Γιώργος Τζαβάρας

Αν περιμένεις από την όποια εξουσία να σε λυπηθεί…, τότε θα δεις τα δικαιώματα σου να εξαφανίζονται.

Γιατί αποδέχτηκες να παίξεις στο συγκεκριμένο έργο, “Οι Παίχτες”;

Αποδέχτηκα την πρόταση που μου έγινε από τον Γιώργο Κουτλή αφού τον συνάντησα και μου κατέστη σαφές με ποιον άνθρωπο έχω να κάνω. Ο τρόπος που μου μίλησε ο Γιώργος για τον τρόπο δουλειάς του και φυσικά η εν γένει παρουσία του με έπεισαν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι μου ταιριάζει να υπάρχω σε μια ομάδα όπως αυτή των «Παιχτών». Η διαδικασία των προβών και πιστεύω και το αποτέλεσμα που βλέπετε επί σκηνής δικαιώνει την πρώτη μου αυτή αίσθηση. Είναι η πρώτη μου θεατρική δουλειά μετά την περιπέτεια του διπλού λοκντάουν και αισθάνομαι πραγματική χαρά και ευγνωμοσύνη που βρίσκομαι στη σκηνή με αυτήν την υπέροχη ομάδα. Και οι συνθήκες αυτές ξέρεις, δεν είναι καθόλου αυτονόητες.

Γιατί πιστεύεις ότι θα έπρεπε να δούμε την παράσταση;

Δύσκολη ερώτηση. Αν σας αρέσει το θέατρο και τα συστατικά του στοιχεία νομίζω θα ικανοποιηθείτε. Είναι μια παράσταση ζωντανή σε όλα τα επίπεδα, μυρίζει ανθρωπίλα και ουσιαστική επικοινωνία ανθρώπινη και μεταξύ των ηθοποιών αλλά και του κοινού. Είναι κάτι που προσωπικά μου είχε λείψει πολύ και όπως φαίνεται και σε πολλούς άλλους. Τα χαμόγελα και ο ενθουσιασμός του κοινού μετά τις παραστάσεις είναι νομίζω το καλύτερο διαπιστευτήριο για τους Παίχτες. Νομίζω οι άνθρωποι που βλέπουν την παράσταση θα απαντούσαν καλύτερα στην ερώτησή σου.

Μίλησέ μας για το ρόλο σου.

Ο ρόλος μου στους Παίχτες είναι διπλός. Πρώτα ο Αλεξέι, ο υπάλληλος πασπαρτού του μικρού ξενοδοχείου στο οποίο διαδραματίζεται το έργο και στην δική μας εκδοχή κάπως συνυπεύθυνος για το απολύτως ζωντανό μουσικό κομμάτι της παράστασης. Αργότερα ο Πσόι Στάχιτς Ζαμουχρίσκιν, ένας διεφθαρμένος υπάλληλος της τράπεζας αποφασισμένος να πάρει το «λάδι» που του αναλογεί. Και οι δύο ρόλοι εντάσσονται πολύ έξυπνα στο μεγάλο «παιχνίδι» των Παιχτών που εν τέλει δεν έχει ακριβώς το αποτέλεσμα που θα περίμενε κανείς λογικά.

Σκηνοθετείς το παιδικό έργο «O Ραφτάκος των λέξεων», το οποίο έχει ξεπεράσει τις 200 παραστάσεις. Πιστεύεις ότι δεν έχει τελειώσει για τα παιδιά το συγκεκριμένο κείμενο;

Θα απαντήσω σίγουρα πως δεν έχει τελειώσει. Ο Ραφτάκος μας που ξεκίνησε στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης προ πανδημίας πέρασε κι αυτός από σαράντα κύματα όπως όλοι , περιόδευσε με μεγάλη επιτυχία ανά την Ελλάδα, πήγε σε σχολεία και ανοιχτά θέατρα και βρήκε πλέον τη στέγη του στη σκηνή του φιλόξενου θεάτρου Άνεσις. Κατά την άποψή μου η παράσταση είναι μακράν στην καλύτερή της φάση καθώς φιλοξενείται πλέον σ’έναν αμιγώς θεατρικό χώρο, ή διάθεση ηθοποιών και συντελεστών είναι στα ύψη και το κοινό που έχει αγκαλιάσει την παράσταση στα δύσκολα έρχεται ξανά και γεμίζει το θέατρο. Και όταν οι γονείς μετά το πέρας των παραστάσεων μας μιλούν και λένε πως έρχονται και δεύτερη και τρίτη φορά για να ξαναδούν το έργο παρακινούμενοι από τα παιδιά τους, τότε ευθαρσώς θα πω πως το έργο δεν έχει τελειώσει ακόμα. Για την ακρίβεια έχει ακόμα πολύ δρόμο. Κι αυτό μας γεμίζει όλους με χαρά. Κι εμένα προσωπικά αλλά και όλους τους ανθρώπους του Μικρού Νότου.

Πως νοιώθεις απέναντι στα φαινόμενα ρατσισμού (με όλες τις εκφάνσεις του), που έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια;

Νιώθω αμήχανος. Αυτή τη λέξη θα διαλέξω. Είναι αδιανόητη η έννοια του ρατσισμού τουλάχιστον για τη δική μου προσωπική οπτική. Ακόμα πιο αμήχανος νιώθω βλέποντας ανθρώπους απλούς να στηρίζουν τα φαινόμενα αυτά με τα λόγια τους και τις δημόσιες τοποθετήσεις τους. Είναι μεγάλο το έλλειμμα παιδείας στη χώρα αυτή δυστυχώς. Προσοχή. Όχι εκπαίδευσης, αλλά παιδείας ουσιαστικής. Το να καταφέρεσαι εναντίον κάποιου που ελάχιστα γνωρίζεις λεκτικά, πολλώ δε μάλλον και χρησιμοποιώντας φυσική βία απλώς επειδή δεν μιλάει τη γλώσσα σου ή δεν ντύνεται όπως εσύ ή γιατί επιλέγει ερωτικούς συντρόφους άλλου φύλου είναι τουλάχιστον βλακώδες. Και όπως φαίνεται η βλακεία είναι ανίκητη. Δυστυχώς.

Πιστεύεις ότι οι κυβερνήσεις σε περιόδους κρίσης βρίσκουν τρόπους για να καταπατούν τα εργασιακά και τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Δεν το πιστεύω. Το γνωρίζω. Όχι επειδή έχω κάποια ικανότητα ειδική, απλώς έχω διαβάσει λίγο ιστορία. Ξέρεις, καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι τα ανθρώπινα και ακόμη περισσότερο τα εργασιακά δικαιώματα δεν είναι φυσικά. Είναι θετά. Κάπως κατακτήθηκαν δηλαδή, και πολλές φορές το ξεχνάμε αυτό. Αν περιμένεις από όποια μορφή εξουσίας να σε λυπηθεί, τότε μάλλον θα απογοητευτείς πικρά ενώ θα βλέπεις τα δικαιώματα αυτά σιγά-σιγά να εξαφανίζονται. Οι κρίσεις φυσικά είναι η καλύτερη δικαιολογία για την αφαίρεση τους. Αν θέλουμε δικαιώματα λοιπόν καλό είναι να τα διεκδικούμε συλλογικά αλλά και προσωπικά.

Πληροφορίες για την παράσταση “Οι Παίχτες” στο Θέατρο Κιβωτός ΕΔΩ

Πληροφορίες για την παιδική παράσταση “Ο ΡΑΦΤΑΚΟΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ” στο θέατρο ΑΝΕΣΙΣ ΕΔΩ