Δημήτρης Τσιγκριμάνης

Η Ελλάδα του 2024 μας αποδεικνύει ότι χειρότερα γίνεται εν τέλει.

Ποιοί ήταν οι λόγοι που σε έκαναν να δεχτείς να παίξεις στην παράσταση “Κρυφτό” σε σκηνοθεσία του Ρωμανού Μαυρουδή;

Έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που έχουν γράψει αρκετά χιλιόμετρα στη σκηνοθεσία και σίγουρα έχω πάρει πολλά από αυτούς. Ωστόσο, πιστεύω πολύ σε νέους δημιουργούς με φρέσκες προτάσεις και εξελιγμένες μεθόδους. Ο Ρωμανός είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα αυτού. Τον γνώρισα σε ένα σεμινάριο του Θωμά Μοσχόπουλου, στο οποίο ήταν βοηθός του, και από εκεί μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση. Μάλλον έκανα και εγώ σε αυτόν, όπως αποδείχτηκε. Η πρότασή του ήταν τόσο εμπεριστατωμένη σχετικά με την ιστορία και τον τρόπο που θα εξερευνήσουμε για να τη διηγηθούμε, που με έκανε να πω το «ναι» χωρίς δεύτερη σκέψη.

Τι σκέφτηκες, όταν πρωτοδιάβασες το έργο;

Κατά τη διάρκεια των προβών, αναρωτηθήκαμε: γιατί αφορά αυτό το έργο σήμερα; Ποιούς αφορά; Σε τί αφορά; Αναφέρεται σε ένα υποσύνολο ή σε όλους; Η αλήθεια είναι πως αν εξετάσεις το έργο σε ένα πρώτο επίπεδο και αναγνώσεις μόνο έναν έρωτα μεταξύ δυο ατόμων του ίδιου φύλου, ενδεχομένως να σκεφτείς ότι πρόκειται για ένα “προσανατολισμένο” έργο. Θεωρώ, ωστόσο, πως δεν επικεντρώνεται μόνο σε αυτό. Έχει βαθύτερες προεκτάσεις που αφορούν στις σχέσεις, στη διαμάχη θέλω και πρέπει, στις θυσίες, στο δίπολο ευτυχία – επιτυχία. Τί θυσίες χρειάζεται το ένα για να υπάρξει έναντι του άλλου. Ζητήματα που αφορούν τους πάντες.

Τι σου αρέσει και τι όχι στο ρόλο σου, τον Μίτσελ;

Ο Μίτσελ φέρεται πότε σαν κακομαθημένο παιδί και πότε σαν συνειδητοποιημένος ενήλικας. Είναι ένας επηρμένος εγωιστής και την επόμενη στιγμή ένα τραυματισμένο παιδί που απλώς θέλει φροντίδα. Δεν έχω καταλήξει αν αυτό το γνώρισμά του είναι πολύ κοντά σε μένα ή απέχει χιλιόμετρα. Πάντως σίγουρα κάτι αναγνωρίζω σε αυτό.

Μου αρέσει που δε διστάζει να επαναστατήσει με τον τρόπο που μπορεί και στον βαθμό που του επιτρέπεται. Διεκδικεί την επιτυχία. Αποζητά την ευτυχία. Αν τα καταφέρνει ή όχι, είναι ένα άλλο ζήτημα. Τουλάχιστον προσπαθεί.

Μίλησέ μας για την άλλη παράσταση που παίζεις: “O Μπαμπάς ο Πόλεμος” του σκηνοθέτη Κώστα Παπακωνσταντίνου.

“Ο Μπαμπάς ο Πόλεμος”, έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, γραμμένο το 1952 και ανεβασμένο πρώτη φορά το 1979 από το Θέατρο Τέχνης. Είναι η δεύτερη φορά που ανεβαίνει στην Αθήνα από επαγγελματικό θίασο. Τη σκηνοθεσία μας υπογράφει ο Κώστας Παπακωνσταντίνου. Σχολιάζει με ένα σατιρικό τρόπο την ελληνική πραγματικότητα και όχι μόνο. Χωρίς να χρειαστεί να διασκευάσουμε ιδιαίτερα το κείμενο, ένα έργο που εχει γραφτεί εβδομήντα χρόνια πριν, μιλάει για το σήμερα τόσο εύστοχα που είναι αλήθεια εντυπωσιακό αν κάτσεις να το αναλογιστείς.

Τι πιστεύεις για την Ελλάδα του 2024;

Η Ελλάδα του 2024 μας αποδεικνύει ότι χειρότερα γίνεται εν τέλει. Ψάχνουμε να βρούμε κάποιες σημαδούρες ελπίδας σε αυτήν τη θάλασσα απελπισίας. Είναι λίγες αλλά υπάρχουν.

 Φωτογραφίες του Πάνου Γιαννακόπουλου.

Πληροφορίες για την παράσταση: