Δημήτρης Φουρλής: “Με δουλειά και με κόπο, ο καθένας στο κομμάτι που του αναλογεί, ίσως τα πράγματα αλλάξουν.”

Tι σκέφτηκες όταν σου πρότεινε ο σκηνοθέτης Ευθύμης Χρήστου να παίξεις στο έργο «Vincent» του Philip Ridley;

Για να είμαι ακριβής έγινε ακρόαση και έτσι συνεργαστήκαμε. Από την ημέρα βέβαια της ακρόασης για μια ανάγνωση του έργου με τον Ευθύμη Χρήστου και την Μαρία Ζορμπά ταιριάξαμε και υπήρξε πολύ καλή επικοινωνία. Χάρηκα πολύ τις πρόβες μας και είμαι ευγνώμων που έτυχε να δουλέψω με την Μαρία και τον Ευθύμη. Ο Ευθύμης ήταν πολύ καθαρός σε αυτά που ζητούσε, ήξερε να μας καθοδηγήσει και ένιωσα ασφαλής από την πρώτη στιγμή. Η Μαρία ήταν τρομερά γενναιόδωρη και με συμβούλεψε σε πολλές στιγμές χωρίς να πάρει τον ρόλο της δασκάλας. Είναι μια έμπειρη ηθοποιός που πραγματικά είμαι ευτυχής να βρίσκομαι στη σκηνή μαζί της.

Mίλησε μας για τον ρόλο σου.

Ο Ντέιβι είναι ένα αγόρι που βιώνει έντονες εξωτερικές και εσωτερικές πιέσεις. Έχει υποστεί συναισθηματική κακοποίηση από τους γονείς του. Καταπιέζει τον εαυτό του προκειμένου να προσαρμοστεί στις επιθυμίες και στα θέλω τους. Αργότερα καλείται να διαχειριστεί την ίδια στιγμή τον θάνατο της μητέρας του και το θάνατο του αγοριού που ερωτεύτηκε.

Τι πιστεύεις ότι έχει να μας πει το συγκεκριμένο έργο;

Στο έργο γίνεται αναφορά για κάτι φλυτζάνια , οικογενειακό κειμήλιο που πηγαίνει από γενιά σε γενιά. Αυτά τα φλυτζάνια λοιπόν είναι όλα αυτά τα κοινωνικά στερεότυπα που επιβάλλουν οι γονείς στα παιδιά τους και απαιτούν να προσαρμοστούν σε αυτά. Τα φλυτζάνια μεταφέρονται από γενιά σε γενιά και το γεγονός αυτό μου θυμίζει πολύ τα λόγια της Άλβνιγκ στο έργο του Ίψεν Βρικόλακες.  Οι Βρικόλακες στο έργο του Ίψεν και αντίστοιχα τα φλιτζάνια στο έργο του Ρίντλευ είναι  όλα τα πρέπει που κουβαλάμε από τους γονείς μας, όλοι οι στείροι κοινωνικοί κανόνες, όλες οι στείρες αντιλήψεις που καταπιέζουν τη ζωή μας, μας στεγνώνουν, μας φυλακίζουν, δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε.

Μια σκηνή ή μια ατάκα του ρόλου σου που είναι για σένα η πιο χαρακτηριστική;

Η ιστορία που αφηγείται η Αννίτα, η μητέρα του θύματος, σχετικά με το σερβίτσιο τσαγιού πιστεύω είναι ένας από τους βασικότερους άξονες αυτού του έργου.

Tι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2019;

Θα απαντήσω με μία φράση του Καντίντ,  χαρακτήρας του έργου του Βολταίρου “Καντίντ ή η αισιοδοξία”. Ο Καντίντ στο τέλος του έργου λέει:  Ωραία τα λέτε, αλλά έχουμε δουλίτσα. Πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας. Το έργο αυτό και η παράσταση στην οποία συμμετείχα υπάρχει ακόμα στο μυαλό μου. Πολλές οι απόψεις και οι θεωρίες για το πως θα μπορούσαν ή μπορούν να γίνουν τα πράγματα. Με δουλειά και με κόπο, ο καθένας στο κομμάτι που του αναλογεί, ίσως τα πράγματα αλλάξουν.

Οι φωτογραφιες  είναι της παράστασης από την Υπατία Κορνάρο.

Πληροφορίες για την παράσταση Vincent στο Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ  ΕΔΩ