Δημήτρης Μαμιός

Μεταξύ του Σασμού, της Πανούκλας και της Αντιγόνης.

Ο Σασμός έχει ήδη κάνει επιτυχία. Πες μας τη γνώμη σου;

Ο Σασμός έχει  κάνει μεγάλη επιτυχία και δικαίως. Μιλάμε για μια πολύ καλογυρισμένη σειρά. Όλοι οι συντελεστές είναι εξαιρετικοί: από τους πιο βασικούς μέχρι τους ανθρώπους που έρχονται για βοηθητικούς ρόλους και, φυσικά, δε μιλάω για αυτούς που βρίσκονται μόνο μπροστά στην κάμερα. Οι ηθοποιοί είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Ο επαγγελματισμός και η συνέπεια κυριαρχεί.

Σίγουρα γνωρίζεις, ότι μέσα στο βάρος των γεγονότων της ιστορίας, έρχεται ο δικός σου ρόλος σου με κωμικά στοιχεία να δώσει μια ανάλαφρη νότα στην πλοκή του σεναρίου.

Ναι, όντως. Αυτή, άλλωστε ήταν και η καθοδήγηση του σκηνοθέτη από την πρώτη μέρα που μιλήσαμε. Ο χαρακτήρας μου ήταν εκτός του σεναρίου και τον διαμόρφωσα βάσει των κωμικών προεκτάσεων που μπορούσα να δώσω: ένας νέος αστυνομικός, ο οποίος λειτουργεί με απόλυτη τυπικότητα σε μια περιοχή, όπως η Κρήτη, που έχει πολλές φορές τους δικούς της κανόνες.

Μίλησε μας για την εμπειρία που προσκομίζεις παίζοντας με τόσο σημαντικούς ηθοποιούς, όπως η Όλγα Δαμάνη, η Μαρία Τζομπανάκη, η Μαρία Πρωτόπαπα, ο Δήμητρης ΄Ημελλος, ο Δημήτρης Λάλος…..κ.λ.π.;

Πραγματικά όλοι οι προαναφερθέντες, και μη, είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί και χαίρομαι που βρίσκομαι μαζί τους και διδάσκομαι από τη εμπειρία τους. Σίγουρα, η επαφή μαζί τους είναι σημαντική και είμαι ευγνώμων που η πρώτη μου δουλειά στην τηλεόραση είναι δίπλα τους. Προσωπικά, έχω μεγαλύτερη τριβή με το Δημήτρη Ήμελλο, ο οποίος είναι πολύ δοτικός και τον σέβομαι και τον θαυμάζω ως ηθοποιό, καθώς έχω παρακολουθήσει την πορεία του στο θέατρο.

Συμμετέχεις στην παράσταση “Πανούκλα” του Αλμπέρ Καμί στο θέατρο 104. Πες μας έναν λόγο που θεωρείς ότι θα μας κέντριζε το ενδιαφέρον για να παρακολουθήσουμε μια τόσο απαιτητική παράσταση;

Το έργο αυτό είναι τρομερά ατμοσφαιρικό και δυνατό. Η σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη καλοκουρδισμένη και με ακρίβεια. Η Σοφία έχει κάνει μια εξαιρετική διασκευή η οποία βοηθάει πάρα πολύ εμάς τους ηθοποιούς να λειτουργήσουμε μέσα σε αυτήν. Παρόλο που το έργο είναι ατμοσφαιρικό, κλειστοφοβικό, η σκηνοθέτης δημιουργεί ένα σύμπαν το οποίο φέρνει αντιμέτωπο τον θεατή με τα βιώματα του εν καιρώ πανδημίας και νιώθει αισιοδοξία βλέποντας ένα αίσιο τέλος σε όλο αυτό που βιώνουμε. Επίσης, ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης και ο Κωνσταντίνος Πασσάς δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες.

Πιστεύεις ότι τα φαινόμενα ρατσισμού – φασισμού έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια;

Δυστυχώς, ο νεοφασισμός έχει επιστρέψει τα τελευταία χρόνια δυναμικά στην Ευρώπη, αλλά και σε άλλες χώρες ανά την υφήλιο. Η ανέχεια, η διαφθορά των πολιτικών και τα αδιέξοδα πάσης φύσεως γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από δημοκόπους και λαϊκιστές.

Mελλοντικά σχέδια στο θέατρο.

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην «Πανούκλα» του Καμύ στο θέατρο104 (σκηνοθεσία Σοφία Καραγιάννη, με τους Ιωσήφ Ιωσηφίδη και Κωσταντίνο Πασσά και ο μουσικός Στάθης Δρογώσης επί σκηνής), η οποία σημειώνει τεράστια επιτυχία και ενώ ξεκίνησε για 5 παραστάσεις, συνεχίζεται ακόμη κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Είναι μια παράσταση που την ετοιμάσαμε πριν την πρώτη καραντίνα. Επίσης, έχω ξεκινήσει πρόβες για την «Αντιγόνη» του Ανουίγ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα, στο Θέατρο Τέχνης.

Πληροφορίες για την παράσταση “Πανούκλα” του Καμί

Ο γιατρός Ριέ, η Πόλη και η Πανούκλα ξετυλίγουν ένα παράλογο χρονικό τρόμου, επιβίωσης κι ανθεκτικότητας. Όλα ξεκινούν σε μια συνηθισμένη πόλη, όπου οι αρουραίοι αρχίζουν να βγαίνουν από τους υπονόμους και να πεθαίνουν στους δρόμους. Η ζωή των ανθρώπων της αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη, καθώς ο ιός μεταδίδεται ανεξέλεγκτα από τα ζώα στους ανθρώπους και έρχονται αντιμέτωποι με την αρρώστια, τη μοναξιά, τον φόβο, την τρέλα και τον θάνατο. Ο γιατρός Ριέ βάζει στο μικροσκόπιό του το χάος που προκαλεί μια τέτοια κρίση, παλεύει ακατάπαυστα για την υγεία των συμπολιτών του και δίνει όλες του τις δυνάμεις για να πολεμήσει, όχι μόνο την αρρώστια, αλλά κυρίως την απελπισία.

 Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης ,ο Κων/νος Πασσάς, και ο Δημήτρης Μαμιός επί σκηνής ζωντανεύουν το αλληγορικό τοπίο του έργου και αναρωτιούνται για το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, αφού ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές «υπάρχουν στον άνθρωπο περισσότερα πράγματα να θαυμάσεις απ’ όσα μπορείς να περιφρονήσεις».

Σημείωμα σκηνοθέτη – Σοφία Καραγιάννη

Η προσωπική μου εργασία πάνω στο αλληγορικό και σπουδαίο κείμενο του Α. Καμύ ξεκίνησε πολύ πριν το ξέσπασμα της πανδημίας. Μετά από δύο αναβολές της πρεμιέρας του έργου λόγω γενικού lockdown και μέχρι την σημερινή παράδοση της παράστασης στο  κοινό της, ένοιωσα πολλές στιγμές άβολα, αμήχανα, αφού η βιωμένη εμπειρία μας έκανε αληθινούς μάρτυρες στην φανταστική πόλη που τόσο εύστοχα περιγράφει ο συγγραφέας. Πώς λοιπόν να καμωθούμε ότι κάπου, κάποτε ζήσαμε τα τραγικά γεγονότα που περιγράφει ο Καμύ; Μα αφού τα ζήσαμε. Και οι λέξεις που έπρεπε να πούμε; Μα δεν ήταν λέξεις γραμμένες σ’ένα χαρτί. Έβγαιναν από τα στόματα όλων μαζί των ανθρώπων που βιώσαν και βιώνουν την πανδημία σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν το θέατρο, όπως λένε, δίνει την ευκαιρία στον θεατή να δει «μέσα από την κλειδαρότρυπα» τις ζωές των ηρώων, στην περίπτωση της Πανούκλας πως μπορεί ο θεατής να γίνει ο «αδιάκριτος» παρατηρητής της σκηνής; Μα αφού είναι  μάρτυρας πραγματικών γεγονότων που μοιάζουν τόσο πολύ με αυτά της εξωπραγματικής πόλης του Καμύ. Θέλω με δυο λόγια να πω πως μπορεί το θέατρο να γίνει και ζωή αλλά στην περίπτωση της «Πανούκλας» είναι ζωή. Και αυτό είναι αλλόκοτο.

Το παράλογο αυτό χρονικό, έχοντας αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με την τεχνική της τραγωδίας, ξετυλίγεται επί σκηνής από τρία πρόσωπα. Ο Ριέ, ο  γιατρός που εργάζεται ακούραστα για να βοηθήσει τους συμπολίτες του, η  Πανούκλα, η προσωποποιημένη εκδοχή της αρρώστιας που περνάει την πύλη σαν κατακτητής, και η Πόλη,  τα πρόσωπα που ζουν εντός των ορίων της και παρά την συμβολική τους υπόσταση δίνουν μια  ανθρώπινη  πάλη με την αρρώστια.  Ο γιατρός Ριέ και η επιδημία θα αναμετρηθούν, και ενώ ο αγώνας μοιάζει σαν μια ατελείωτη ήττα, κάτω από τον απροκάλυπτο τρόμο υπάρχει μια έντονη χαρά για ζωή. Και αυτό είναι το πιο σπουδαίο στο κείμενο του Καμύ, ο τρόπος με τον οποίο η απελπισία δίνει την θέση της στην ελπίδα.

Με αφορμή τον γιατρό Ριέ και τον αγώνα που δίνει με μοναδική αυταπάρνηση, εύλογο είναι οι σκέψεις μας να είναι στους γιατρούς  που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή για την αντιμετώπιση της  πανδημίας του κορωνοϊού  σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Γιατροί και νοσηλευτές, έχουν σηκώσει ένα δυσανάλογο βάρος στους ώμους τους. και δυστυχώς, πολλοί από αυτούς έχουν χάσει τη ζωή τους. Σ’ αυτούς θα ήθελα να αφιερώσω την παράσταση, ως μια ελάχιστη αναγνώριση της προσφοράς τους.

Σκηνοθεσία:Σοφία Καραγιάννη

Μετάφραση – Δραματουργική επεξεργασία:  Σοφία Καραγιάννη, Μιχάλης Βραζιτούλης

Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου

Μουσική: Στάθης Δρογώσης

Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Βασιλική Διαλυνά

Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Trailer: Στέφανος Κοσμίδης

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Παραγωγή:GAFF

Ερμηνεία: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Κωνσταντίνος Πασσάς ,Δημήτρης  Μαμιός 

Μουσικός επί σκηνής: Ο Στάθης Δρογώσης

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.