, με θάρρος και πάνω από όλα με αρκετή υπομονή και επιμονή σε αυτά που θέλει ο καθένας.

Τι σκέφτεστε για την Ελλάδα του 2019;

Σκέφτομαι ότι είναι κάτι σαν τούνελ, που πρέπει να βγεις από αυτό. Δεν είναι η εποχή σκοτεινή, η χώρα είναι. Η εποχή είναι ο χρόνος που περνά. Η χώρα όμως, οι άνθρωποι, οι καταστάσεις που φτιάξαμε, οι αποφάσεις που παίρνουμε καθημερινά, όλα αυτά είναι πραγματικά. Τα βλέπεις και τα ζεις. Πρέπει να βγεις από αυτό το τούνελ. Δεν χρειάζεται να το διασχίσεις όλο: αν βρει κάποιος μια κερκόπορτα τον συμβουλεύω να την ανοίξει για να βγει γρηγορότερα. Να δει το φως και να δημιουργήσει. Γιατί το στοίχημα είναι το φως, όχι το σκοτάδι.

Πληροφορίες για την παράσταση Η Κυανή στο Rabbithole  ΕΔΩ