Είδαμε τον “Ματωμένο Γάμο” του Νικορέστη Χανιωτάκη

Μια παράσταση που, αν και το περιεχόμενό της έρχεται σε αντιδιαστολή με την ανεμελιά του καλοκαιριού, δικαιώνει τον θεατή να την επιλέξει. Η μουσικότητα που διατρέχει το έργο, επιμελώς δουλεμένη απο τον Αλκινοο Ιωαννιδη, και ο συνδυασμός της με την ηχητική αναπαραγωγή που προκαλούν οι ερμηνευτές μέσω αντικειμένων της παράστασης, συγκινούν και δημιουργούν ένα δέος δικαιώνοντας τη σκηνοθετική οπτική.

Συνολικά οι ερμηνείες ήταν άρτιες, με εξαίρεση τη Μαρία Χάνου, που απέδωσε με χλιαρότητα την απελπισμένη ερωτοχτυπημένη νύφη. Ήταν εμφανή τα τεχνικά στοιχεία που αξιοποίησε προκειμένου να βγάλει ένταση, μειώνοντας την εσωτερικότητα του ρόλου.

Αδιαμφισβήτητα, η Μαρία Τζομπανάκη ως μητέρα είναι το το δυνατό χαρτί της παράστασης, καθώς συλλαμβάνει την πολύπλευρη ψυχοσύνθεση μιας γυναίκας τσακισμένης από το ολοκληρωτικό πένθος όμως και ανείπωτα δυνατής και αποτελεί από μόνη της λόγο για να δει κανείς την παράσταση, δίνοντας εντελώς διαφορετική ερμηνεία από την Καλλιόπη του “Σασμού”, που πολλοί αναμένουν λόγω της επιτυχίας της στη σειρά.

Η ένστασή μου είναι ότι δεν υπάρχει κορύφωση στο δράμα. Δεν βλέπουμε τη μάχη μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών για την καρδιά της νύφης και ίσως αυτός είναι ο λόγος που θολώνει κάπως το δεύτερο μέρος της παράστασης.

Συνολικά όμως, είναι ίσως ο μοναδικός γάμος που αξίζει να παρευρεθείς, έστω και απρόσκλητος.

Βασίλης Γρίβας