Δημοσθένης Φίλιππας: “Να αγαπάς την τέχνη μέσα σου κι όχι τον εαυτό σου στην τέχνη.”

Επιμέλεια συνέντευξης Λία Τσεκούρα

Έχετε μεγάλη εμπειρία στο παιδικό θέατρο;

Τα τελευταία 5 χρόνια έχω την χαρά να είμαι μέλος της παιδικής σκηνής του Θεάτρου Τέχνης με επικεφαλής των Δημήτρη Δεγαΐτη  σε παραστάσεις όπως ‘’Το φάντασμα του Κάντερβιλ’’, ’’Οι φανταστικές περιπέτειες του βαρόνου Μυνχάουζεν’’, ’’Ο Σέρλοκ Χόλμς και το γαλάζιο ρουμπίνι’’, ’’Ο Ρομπέν των δασών’’ και φέτος ‘’Ο Αλαντίν’’…Αν υπολογίσει κανείς και τις παιδικές παραστάσεις εκτός Θεάτρου Τέχνης μπορούμε να πούμε ότι έχω αρκετή εμπειρία στο θέατρο για παιδιά αν και οι μικροί  θεατές είναι τελείως απρόβλεπτοι και κάθε παράσταση είναι μια καινούργια εμπειρία.

Τι ιδιαίτερο έχει ο ρόλος σας στον Aladdin και τι σας γοητεύει στο παιδικό θέατρο;

Στον Αλαντίν είμαι ο κακός μάγος…που προσπαθεί απεγνωσμένα να ανακτήσει το μαγικό λυχνάρι που φυσικά κάποτε του ανήκε και για να πετύχει το σκοπό του χρησιμοποιεί διάφορα κόλπα!

Το να είσαι ο ‘’κακός’’ είναι από μόνο του γοητευτικό πόσο μάλλον όταν το έργο απευθύνεται σε παιδιά…προσπαθώ να τον καταλάβω και να τον αποδώσω πειστικά.

Είναι δύστροπος, πονηρός, ετοιμόλογος, πανούργος, προσηλωμένος στο σχέδιο του, απόλυτα οργανωμένος, σε πλήρη ετοιμότητα πάντα, αυταρχικός, σίγουρα υπερόπτης, ,πλεονέκτης, φωνακλάς καθώς και πολλά άλλα…αλλά και γλυκός κατά βάθος, τρυφερός όταν θέλει, έτοιμος να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

Με ένα τρόπο ο μάγος λειτουργεί σαν καταλύτης και δημιουργεί αμέσως, με την πρώτη του εμφάνιση, την συμμαχία ανάμεσα στα παιδιά και τον Αλαντίν.

Τα παιδιά είναι απολύτως έτοιμα πολύ πριν ξεκινήσει η παράσταση να ταξιδέψουν μαζί με τους ήρωες στις πιο μακρινές χώρες, με τα πιο περίεργα μέσα, να γνωρίσουν απίθανους και μαγικούς χαρακτήρες, να αισθανθούν βαθιά, να γελάσουν, να παίξουν, να κοροϊδέψουν, να βοηθήσουν τους ήρωες όπως μπορούν, να τους αγαπήσουν…

Η αγάπη που παίρνουμε από τα παιδιά είναι η απόλυτη και η πιο αληθινή ανταμοιβή της προσπάθειας μας.

Προχθές ένα παιδί φεύγοντας μου είπε χαμογελώντας…’’δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την παράσταση’’…γι’αυτό κάνουμε θέατρο.

Ποιες είναι οι δυσκολίες του παιδικού θεάτρου;

Τα παιδιά είναι πολύ απαιτητικοί θεατές. Είναι περισσότερο εκφραστικά, με χιούμορ, ένστικτο, συναίσθημα, είναι ανοιχτά και δεν σου χαρίζονται…είναι έτοιμα να ταξιδέψουν μαζί με τους ήρωες μέσα στην ιστορία που θα τους διηγηθείς αλλά και απολύτως έτοιμα να σε απορρίψουν αν κάτι δεν τους αρέσει. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και γνώση το θέατρο για παιδιά και πρέπει να αντιμετωπίζεται με την ίδια σοβαρότητα και αίσθηση ευθύνης όπως και το θέατρο για ενήλικες.

Ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου για τα παιδιά και για τους ενήλικες;

Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα δύο είδη νομίζω. Το θέατρο θέτει ερωτήματα, παρουσιάζει προβλήματα, ασχολείται με αξίες και αρχές, με δομικά στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης…εκτός από το να μας ψυχαγωγεί μας καλλιεργεί και μας κάνει καλύτερους μέσω του συναισθήματος, του χιούμορ και της σκέψης…δίνει ερεθίσματα και μας διαμορφώνει.

Ποια κίνητρα σας οδήγησαν στο Αδάμ και Εύα;

Το πανέξυπνο κείμενο, το καυστικό χιούμορ του Μάρκ Τουαίην καθώς και η διαβολική ευστροφία του. Η υπέροχη και άκρως θεατρική διασκευή της Εύης Μητσοπούλου μαζί με την απόλυτα ταιριαστή σκηνοθεσία της και τέλος η συνεργασία με την Εύη πάνω στη σκηνή, η επικοινωνία και η χημεία που από την πρώτη συνάντηση φάνηκε τόσο καθαρά. Και φυσικά η ανάγκη να υπάρξω μαζί με έναν τόσο ταλαντούχο συνάδελφο.

Τι μας λέει σήμερα ο Αδάμ και τι μας λέει η Εύα;

Μας μιλάνε, ο καθένας απ’ τη μεριά του, για την περίφημη μάχη των δύο φύλων, για την συνύπαρξη στον παράδεισο και εκτός αυτού…για την ανάγκη για συντροφικότητα, αγάπη και επικοινωνία…για τα προβλήματα που τους ταλαιπωρούν, τι αγαπούν και τι σιχαίνονται ο ένας στον άλλο και πως τελικά καταλαβαίνουν ότι δημιουργήθηκαν για να ζουν μαζί…δύο κομμάτια από τον ίδιο πηλό που προσπαθούν απεγνωσμένα να ξαναενωθούν.

Τι περιμένετε προσωπικά από το θέατρο;

Τολμώ να πω ότι δεν περιμένω τίποτα. Όπως λέει και ο μεγάλος δάσκαλος Κοσταντίν Στανισλάβσκι: Να αγαπάς την τέχνη μέσα σου κι όχι τον εαυτό σου στην τέχνη. Εύχομαι να μπορώ να είμαι μέρος σε δουλειές που με συγκινούν, με αφορούν και με εκφράζουν.

Τι συναισθήματα μπορεί να έχει ο θεατής φεύγοντας από το Αδάμ και Εύα;

Θέλουμε να φεύγει με χαμόγελο. Με αγάπη και συμπόνοια για τις περιπέτειες των δύο πρωτόπλαστων.

Και όλο αυτό σταδιακά να μετατρέπεται σε μια πιο βαθιά αναζήτηση…πόσο μοιάζει με αυτούς τους δύο; πού είναι καλύτερος και πού χειρότερος; ποια είναι τα δικά του λάθη; τι μπορεί να κάνει για να τα διορθώσει; σε ποιόν οφείλει να πει ευχαριστώ και σε ποιόν συγγνώμη; και τελικά τι είναι σημαντικό γι αυτόν;

Πληροφορίες για την παράσταση ΑΔΑΜ & ΕΥΑ στο Studio Μαυρομιχάλη ΕΔΩ

Πληροφορίες για την  παράσταση Αλαντίν ντιν νταν… στο Θέατρο Τέχνης ΕΔΩ