Διονύσης Πιφέας

Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Τι σκέφτηκες, όταν σου πρότεινε η σκηνοθέτης Ελένη Μποζά, να παίξεις στην παράσταση «Εμείς, Οι Ημιάνθρωποι Του Πουθενά» (Philellines #21ος);

Η Ελένη Μποζά υπήρξε δασκάλα μου στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου για δύο χρόνια. Προσωπικά με βοήθησε πάρα πολύ να γνωρίσω την υποκριτική τέχνη από μία άλλη σκοπιά πιο συνολική και πολυεπίπεδη. Αντιλήφθηκα τι σημαίνει να είσαι μέλος μιας ομάδας και η παρουσία σου στη σκηνή να μην είναι περισσότερο ή λιγότερο σημαντική από αυτήν των υπολοίπων. Μάθαμε να λειτουργούμε ως ένα σώμα με ανεξάρτητα μέλη. Τη θαυμάζω πολύ σαν καλλιτέχνη και πιστεύω πως αυτό το οποίο κάνει στο θέατρο δεν μπορείς να το δεις και σε ένα διπλανό. Ήμουν σίγουρος από την αρχή πως η παράσταση που θα σκηνοθετήσει θα είναι κάτι ξεχωριστό και μοναδικό στην Ελληνική Θεατρική Σκηνή. Επτά άνθρωποι πεταμένοι σε έναν άγνωστο τόπο με ό, τι μπόρεσαν να σώσουν από την προηγούμενη ζωή τους έχουν εγκατασταθεί δίπλα σε ένα διάδρομο απογείωσης περιμένοντας να ξεκινήσει το ταξίδι μιας νέας ζωής κάπου αλλού. Μη έχοντας καμία ελπίδα, ως μόνο στόχο έχουν να επιβιώσουν και να αντέξουν. Συνομιλούν και συνυπάρχουν και ταυτόχρονα είναι μόνοι τους. Προσπαθούν να καταλάβουν πώς έφτασαν ως εδώ όχι ως ατομικότητες αλλά ως μέλη της ανθρωπότητας η οποία ξεκίνησε από την αρχή του πολιτισμού και έφτασε ως την καταστροφή. Πώς φτάσαμε ως εδώ; προς τα πού οδεύουμε; Τι έχει νόημα πια; Πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε; θα αντέξω ή δεν θα αντέξω;

Τι πιστεύεις ότι έχει να μας πει το συγκεκριμένο κείμενο;

Οι φιλέλληνες της Μιμίκα Κρανάκη είναι ένα πολύ σπουδαίο κείμενο το οποίο φυσικά και δεν το γνώριζα. Θα ήμουν αφελής αν μπορούσα με σαφήνεια να απαντήσω στο τι θέλει να πει ένα τόσο σπουδαίο κείμενο ιστορικό, φιλοσοφικό, κοινωνικό και πάνω από όλα ανθρώπινο. Μέσω της επιστολικής μορφής της γραφής άνθρωποι συνομιλούν και καταπιάνονται με έννοιες όπως αυτή της χώρας και του χώρου, του Ξένου, Αλλά και της επιβίωσης σε δυτικού τύπου κοινωνίες που καταρρέουν. Ίσως οδηγηθούμε με βάση το μυθιστόρημα σε ένα τέλμα, από το οποίο δεν θα υπάρξει επιστροφή για την ανθρωπότητα.

Για ποιούς λόγους θεωρείς ότι μας αφορά ένα έργο που αναφέρεται στην δεκαετία του 1960, τα “Μπλε καστόρινα παπούτσια”;

Το αν μας αφορά ένα κείμενο μιας παλαιότερης εποχής συνίσταται σε πολλούς παράγοντες αλλά με την ίδια λογική ίσως δεν θα έπρεπε να ανεβάζουμε πια έργα του παρελθόντος και μεγάλων σπουδαίων συγγραφέων της παγκόσμιας δραματουργίας καθώς έγραψαν τα κείμενα αυτά σε μία άλλη κοινωνία με διαφορετικές ισορροπίες. Στην προκειμένη περίπτωση, το έργο μπλε καστόρινα παπούτσια του Σκρουμπέλου μιλάει για τις φτωχογειτονιές της Αθήνας και για το πώς οι άνθρωποι των κατώτερων κοινωνικών τάξεων επιβιώνουν μέσα σε ένα κόσμο επιχειρηματιών, κράτους και παρακράτους φτώχειας και ανεργίας. Πόσο μάλλον όταν στο κείμενο αυτό πρωταγωνιστούν άνθρωποι που από επιλογή τους άλλαξαν το φύλο τους.

Τι έχει αλλάξει το 2023 για τους φτωχούς ανθρώπους σε μία κοινωνία μεγαλοεπιχειρηματιών κράτους και παρακράτους φτώχειας και ανεργίας πόσο μάλλον και για τους ανθρώπους της lgbtq+ κοινότητας; Φυσικά δεν μιλάμε για τα ίδια κοινωνικά δεδομένα ούτε η ιστορική συγκυρία είναι ίδια με αυτήν της δεκαετίας του 60. Είμαστε όμως ακόμα ανεξάρτητοι; Δεν είμαστε μέλη μεγαλύτερων συμμαχικών δυνάμεων οι οποίες καθορίζουν σε πολύ μεγάλο μέρος την εξωτερική πολιτική της χώρας μας; η εγχώρια πολιτική σκηνή έχει αποκτήσει κάποιο πλάνο γύρω από τους σπουδαίους τομείς της παιδείας της εργασίας του πολιτισμού και της ανάπτυξης; Υπάρχει κάποιο σχέδιο διαχρονικό ώστε να βελτιωθούν όλοι αυτοί οι τομείς και να εξαλειφθεί η φτώχεια και οι κοινωνικές ανισότητες; Μήπως το 2023 δεν υπάρχει παρακράτος; Μήπως πριν από λίγα χρόνια δεν δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος; μήπως τα άτομα της lgbtq+ έπαψαν να βιώνουν τον ρατσισμό και την κοινωνική αποξένωση;

Πληροφορίες για τις δυο παραστάσεις που παίρνει μέρος ο Διονύσης Πιφέας: