ΕΙΔΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΘΕΟY» ΣΕ ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΚΑΙ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΧΡΙΣΤOΦΟΡΟΥ ΧΡΙΣΤΟΦH

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΜΑΡΩ ΚΩΤΣΙΑ

Ο Χριστόφορος Χριστοφής, ένας πολυτάλαντος δημιουργός με μια καταξιωμένη πορεία τόσο στο χώρο της συγγραφής, όσο και στην σκηνοθεσία του θεάτρου και του κινηματογράφου, δίνει ένα επιβλητικό παρών στα θεατρικά δρώμενα αυτού του Καλοκαιριού.
«Το Αίνιγμα του Χαμένου Θεού» είναι το τρίτο ιστορικό του δράμα (“Ευριπίδης Μαινόμενος”, 2020 και “Κάλεσμα του Προμηθέα-1821”, 2021 από τις εκδόσεις Νίκας) που γράφει και σκηνοθετεί. Σε αυτό το έργο, όπως και στα προηγούμενα, χρησιμοποιεί ιστορικά πρόσωπα ως έναυσμα για να ασχοληθεί με θέματα υπαρξιακών αναζητήσεων. Μέσα από αυτό το πρίσμα εμβαθύνει και αποκαλύπτει το μυστήριο και τους προβληματισμούς που στοιχειώνουν τον άνθρωπο ανά τους αιώνες.
Το έργο επικεντρώνεται στον τελευταίο χρόνο της ζωής του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Βαβυλώνα. Μια περίοδο σκοτεινιάς, παράνοιας και εκφυλισμού. Ο Μεγάλος Στρατηλάτης παρασύρεται από τα ήθη και τα έθιμα της Ανατολής και απαιτεί από το στράτευμα και τους δικούς του ανθρώπους να τον
προσκυνούν. Κάτι που αντιβαίνει στο ελεύθερο πνεύμα των Ελλήνων και μοιραία τον φέρνει σε σύγκρουση μαζί τους (Η γνωστή «Συνωμοσία των Παίδων»). Επίσης η απώλεια του Ηφαιστείωνα, ο χαμός του Κλείτου σ’ έναν καβγά, και ο θάνατος του Βουκεφάλα, του θρυλικού αλόγου, βυθίζουν τον
Αλέξανδρο σ’ ένα βαρύ πένθος που τον αδρανοποιεί.
Ο Μέγας Αλέξανδρος ενώ σωματικά απουσιάζει, ο βαρύς του ίσκιος πλανάται στο έργο και επηρεάζει πρόσωπα και καταστάσεις. Ο Χριστοφής χρησιμοποιεί πέντε ιστορικά πρόσωπα, με έντονες προσωπικότητες, για να αναδείξει μέσα από αυτά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μιας παρηκμασμένης Βαβυλώνας. Και

συγχρόνως καταγράφει με ποιητικό λόγο , εμπλουτισμένο με έντονες ρεαλιστικές πινελιές τις φιλοσοφικές αναζητήσεις μιας “κοινωνίας” μετέωρης σε κατακτηθέντα εδάφη, δίχως ρίζες να βιώνει ψυχική ερήμωση, χωρίς η δόξα του παρελθόντος να ενεργεί ευεργετικά τόσο στον εμπνευστή των μεγάλων κατακτήσεων όσο και στους ακολούθους του.
Ο Χριστοφής προσεγγίζει το έργο του μέσα από τη μορφή ενός προσεκτικά σκηνοθετημένου θεατροποιημένου αναλογίου, στα όρια μιας κανονικής παράστασης, σμιλεύοντας επιμελώς τους χαρακτήρες του έργου του.

Ο Πτολεμαίος, ο ευφυής στρατιωτικός και πολιτικός, οραματίζεται το μέλλον μετά τον Μέγα Αλέξανδρο. Η Θαίς, γνωστή εταίρα η οποία συνόδευσε τον Μέγα Αλέξανδρο σε όλες τις εκστρατείες, κυοφορεί στα σπλάχνα της το παιδί του Πτολεμαίου, το εκκολαπτόμενο αύριο, το μέλλον αυτής της τεράστιας αυτοκρατορίας που καταρρέει σιγά-σιγά. Ο Λύκων, ο ευνούχος ηθοποιός από τη
Θήβα προσπαθεί με την υποκριτική του ικανότητα να διασκεδάσει την αυλή του Μ. Αλεξάνδρου αλλά και να κρατά δύσκολες ισορροπίες. Ο Καλλισθένης, ανιψιός του Αριστοτέλη, ο οποίος ακολούθησε τον Μ. Αλέξανδρο στις εκστρατείες, βασανίζεται φριχτά για τη συμμετοχή του στο κίνημα κατά του Μ. Αλεξάνδρου,
στη “Συνωμοσία των Παίδων”. Τέλος ο Πύρρων, ο γνωστός φιλόσοφος από την Ηλεία και ιδρυτής μιας νέας σχολής σκέψης, συμπαρίσταται στον Καλλισθένη και παρουσιάζεται ως ένας διαχρονικός φιλόσοφος, ένα αμάλγαμα γνώσης, ένα σκεπτόμενο άτομο ανά τους αιώνες. Ενδεχομένως ο ίδιος ο συγγραφέας του έργου, ο οποίος κρίνει, καταγράφει, φιλοσοφεί και διασώζει. Άλλωστε αυτό
μαρτυρά και το κοστούμι του Πύρρωνα. Μια εκλεπτυσμένη φιγούρα με σύγχρονο ντύσιμο, πλατύγυρο λευκό καπέλο, γυαλιά ηλίου, φουλάρι στον λαιμό και μια μεγάλη ταξιδιωτική τσάντα, σύμβολο αέναης μετακίνησης και συσσωρευμένης γνώσης μέσα στους αιώνες.
Τα κοστούμια (επιμέλεια κοστουμιών Εριέττα Βορδώνη) των άλλων ηθοποιών σηματοδοτούν την εποχή. Ξεχωρίζει το μάλλον λίγο υπερβολικά «κοκέτικο» κατακόκκινο φόρεμα της Θαίδας.
Όλοι οι ηθοποιοί προσπάθησαν να αποδώσουν με ιδιαίτερη ικανότητα τους ρόλους τους. Ο Βασίλης Αθανασόπουλος, ως Πτολεμαίος ήταν μετρημένος και στιβαρός. Η Βερόνικα Αργέντζη, στο ρόλο της Θαίδας, είχε ενδιαφέρουσες ερμηνευτικές στιγμές αλλά και ένα «υπερπαίξιμο» κατά διαστήματα, που αν μετριαστεί, θα της χαρίσει μια ολοκληρωμένη ερμηνεία. Ο Γιάννης Λασπιάς, ως Πύρρων, με εξαιρετική σκηνική παρουσία και άνεση λόγου, προσέγγισε με ξεχωριστή υποκριτική ευαισθησία πρόσωπα και καταστάσεις. Ο Δημήτρης Μαύρος, ως Λύκων, ισορρόπησε με καταπληκτική ευελιξία ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό στοιχείο. Ο Γιώργος Μπένος λιτός και εκφραστικός υπηρέτησε με
συνέπεια τον ρόλο του Καλλισθένη.
Το σκηνικό του Κώστα Ζωγραφόπουλου υποστήριξε την άποψη του αναλογίου με απαίρρητα μέσα. Ενώ ο φωτισμός του Μανώλη Μπράτση ήταν μάλλον αδύναμος αφήνοντας κάποιους ηθοποιούς υποφωτισμένους. Η μουσική σύνθεση του Νίκου Ξανθουλη «έντυσε» με μαγευτικό τρόπο την παράσταση, όπως και ο επί σκηνής αρπίστας Θοδωρής Μαγούλας τόνισε την ατμόσφαιρα του
έργου.
Ο Χριστόφορος Χριστοφής δημιούργησε μια έξοχη, πικρή ελεγεία πάνω στο τέλος μιας αυτοκρατορίας, στην εκπνοή μιας εποχής σχολιάζοντας μια «μυθολογία» με ευαισθησία, ενσυναίσθηση και ψήγματα αισιοδοξίας για το μέλλον που ανατέλλει.
Η επόμενη παρουσίαση του έργου θα πραγματοποιηθεί στις 22 Αυγούστου, στο Θέατρο Δεξαμενής στο Κορωπί και στις 3 Σεπτεμβρίου στους Δελφούς.

Πληροφορίες για την παράσταση “Το Αίνιγμα του Χαμένου Θεού”: