Γρηγόρης Μπαλλάς

Οι άνθρωποι ανάλογα με την πίστη τους στον άνθρωπο, κάνουν ή ότι καλύτερο μπορούν ή ότι χειρότερο.

Γιατί δέχτηκες να παίξεις στην παράσταση “Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον”;

Όταν με προσέγγισε η Βαλέρια για να μου προτείνει να μπω στην παράσταση τη δεύτερη σεζόν, χάρηκα πολύ αφενός γιατί μου πρότεινε δουλειά, όταν δεν είχα και αφετέρου μια πολύ ωραία δουλειά που ήδη είχε ακουστεί. Επίσης, ήξερα τη δουλειά της ομάδας της, των c for circus, που καταφέρνει ως μια ομάδα να επιβιώνει μέσα σε ένα δύσκολο θεατρικό περιβάλλον που οι ομάδες εκλείπουν.

Μου πρότεινε λοιπόν έναν τρυφερό ρόλο σ ένα έργο που μιλάει για τη σωματεμπορία, ένα θέμα που συνοδεύεται από μεγάλο μυστήριο κοινωνικά και που η Βαλέρια με έξυπνο τρόπο κατάφερε να το αποδόσει θεατρικά.

Σ’ αυτό έπαιξε επίσης ρόλο ότι θα τραγουδούσα στην παράσταση, κάτι που λατρεύω.

Tι πιστεύεις ότι έχει να μας δώσει το συγκεκριμένο κείμενο;

Νομίζω ίσως πως το σημαντικότερο που πετυχαίνει το έργο της Βαλέριας, είναι το πώς αποδίδει τη στιγμή που η ζωή ετοιμάζεται να γίνει πολύ άσχημη. Το πώς το χτίζει, και το πως αποδίδει ότι οι άνθρωποι, ανάλογα με την πίστη τους στον άνθρωπο, κάνουν ή ότι καλύτερο μπορούν ή ότι χειρότερο.

“Υπερεξουσία ανθρώπων στις ζωές άλλων με μόνο κίνητρο το κέρδος, σωματική και ψυχολογική βία”. Tι σκέφτεσαι διαβάζοντας αυτήν τη φράση;

Πολλά σκέφτομαι. Πόσο δύσκολο είναι να μην απανθρωποιηθούμε όλοι μας, πόσο δύσκολη είναι πια η ζωή, πόσο το συμφέρον κυριαρχεί στα πάντα και στις σχέσεις, πόσο σημαντική πια είναι η σύνδεση με ένα αστέρι, η πίστη στον άνθρωπο, στην φιλία, στον έρωτα, η ύπαρξη του ενστίκτου στην καθημερινή ζωή, το άκουσμα στην επιθυμία, η συμφιλίωση, η συμπόνια. Όταν χάνονται αυτά νιώθω ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουμε ότι η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει τόσο πια. Και έτσι δρούμε ανάλογα με αυτό.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να παίξεις το συγκεκριμένο ρόλο, ενός αυτιστικού ενήλικα που δεν μιλάει;

Όλοι οι ρόλοι δύσκολοι μου φαίνονται, και οι νευροτυπικοί που μπορούν να κάνουν ένα γραμμικό διάλογο και οι άλλοι όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Φέλιξ που είναι ένας αυτιστικός ενήλικας που δεν επικοινωνεί γραμμικά. Όλοι οι ρόλοι, αν είναι καλογραμμένοι είναι και δύσκολοι. Και ο Λόγος έχει πολύ μεγάλη δυσκολία στο θέατρο και το να θέσεις τον εαυτό σου στο χαωτικό σύμπαν ερεθισμάτων και μνήμης του Φέλιξ και να επικοινωνείς με αυτό έχει δυσκολία. Εύκολο θα μπορούσαμε να πούμε ήταν επειδή η Βαλέρια με εμπιστεύτηκε περισσότερο από όσο εγώ ίσως τον εαυτό μου και σ όλη τη διαδικασία την ένιωθα εκεί.

Θα πω βασικά ότι δεν είναι εύκολο ή δύσκολο αλλά ότι είναι διαφορετικό. Κυρίως ως προς την επικοινωνία. Ο Φέλιξ συνδιαλέγεται συνεχώς με όσα οι άλλοι τα θεωρούμε δεδομένα.Το φως, τον ήχο τον αέρα, την τηλεόραση, την λάμπα, ανοίγει πολλά περισσότερα κανάλια επικοινωνίας από τους άλλους. Το άλλο στοιχείο που με γοητεύει πολύ είναι η ευαλωτότητα σε όλα αυτά. Το τώρα μπορεί να τον ξεπεράσει με άγριο τρόπο και να παραδοθεί σε αυτό ολοκληρωτικά. Προσωπικά είχα καιρό μια ανάγκη και φαντασίωση του να μπορώ να επικοινωνήσω αυτό το χάος, που κατά καιρούς έχω μέσα μου, χωρίς το καλούπωμα των λέξεων και των προτάσεων που πάντα κάτι αφήνει απ έξω, ή σε αποκόπτει απ αυτό το χάος. Γιατί όλα πρέπει να γίνονται με τάξη σ ενα σύστημα. Με όρια, με φίλτρα, με κοινωνικά πρέπει που ευνουχίζουν πολλές φορές τους ανθρώπους από το ένστικτο. Και δεν εννοώ τα ζωώδη ένστικτα αλλά το ανθρώπινο ένστικτο ώς μια καλλιεργημένη αρετή πίστης στον εαυτό σε σχέση με αυτά που θέλει να κάνει και να πει, όταν τα θέλει. Ούτε αυτό το θέλει το σύστημα. Ναι, από αυτήν την άποψη, η αμηχανία μου από την κοινωνική καθημερινότητα, μου το κάνει πιο εύκολο να στραφώ με ορμή στο σύμπαν του Φέλιξ και να μπω σ αυτό το γοητευτικό χάος ερεθισμάτων, φαντασίας, μνήμης και μοναξιάς.

Και η έρευνα που έκανα, επισκέφτηκα δομές με αυτισμό, down, νοητική, διαβασα, ακουσα συνεντεύξεις από γονείς, ταινιες, ντοκιμαντέρ, έψαξα το σώμα, τις ηχολαλίες ,πιστεύω δε θα ταν αρκετή, αν δεν υπήρχε η ανάγκη να μείνω στο τέλος μόνος με τον εαυτό μου. Τον αγαπώ πολύ τον Φέλιξ.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Έχω χαρά που θα συνεργαστώ με τον Αντώνη Αντωνόπουλο (Εκκλησιαστής, Ουτοπία) σε μια ιδέα δική του και με ωραίους συντελεστές, που θα κάνει πρεμιέρα μετά το Πάσχα. Λέγεται Τελευταία επιθυμία.

Πληροφορίες για την παράσταση: