Ο Δήμος Κλιμενώφ & η Νατάσα Σφενδυλάκη μας μιλούν για το «Μπλε Υγρό»

Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε το  βιβλίο «Μπλε υγρό» της Βίβιαν Στεργίου;

ΝΑΤΑΣΑ: Αυτό το βιβλίο, ήρθε σαν πρόταση στον Γιάννη, από μέλη της ομάδας, πολύ πριν το φεστιβάλ. Ήρθαν και κούμπωσαν τα πράγματα, γιατί αυτά τα διηγήματα, αποτελούν το πιο κατάλληλο υλικό, σε σχέση με το θέμα της Πειραματικής Σκηνής φέτος. Έτσι, εδώ και καιρο έχουμε βυθιστεί στις ιστορίες και τους χαρακτήρες της Βίβιαν Στεργίου. Είναι αθηναϊκά διηγήματα, γραμμένα από έναν νέο άνθρωπο, με χαρακτήρες που έχουν ριζώσει σε αυτήν την πόλη, όσο μακριά και αν πάνε, στην Αθήνα επιστρέφουν, και  αν πρέπει να φύγουν από αυτήν, την αναπολούν πάντα. Ζουν και εξελισσονται σε αυτήν την πόλη, ερωτεύονται και απογοητεύονται εδώ, ψάχνουν μέσα στην βαβούρα της Αθήνας την ευτυχία. Είναι  άνθρωποι που συναντάμε μέσα στα λεωφορεία και στο μετρό, δηλαδή ο καθένας από εμάς, βρίσκει μια γωνιά μέσα σε αυτά τα διηγήματα, που τον αφορά, μια σκεψη που ήδη έχει κάνει.

ΔΗΜΟΣ: Το βιβλίο έφτασε στα χέρια μας από ένα μέλος της ομάδας, προσωπικά συνδέθηκα αμέσως, είδα πτυχές του εαυτού μου σε πολλά από τα διηγήματα, είτε με τους χαρακτήρες είτε με τις ιστορίες τους. Η Βίβιαν (συγγραφέας) είναι σαν να παρατηρεί στιγμές από τις  ζωές ανθρώπων και να τις παραθέτει χωρίς να τις κρίνει, μια γραφή που γενικά είναι της γενιάς και της κουλτούρας που ανήκω.

Τι σημαίνει  «Μπλε υγρό» για σας;

ΝΑΤΑΣΑ: Η άκρατη, αφελής ελληνικότητα. 

Το μπλε που ρέει άφθονο στον αττικό ουρανό.

ΔΗΜΟΣ: Το μπλε είναι το πιο ασαφές και αόριστο χρώμα, μπορεί να εκφράσει την ψυχρότητα, τη μελαγχολία αλλά και την αμέριστη αισιοδοξία. Στη χώρα μας έχει και κάτι από πατρίδα. Για εμένα το μπλε υγρό είναι η ελληνικότητα μέσα μας, που αγαπάμε να τη μισούμε και μισούμε να την αγαπάμε.

Τελικά  τι είναι η Αθήνα; Μια πόλη που αποδέχεται το «διαφορετικό» ή μια πόλη που το αποδιώχνει;
Με ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα θέλετε να φύγουν οι θεατές από την παράσταση;

ΝΑΤΑΣΑ: Η Αθήνα είναι μια μητρόπολη με χίλιες δυο αντιθέσεις. Μπορείς να κάνεις ότι θες. Μπορείς να βρεις ότι θες. Μπορείς να ταιριάξεις κάπου ή να μην χωρέσεις πουθενά, ότι επιλέξεις.  
Την πόλη όμως την διαμορφώνουν οι πολίτες της και πιστεύω ότι έχουμε να διανύσουμε ακόμα αρκετό δρόμο, ώστε να μπορέσουμε να πούμε ότι δεχόμαστε το διαφορετικό, ότι το αφομοιώνουμε χωρίς να φοβόμαστε ότι κινδυνεύει το “αψεγάδιαστο εγώ” μας. Η παράστασή μας νομίζω ότι υπογραμμίζει αυτό ακριβώς, ότι ζούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, στις πολυκατοικίες μας, ένας τοίχος μας χωρίζει από τους γείτονες μας, τους ακούμε, μας ακούνε, στα τρόλεϊ είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον, στην κίνηση στο κέντρο της Αθήνας, όλοι πηγαίνουμε  με μια ταχύτητα δίπλα δίπλα , ας  δεχτούμε λοιπόν όλοι, ότι ήδη είμαστε ο ένας πολύ πιο κοντά  στον άλλον, από όσο νομίζουμε. Γνωριζόμαστε, χωρίς να έχουμε μιλήσει ποτε.

ΔΗΜΟΣ: Η Αθήνα είναι μια πόλη που σίγουρα το “διαφορετικό” συνυπάρχει  με το “κανονικό”. Σαν πρωτεύουσα και εκκολαπτόμενη μητρόπολη, κάτι που ξεκίνησε από τον υπερπληθυσμό και την ανωνυμία κατέληξε στη συνύπαρξη και -αν και έχουμε δρόμο μπροστά μας- στη συμβίωση διαφορετικών ομάδων και κουλτουρών. Προσωπικά “μετανάστευσα” στην Αθήνα από την επαρχία για να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και να ξεκινήσω τη δική μου προσπάθεια να εκπληρώσω το αίσθημα του ανήκειν. Στην επαρχία όταν έχεις απόκλιση από το πρότυπο της κανονικότητας, ξεκινά να γεννιέται μέσα σου το αίσθημα του κινδύνου. Ζεις με φόβο, κινδυνέυεις σωματικά αλλά κυρίως πνευματικά και ψυχικά. Η Αθήνα σου προσφέρει μια ασφάλεια στο να ζήσεις σε όποια κουλτούρα και να ανήκεις. Ο θεατής από την παράσταση θα ήθελα να πάρει αυτό ακριβώς. Σαν άνθρωποι με εργαλεία τον σεβασμό και την αγάπη μπορούμε  να ξεκινήσουμε μια μετάβαση από την συνύπαρξη στη συμβίωση.

Τι σκέφτεσαι εσύ προσωπικά για την σημερινή Αθήνα του 2019;

ΔΗΜΟΣ: Η Αθήνα για μένα αυτή την στιγμή είναι ένα πολύ γόνιμο πλαίσιο  να το παρατηρήσεις και να δημιουργήσεις μέσα σε αυτό. Τα τελευταία χρόνια είναι το έδαφος συνάντησης ανθρώπων διαφορετικών πολιτισμών και κουλτούρας, έτσι ανοίγεται διάλογος μεταξύ τους  και μπορεί να υπάρξει γεφύρωση του χασμάτος που μπορεί να υπάρχει. Η συνύπαρξη και η αποδοχή του διαφορετικού μια κοινωνία μόνο την εξελίσσει. Η Αθήνα σου προσφέρει την δυνατότητα να ζήσεις όπως επιλέξεις εσύ, είτε σαν ατομικότητα είτε με το να εντάσεσαι σε συλλογικότητες. Νιώθεις πιο ελεύθερος να διεκδικείς το δικαίωμά σου στην αυτοδιάθεση και το αίσθημα της αποδοχής είναι διαδεδομένο. Σαν κουήρ άτομο στην Αθήνα μου δίνεται ο χώρος να νιώθω ελεύθερος.Στην Αθήνα μπορείς να απελευθερωθείς από τις ενοχές που καλλιεργεί η κοινωνία μέσα σου όσο μεγαλώνεις. Όπως έχει γράψει και η Βίβιαν, “ Η Αθήνα δεν απαιτεί, η Αθήνα δεν εκβιάζει καμία χαρά, η Αθήνα σού προσφέρει χίλιους δυο λόγους, ψεύτικους ή αληθινούς, για την κακή σου διάθεση…. Εδώ που τα λέμε, στην Αθήνα μπορείς να είσαι δικαιολογημένα μελαγχολικός και απροσδόκητα χαρούμενος· σε καταπίνει σιγά σιγά με την παρακμή της, κι αν καταφέρνεις και βγαίνεις στην επιφάνεια, είσαι ο σπάνιος αισιόδοξος.¨

ΝΑΤΑΣΑ:  Μια φράση από το εργο: “Η Αθήνα δεν απαιτεί, η Αθήνα δεν εκβιάζει καμία χαρά, στην Αθήνα μπορείς να είσαι δικαιολογημένα μελαγχολικός και απροσδόκητα χαρούμενος, σε καταπίνει σιγά σιγά με την παρακμή της, και αν καταφέρεις να βγεις στην επιφάνεια, είσαι ο σπάνιος αισιόδοξος.”

Πληροφορίες για την παράσταση στο Εθνικό Θέατρο

https://www.facebook.com/christos.symeonides2/videos/10156752201599405/

“Ιστορίες ανθρώπων. Μικρά ήσυχα όνειρα. Και γύρω τους η Αθήνα.

Μία Αθήνα που τους παγιδεύει στο φως της. Σε αυτό το φως που λούζει όσα περνούν. Και η ζωή προχωράει, κι αυτό δεν είναι παρηγοριά αλλά αλήθεια καλυμμένη με κλισέ.

Κάνει κύκλους, μετά χάνεται και δημιουργείται πάλι, κάνει ξανά κύκλους, μετά χάνεται και δημιουργείται πάλι.

“Η Αθήνα δεν απαιτεί, η Αθήνα δεν εκβιάζει καμία χαρά, η Αθήνα σού προσφέρει χίλιους δυο λόγους, ψεύτικους ή αληθινούς, για την κακή σου διάθεση: το σπασμένο φανάρι στηνΑκαδημίας, τα πρεζόνια με τα αίματα στα χέρια στην Κάνιγγος, το 608 που μεταφέρει από Γαλάτσι Ζωγράφου επιβάτες-σαρδέλες με την αντίστοιχη μυρωδιά.

Εδώ που τα λέμε, στην Αθήνα μπορείς να είσαι δικαιολογημένα μελαγχολικός και απροσδόκητα χαρούμενος• σε καταπίνει σιγά σιγά με την παρακμή της, κι αν καταφέρνεις και βγαίνεις στην επιφάνεια,είσαι ο σπάνιος αισιόδοξος”.

Σκηνοθεσία: Yiannis Panagopoulos
Σκηνικά: Dimos Klimenof
Video creation: Christos Symeonides
Κοστούμια: Philippe G. Missas
Κίνηση: Ioannis Michos
Μουσική επί σκηνής: Jef Maarawi
Φωτογραφία: Elina Giounanli

Παίζουν: Mikes Glykas Dimos Klimenof Νατάσα Σφενδυλάκη Christos Stathousis Vlassis Chrisikopoulos Artemis Manou Alcestis Christopoulou

Φωτογραφίες του Χρήστου Συμεωνιδη

Εθνικο Θέατρο Πειραματική Σκηνή