Δημήτρης Παγώνης: “Η Ελλάδα του 2019 είναι ίδια με του 2018 με την διαφορά ότι όλη η χώρα είναι ένα Airbnb!”.

Τι σκέφτηκες όταν σου πρότεινε η σκηνοθέτης  Μαρία Σάββα να παίξεις  στο συγκεκριμένο έργο;

Αρχικά με τράβηξε ο τίτλος (Μπλε υγρό) γιατί το μπλε είναι από τα λίγα χρώματα ίσως και το μόνο που μου αρέσει.  Καθώς διάβαζα τα κείμενα, αγάπησα πολύ την ιστορία ‘’ο Ανδρέας και ο Βασίλης δεν είναι νεκροί’ (που παίζει ο Λουκάς Κυριαζής στην παράσταση).  Με αυτήν την ιστορία συνδέθηκα κατευθείαν , και συγκινήθηκα πολύ.  Όταν η Μαρία μου πρότεινε το κείμενο τελικά που παίζω στην παράσταση σκέφτηκα ‘’θεέ μου, εγώ και ο ρόλος είμαστε από άλλους πλανήτες’’ .Καθώς διάβαζα το κείμενο κατάλαβα πως υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω που έχουν περάσει καταστάσεις διαβολεμένα ιδίες με σένα, και  έχει πλάκα. Είναι κάπως ανακουφιστικό, ένα συναίσθημα που ξορκίζει την μοναξιά.

Πως δουλέψατε το κείμενο;

Κάναμε πολλές συζητήσεις  για να κατανοήσουμε τον συναισθηματικό όγκο τον γεγονότων που έχουν σημαδέψει τον ήρωα.  Βρέθηκα μπροστά σε ερωτήσεις όπως:Τι σημαίνει σιχαίνομαι την δουλειά μου; Τι σημαίνει δουλεύω όλοι μέρα; Τι σημαίνει δεν αντέχω την ζωή μου;   Κάναμε πολλές ώρες πρόβα οι δυο μας, και σιγά σιγά άρχισα να κατανοώ αυτούς τους όγκους. Άρχισα να καταλαβαίνω τον ρόλο μου και χάρηκα που και αυτός έχει χιούμορ.   

Μίλησε μας για τον ρόλο σου.

Ο ρόλος μου είναι ένας  νέος που αναγκάζεται να δουλεύει όλη μέρα σε ένα σάπιο δικηγορικό γραφείο για τέσσερα χρόνια επειδή ο πατέρας του τέθηκε σε εργασιακή διαθεσιμότητα. Σιχαίνεται την δουλειά του αλλά δεν έχει χρόνο ούτε για να καταλάβει ποσό την σιχαίνεται. Μέχρι που αρχίζει να παθαίνει κρίσεις πανικού και για να αντέξει όλη την πραγματικότητα, αρχίζει να δραπετεύει στην ιδέα ότι πρωταγωνιστεί σε ριαλιτι, όπως ο πατέρας του. Σε αντίθεση με αυτόν δεν έχω αφήσει μέρα από την ζωή μου να πάει χαμένη. Η μονή διαφορά μου με τον ρόλο είναι ότι δεν θα περίμενα μια κρίση πανικού για να με κάνει να καταλάβω ότι ξοδεύω τη ζωή μου. 

Ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα μπορεί να έχει ο θεατής αφήνοντας πίσω τη σκηνή του θεάτρου;

Είναι ένα κείμενο γραμμένο για να ταυτιστείς μαζί του και το πετυχαίνει. Αυτό συνέβη με εμένα και αυτός συμβαίνει υποθέτω και σε όσους το παρακολουθούν.

Τι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2019;

Η Ελλάδα του 2019 είναι ίδια με την Ελλάδα του 2018 με την διαφορά ότι όλη η χώρα είναι ένα Airbnb.

Πληροφορίες για την παράσταση «Αδύναμοι χαρακτήρες γεμάτοι πείσμα να ευτυχήσουν» στο Θ. της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών   ΕΔΩ