Δημήτρης Κρίκος: Η απόδειξη ότι τα όνειρα χτίζονται με πίστη και πολύ δουλειά

«Όταν συγκινείς και συν-κινείσαι, όταν δηλαδή αγγίζεις τον θεατή κι αυτός εσένα, ζεις μια μοναδική εμπειρία που θες να την ονοματίσεις» λέει μεταξύ άλλων στη συζήτησή μας ο Δημήτρης Κρίκος. «Αυτή η μαγική στιγμή δεν έχει βρει ακόμη όνομα από εμένα, αλλά θα θελα να είναι όπως ο έρωτας που εξιστορείται στο τραγούδι  Του έρωτα μέγα κακό του Σταμάτη Κραουνάκη, από τη Μήδεια (1990), σε εκτέλεση Ελένης Βιτάλη»*

Από τις 30 Νοεμβρίου και ως τις 11 Δεκεμβρίου είναι ο Νέτζο στην παράσταση Σεράγεβο 1914- Μου είναι μικρός αυτός ο τάφος, σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα. Θέμα «η δολοφονία του Σεράγεβο» από τον νεαρό Γκαβρίλο Πρίντσιπ (Χρήστος Παπαδόπουλος), ο οποίος δολοφονεί τον διάδοχο του Αυστρο-Ουγγρικού θρόνου Φραγκίσκο Φερδινάνδο (Franz Ferdinand στα γερμανικά) και τη σύζυγό του Σοφία, πυροδοτώντας  τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον πιο αιματηρό πόλεμο στην ιστορία του εικοστού αιώνα. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων και της περιρρέουσας  ατμόσφαιρας της εποχής, συναντά το χορικό της αρχαίας τραγωδίας για να περάσει στο  θέατρο-ντοκουμέντο. Η συγκλονιστική παράσταση της θεατρικής ομάδας Ars Moriendi,  βασισμένη στο έργο της Μπιλιάνα Σερμπλιάνοβιτς σε μετάφραση Ισμήνης Ραντούλοβιτς που  παρουσιάστηκε  για πρώτη φορά τον Μάιο στην Ελλάδα στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών (μόνο για τέσσερις παραστάσεις), και με έκανε να σκεφτώ, πως ο Δημήτρης Κρίκος ανέβηκε ένα ακόμη σκαλοπάτι στην εξελικτική του πορεία στη σκηνή. Δημιουργούνται, λοιπόν, μεγάλες προσδοκίες και προσμονή για την έναρξη του νέου αυτού κύκλου παραστάσεων, προσαρμοσμένων στην ατμόσφαιρα του Θεάτρου Τ, δια χειρός της Ευαγγελίας Κιρκινέ στη σκηνογραφία και από αυτούς που, αν και άκουσαν πολλά για το έργο, είχαν χάσει την ευκαιρία να το παρακολουθήσουν  λόγω του περιορισμένου αριθμού παραστάσεων.

Ταυτόχρονα τον απολαμβάνουν οι λιλιπούτιοι θεατές στην παιδική παράσταση Τα μεγάλα ψέματα του μικρού Ερμή της ομάδας ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΣ, όπου υποδύεται οχτώ διαφορετικούς χαρακτήρες, σε έναν μαραθώνιο μεταμφιέσεων επί σκηνής, χωρίς να σταματήσει τη «σχέση» του με τον Κύριο Κιχ και το μαγικό κουτί των ήχων  που συνεχίζει να παρουσιάζεται σε Ελλάδα κι εξωτερικό εδώ και τρία χρόνια και αποτελεί, όπως λέει ο ίδιος το alter ego του.

Πως όμως ξεκίνησαν όλα; Ο Δημήτρης Κρίκος ανάμεσα σε πολύωρες πρόβες, διπλές παραστάσεις στο θέατρο και σε νηπιαγωγεία σε Θεσσαλονίκη και περιφέρεια, κάνει ένα διάλειμμα και μας εξηγεί, πως αν πιστεύεις στον εαυτό σου και δουλεύεις σκληρά τίποτε δεν είναι αδύνατο γι αυτό που αγαπάς και θες να κατακτήσεις. (Σαν κάτι από κύριο ΚΙΧ, να μου θυμίζει)

«Δεν είχα ποτέ σκεφτεί να γίνω ηθοποιός και το γίνω ηλεκτρονικός μηχανικός ήταν μια καθαρά ορθολογιστική απόφαση, σκεπτόμενος την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Πέρασα στη σχολή και μελετούσα σαν τρελός, προκειμένου χωρίς καθυστερήσεις να ολοκληρώσω τις σπουδές μου με άριστες επιδόσεις. Όμως, κάπου στο δεύτερο έτος, ένιωσα πως πήγαινα κόντρα στον εαυτό μου και ασφυκτιούσα. Πνιγόμουν και καταλάβαινα πως αυτό που πάω να κάνω δεν είναι για μένα, δεν είναι εγώ και θα ήταν αδύνατον όλη την υπόλοιπη ζωή μου να βρίσκομαι μπροστά σε οθόνες, τσιπάκια κλπ. Τη συμμετοχή μου επί σειρά ετών σε ένα θεατρικό εργαστήρι την έβλεπα ως μια ευχάριστη δραστηριότητα και τίποτα παραπάνω, ως τη στιγμή που ήρθε εκεί ο Νίκος Μαγδαληνός  και με «δημοκρατικές» διαδικασίες, αποφάσισε να με προετοιμάσει για τη σχολή του Κρατικού, πιστεύοντας πως έχω το ταλέντο και  δεν πρέπει να χάσω την ευκαιρία, αφού μόνο εκείνη τη χρονιά μπορούσα να δώσω, λόγω του ορίου ηλικίας. Δεν κατάφερα να είμαι ο ένας από τους 9 εισακτέους και η επόμενη επιλογή ήταν η σχολή Βουτσινά, όπου και πήρα υποτροφία για τη δεύτερη χρονιά. Πράγμα που με έκανε να προσπαθώ ακόμη περισσότερο, όχι μόνο για να γίνω καλύτερος, αλλά και για να φανώ αντάξιος της εμπιστοσύνης και της επιβράβευσης.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γενναιοδωρία  του Μιχάλη Συριόπουλου, η αντικατάσταση του οποίου στο Παραμύθια στο ασανσέρ σε σκηνοθεσία Τάσου Ράντζου, στο Αυλαία (λόγω της συνεργασίας του με το Κρατικό) ήταν ο πρώτος μου ρόλος. Με προετοίμαζε για έναν μήνα, προκειμένου να «μπω» στον ρόλο κι αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο στο ξεκίνημά σου. Στη συνέχεια προέκυψαν διάφορες συνεργασίες και παράλληλα με όλα αυτά, έχω εξελιχθεί σε εξαιρετικό barista, αφού επί σειρά ετών και θέλοντας να καλύψω τα έξοδά μου έχω υπάρξει πίσω από τη μπάρα. Πρέπει να ομολογήσω πως αυτό, εκτός από το βιοποριστικό κομμάτι, ήταν μια πολύτιμη εμπειρία όσον αφορά στη μελέτη χαρακτήρων και συμπεριφορών. Η στάση σώματος, το βλέμμα, ο τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας του κάθε ανθρώπου ανάλογα με το ποιος είναι, τι θέλει, ζει και σκέφτεται. Όλα για μένα ήταν πηγές πληροφοριών και έμπνευσης. Επιπλέον, δεν δυσκολεύτηκα καθόλου από την πρώτη στιγμή στη σχολή, όσον αφορά στην κινησιολογία και τη σωματικότητα, αφού από τα έξι μου ήμουν σε σύλλογο παραδοσιακών χορών και το σώμα μου ήταν εύκολο να υπηρετήσει οποιασδήποτε απαιτήσεις. Αυτό που δεν ξεχνώ ποτέ είναι  ανεβαίνοντας στη σκηνή να αφήνω τα πάντα πίσω μου και να γίνομαι λευκό χαρτί, λευκός καμβάς έτοιμος να υπηρετήσω τις απαιτήσεις της «σκηνικής» μου ταυτότητας. Γίνομαι-είμαι ο «άλλος».

«Μπήκα» στο Θέατρο Τ πριν τρία χρόνια, όταν με κάλεσε ο συν-σπουδαστής μου Αλέξανδρος Κωχ, να συμμετέχω στην παράσταση Εισβολή και από τότε δεν βγήκα, όπως λέω. Πιο συχνά κοιμάμαι στον καναπέ στα καμαρίνια ανάμεσα σε πρωινές, βραδινές παραστάσεις και πρόβες, παρά στο σπίτι μου, μια που μένω Δυτικά. Εκεί, με είδε η Γλυκερία Καλαϊτζή και μου πρότεινε τον Γυάλινο Κόσμο. Μια μοναδική εμπειρία και μια εξαιρετική συνεργασία. Η κα Φέστα εκτός από την υποκριτική της δεινότητα, με εξέπληξε ευχάριστα με τη γενναιοδωρία και τον εκλεπτυσμένο τρόπο, με τον οποίο μπορεί να επισημάνει και να διορθώσει κάτι. Και όλοι μας, μαζί και η Κατερίνα Συναπίδου και ο Χρήστος  Παπαδόπουλος κάθε μέρα ως τώρα, δουλεύουμε με στόχο κάθε παράσταση να είναι ακόμη καλύτερη από την προηγούμενη. Ακόμη και στα δευτερόλεπτα που θα συναντηθούμε στην κουίντα, κατά τη διάρκεια της παράστασης θα δώσουμε, ο ένας στον άλλο, τα εύσημα ή τις παρατηρήσεις  που θα μας βοηθήσουν. Είναι μια υπέροχη σχέση που μετά από τόσες παραστάσεις, κάθε άλλο παρά φθίνει.

Τώρα, με την Κατερίνα, τον Χρήστο, αλλά και τους Δημήτρη Καπετάνιο και  Γρηγόρη Πυριαλάκο παρουσιάζουμε, σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα, μια δυνατή παράσταση με τη οποία συναντιόμαστε ξανά μέσα σε μια άλλη συνθήκη, αυτή του μικρότερου χώρου που αλλάζει τα δεδομένα, παράλληλα με το ότι αυτή τη φορά δεν έχουμε τη διάταξη των θεατών σε Π, δηλ. τρεις πλευρές περιμετρικά. Είναι ένα ακόμη στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί. Αυτό που επισήμανες, όσον αφορά στην ένδειξη της εξέλιξή μου μέσα από τον ρόλο του Νέντζο, πιστεύω πως μπορεί να οφείλεται στο ό,τι αντίθετα με τον Τζιμ στον Γυάλινο κόσμο που αντιπροσωπεύει κάτι πολύ συγκεκριμένο από την αρχή ως το τέλος, ο Νέντζο εξελίσσεται. Ενώ αρχικά, είναι ο χαλαρός τύπος που ακόμη και η δυνατότητα έκφρασής του μοιάζει ακατέργαστη, στο τέλος εκρήγνυται για να αρθρώσει έναν συγκλονιστικό μονόλογο.

Αυτός ο ρόλος μου θυμίζει τις εναλλαγές χαρακτήρων ως  την κατάληξη της τελευταίας σκηνής στην Εισβολή και ταυτόχρονα, έχει κάτι από εμένα. Είμαι ήρεμος και άνθρωπος της υπομονής σε βαθμό κακουργήματος, αλλά έρχεται  και η  ώρα της έκρηξης, τη στιγμή που δεν αντέχω άλλο. Το άδικο, η εκμετάλλευση, η αχαριστία με εξοργίζουν και το πλαίσιο στο οποίο κινείται το έργο είναι τόσο σύγχρονο. Εμπεριέχει τη ζοφερή αλήθεια που διέπει τη σύγχρονη πραγματικότητα και όπως οι συνθήκες τότε όπλισαν το χέρι ενός φοιτητή που πίστευε χειραγωγούμενος, πως κάνει την επανάστασή του, έτσι και τώρα ο θυμός των ανθρώπων γίνεται μια βόμβα που μπορεί να σκάσει, κατευθυνόμενος από αυτούς που τον χειρίζονται και τον εκμεταλλεύονται».

Και μέσα σε όλα αυτά η παιδική σκηνή και η συνεργασία με την πολυβραβευμένη ομάδα Κοπέρνικος.

«Στη σκηνή του Θεάτρου Τ  παρουσιάστηκε και η συνεργασία με την ομάδα Κοπέρνικος. Μια συνεργασία που ξεκίνησε πηγαίνοντας ως τελευταίος υποψήφιος σε μια μεγάλη οντισιόν, κατά την οποία  μέχρι εκείνη τη στιγμή κανείς δεν είχε θεωρηθεί ο ιδανικός κύριος ΚΙΧ (όπως έμαθα πολύ αργότερα). Είναι ο ρόλος που αγαπώ και ταυτίζομαι, όχι μόνο γιατί μου βάζει βενζίνη στο αυτοκίνητο εδώ και τρία χρόνια, αλλά και γιατί είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που αφήνει κάποια στιγμή την πληκτική του δουλειά στο εργοστάσιο και ζει τον κόσμο ελεύθερος και ανοιχτός σε νέες εμπειρίες ως τη στιγμή που ερωτεύεται, αλλά την αγαπημένη του τη φυλά ένας κακός δράκος και πρέπει να βρει τρόπο να την ελευθερώσει. Κανένας δεν θα σου πει ποιος πρέπει να γίνεις και τι μπορείς να κάνεις. Μπορείς να γίνεις ότι ονειρεύεσαι, αρκεί να το πιστέψεις και να δουλέψεις γι αυτό. Είναι μια παράσταση που συνεχίζουμε να παρουσιάζουμε σε νηπιαγωγεία και άλλους χώρους και μετά την επιτυχία που είχαν οι καλοκαιρινές μας εμφανίσεις στην Κύπρο και άλλες χώρες της Ευρώπης, θα ετοιμάσουμε βαλίτσες για Λονδίνο. Μου αρέσει που δεν δίνεται εικόνα από εμάς σε τίποτα κι έτσι η φαντασία των παιδιών είναι ελεύθερη να πετάξει. Όταν στο τέλος τους ρωτάμε αν είδαν τον δράκο , όλοι λένε πως τον είδαν, αλλά τον περιγράφουν διαφορετικά. Άλλος λέει πως ήταν μαύρος και τον κοιτούσε με κόκκινα μάτια, άλλος  πως ήταν πράσινος με μεγάλη ουρά κλπ.

Κι αν σ αυτή την παράσταση δεν μιλούσα καθόλου, στα Μεγάλα ψέματα του μικρού Ερμή, εκτός από τον ρόλο του αφηγητή-Δημήτρη, υποδύομαι άλλους επτά. Δε φτάνει που ο Ερμής (Χρήστος Παπαδόπουλος) μου κάνει τη ζωή δύσκολη, έχω συνεχείς χρονομετρημένες μεταμφιέσεις επί σκηνής. Αυτό όταν γίνεται σε ένα νηπιαγωγείο όπως εχθές είναι πολύ πιο δύσκολο κι ακόμη πιο διαδραστικό. Στο θέατρο έχεις την απόσταση της σκηνής, τον φωτισμό και τα μικρά παιδιά που αν και συμμετέχουν και αντιδρούν δεν  είναι ιδιαίτερα ορατά. Σε ένα νηπιαγωγείο περιτριγυρίζεσαι  από δεκάδες ματιά σε απόσταση αναπνοής που σε κρίνουν αυτόματα και οι αντιδράσεις τους είναι άμεσες. Ζουν με πολύ έντονο τρόπο κάθε δράση και θέλουν να επέμβουν να σώσουν κάθε κατάσταση στην ιστορία του  Ερμή. Αξέχαστες οι φωνές τους προς τον Ερμή ( Χρήστο) «Φύγε! Φύγε! Θα σε δέσει δεν το βλέπεις;». Αγαπημένοι χαρακτήρες που μας βγήκαν με τη μία καθώς τους χτίζαμε με τον Γιώργη Σφυρή είναι ο ράφτης και η αράχνη. Ο Άγγελος μου είπε «Επιτέλους ακούσαμε τη φωνή σου μετά από τρία χρόνια!» κι αυτή η φωνή αλλάζει συνεχώς ανάλογα με το αν είσαι πχ αράχνη ή ποντικός και μαζί της παρασέρνει και το σώμα στην αναπαράστασή του, γιατί η φωνή είναι σώμα”.

Μέσα σε αυτό το χαλαρό, όπως περιγράφεις πρόγραμμα, τι άλλο εμπεριέχεται;

«Έχω αναλάβει το θεατρικό παιχνίδι για παιδιά, αλλά και το εφηβικό τμήμα στη σχολή Let s dance. Στη δεύτερη περίπτωση το τμήμα απαρτίζεται μόνο από κορίτσια και αυτό με το οποίο κυρίως παλεύω είναι να απελευθερωθούν από την εικόνα, να αφήσουν το σώμα ελεύθερο να εκφραστεί χωρίς τα κατάλοιπα του χορού που τις κάνει να έχουν το νου στον καθρέφτη και τη στημένη στάση σώματος. Είναι μια ακόμη πρόκληση-εμπειρία κι αυτό.

Θα συμμετέχω σε μια ταινία μεγάλου μήκους, αλλά ευτυχώς έχω την κατανόησή τους και θα ξεκινήσω τον Δεκέμβρη. Απλά δεν ξέρω, αν τελικά θα κάνω μια εγκληματική φυσιογνωμία ή έναν σκηνοθέτη που συχνάζει σε τεκέδες και εμπνέεται από την ατμόσφαιρα και τους χαρακτήρες  που συχνάζουν εκεί , ψάχνοντας ιδανικά κάδρα στον υπόκοσμο. Μια ιστορία που εκτυλίσσεται στη μεταπολεμική Θεσσαλονίκη  με ατμόσφαιρα φιλμ νουαρ, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα».

Αγαπημένη ταινία;

«Το άρωμα γυναίκας, γιατί όπως είχε πει κι κος Δανελάτος στη σχολή, σε κανένα κάδρο η κόρη του ματιού του Αλ Πατσίνο δεν κοιτά προς την κάμερα, σε μια ερμηνεία υψηλού επιπέδου, στον ρόλο του τυφλού».

Αν ήσουν ταινία ποιος θα ήταν ο τίτλος;

«Πολύ σκληρός για να πεθάνει»

κείμενο-φωτογραφία εξωφύλλου και εσωτερική ασπρόμαυρη @Μαρία Μαυρίδου

Σεράγεβο 1914- Μου είναι μικρός αυτός ο τάφος

Φωτογραφίες – Trailer: Momentum Photography/Cinematography

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Χώρος: Θέατρο Τ, Αλεξάνδρου Φλέμινγκ 16, Θεσσαλονίκη

Πρεμιέρα: Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018 στις 21:30

Παραστάσεις: Έως τις 11 Δεκεμβρίου | Κάθε Δευτέρα – Τρίτη – Παρασκευή – Σάββατο στις 21:30 και Κυριακή στις 19:00

Τιμές εισιτηρίων: 14€ κανονικό | 12€ φοιτητών & άνω των 65 | 10€ ανέργων, ΑΜΕΑ & ατέλειες | 5€ ατέλειες κάθε Δευτέρα | 10€ γενική είσοδος κάθε Τρίτη

Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr

Τηλέφωνο κρατήσεων: 2310 854 333

Parking: Με 3€ και την επίδειξη του εισιτηρίου σας, μπορείτε να αφήνετε το αυτοκίνητό σας στο parking που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο Θέατρο Τ.

Τα μικρά ψέματα του μικρού Ερμή 

Ερμηνεύουν: Δημήτρης Κρίκος, Χρήστος Παπαδόπουλος

Κείμενο: Άγγελος Αγγέλου – Έμη Σίνη

Σκηνοθεσία: Γιωργής Σφυρής

Μουσική: Άγγελος Αγγέλου

Σκηνικά – Ειδικές κατασκευές: Γκάυ Στεφάνου

Κατασκευή κούκλας: Δήμητρα Κωνσταντινίδου, Σπύρος Παπαχρήστου

Κοστούμια – Φωτισμοί: ομάδα ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΣ

Ηχογράφηση, Editing, Μίξη, Mastering: Γιώργος Ζιώτας

Βοηθ. Οργάνωσης Παραγωγής: Μαρία Ξυδάκη

Αφίσα: Μαργαρίτα Τζαννέτου

Φωτογραφίες: Σοφία Γκορτζή

Τιμή εισιτηρίου: 8€

Προπώληση: 2310 854333 και στο www.gooddeals.gr

Πραγματοποιούνται καθημερινές παραστάσεις για σχολεία, με μειωμένο εισιτήριο των 5€, κατόπιν συνεννόησης (Πληροφορίες – Κρατήσεις: 6985028588)