Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία τα οποία κάνουν το κείμενο “Καζιμίρ και Καρολίνα” του Έντεν Φον Χόρβατ τόσο δύνατο σήμερα;
Στοιχεία όπως η κοινωνική διαστρωμάτωση, η φτωχοποίηση της κοινωνίας, σχέσεις εξουσίας, ανθρώπινες σχέσεις.
Ένα πλαίσιο εν ολίγοις, κοινωνικοπολιτικό, το οποίο αρχίζει να δημιουργείται και να εξελίσσεται όπως στο έργο έτσι και στη ζωή από πριν της Γερμανίας του μεσοπολέμου έως και την παρούσα πραγματικότητα που βιώνουμε με ανθρώπους να ανεβαίνουν πηδώντας σκαλοπάτια σε θέσεις υψηλές με τρόπο δόλιο, ανθρώπους να γκρεμίζονται, έρωτες αληθινούς, “έρωτες” βασισμένους σε συμφέροντα, όνειρα νέων ανθρώπων που καταλήγουν να είναι σαπουνόφουσκες.
Άνθρωποι εξαθλιωμένοι και μη, άνθρωποι εξεγερμένοι και μη, εγκληματικές ενέργειες στο βωμό του κέρδους, χειρονομίες και πράξεις ανθρώπων που δείχνουν κοινωνίες να έλκονται από την αναρρίχηση δεξιών και ακροδεξιών ή επικίνδυνων, αν θες, κυβερνήσεων.
Πράγματα που βιώνουμε στο σήμερα ανά τον κόσμο.
Το βασικό ερώτημα του Ούγγρου συγγραφέα, “Ευθύνεται τελικά ο άνθρωπος για ό,τι συμβαίνει;
Είναι τα πάντα εκεί έξω θέμα επιλογής;”
Για ποιούς λόγους δέχτηκες να συνεργάστεις με τη σκηνοθέτη Αγγελική Καρυστινού ;
Την Αγγελική είχα την τύχη να τη γνωρίσω στη δραματική Σχολή όπου φοίτησα.
Από την αρχή έως το τέλος της τριετούς φοίτησης μου, δίπλα της ένιωθα μια ασφάλεια . Μία χημεία να το πω κι αλλιώς. Η Αγγελική είναι ένας άνθρωπος που ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης έχει μια τεράστια άνεση με το σώμα της, με όλα τα εργαλεία της, με τον χώρο που κινείται, όποιος κι αν είναι αυτός, με οποιαδήποτε συνθήκη μπορεί να προκύψει, τα παίρνει όλα και τα χρησιμοποιεί προς όφελος της.
Κάπως έτσι μας οδηγούσε πάντοτε να βρούμε κι εμείς στοιχεία του ρόλου μας ,εμπόδια και ότι άλλο προκύψει, υπέρ μας. Παίρνοντας την απόφαση λοιπόν να δημιουργήσουμε μια ομάδα, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που σκεφτήκαμε για το κομμάτι της σκηνοθεσίας. Και φυσικά η απόφαση αυτή επαληθεύτηκε καθώς και τώρα δημιουργώντας μας μαθαίνει εκ νέου ή μας υπενθυμίζει να χρησιμοποιούμε σωστά τα εργαλεία μας τα οποία ήδη υπάρχουν στη φαρέτρα μας ,μας αγκαλιάζει στις δυσκολίες ενός εγχειρήματος, μαθαίνουμε κοντά της να ακούμε πάντα το σώμα, τις ανάγκες του, τις ανάγκες του συμπαίκτη μας, την ψυχή αυτού, να μιλάμε μαζί του, να παίζουμε ένα όμορφο “παιχνίδι”.
Tιιδιαίτερο έχει η δική σας παράσταση ώστε να έρθει το κοινό να την δει;
Η παράσταση αυτή, η δουλειά που προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε, βασίστηκε πάνω σε μια ομάδα νέων ηθοποιών, ηθοποιών που εργάζονται και ζουν για ένα όνειρο, για μια αλήθεια μέσα τους, πάνω και κάτω από την σκηνή.
Ηθοποιοί μιας γενιάς η οποία έχει βιώσει την οικονομική κρίση, την έντονη τεχνολογική ανάπτυξη. Άνθρωποι που έχουν βιώσει αλλαγές που σε ένα γενικό πλαίσιο μας έφεραν αντιμέτωπους με πολλούς προβληματισμούς, με άγχη, με διλήμματα, με κούραση μα και μια έντονη, μονίμως, θέληση για τη ζωή κι όπου κι αν θέλει ας μας πάει αυτή. Ακριβώς όπως οι ήρωες στο έργο μας.
Όμως επίτρεψέ μου να μη σου πω πως κάποιος πρέπει έρθει να τη δει γι’ αυτό ή για οτιδήποτε άλλο μπορεί να χαρακτηρίζει μια παράσταση, η ενέργεια των ηθοποιών, το δέσιμο, τα ρούχα, τα μηνύματα και χίλια δυο ακόμα.
Είμαι ίσως της άποψης κι εγώ ως θεατής, πως στο εγχείρημα σου να δεις μια παράσταση, πήγαινε “ανοιχτός” κι αυτή θα σε οδηγήσει κι όταν φύγεις από εκεί ,εσυ θα αποφασίσεις τα ιδιαίτερα, τα μη ,τα αναγκαία, τα βαρετά, τα λειτουργικά.
Μίλησέ μας για το δικό σου ρόλο.
Η Καρολίνα (μου) .
Δεν ξέρω αν έχω στοιχεία δικά της, δεν ξέρω καν πως να την προσεγγίσω, μαθαίνω.
Θα σου πω πως την κοιτάζω πολλές φορές έξω από εμένα και την κοιτάζω σαν παιδί, ίσως και το παιδί που θα μπορούσε καθένας να έχει. Κάποιες φορές τσακώνομαι μαζί της, με κουράζει ,είναι έντονη, είναι έφηβη (πιθανότατα). Όμως κάθε φορά τη θαυμάζω όλο και περισσότερο για τις δράσεις, για τις επιλογές της λανθασμένες και μη, για το θάρρος, για το θράσος, για τη δύναμη που δείχνει. Για όλα όσα πολλές φορές δεν έχω δύναμη να γίνω στη ζωή μου ,απέναντι στα όνειρά μου κι ας βγω χαμένη.
Ένα κορίτσι φρέσκο, έντονο, γεμάτο ζωή κι ας παλεύει γι’ αυτήν.
Πέφτει, σηκώνεται και ξανά πέφτει.
Χάνει τον έρωτα της στο βωμό οικονομικών, κοινωνικό πολιτικών επιπτώσεων και επιρροών.
Ένα εργαζόμενο κορίτσι που περιμένει το φεστιβάλ της Μπύρας να ξεφύγει έστω για λίγο από την καθημερινότητα, από τη δουλειά της, που πήρε ρεπό όπως θα λέγαμε εσύ κι εγώ και θέλησε να πάει μια βόλτα με το αγόρι της. Όπως αναφέρει στο έργο ” απαγορεύεται λίγη διασκέδαση μια στις τόσες;”. Μμμ νομίζω τελικά σαν να μου θυμίζει κάτι από τη γενιά μας τελικά, τη δίψα για έστω μια σταγόνα διαφυγής από τα καθημερινά, από τα βαριά.
Γύρω της πολιτικές συζητήσεις, άντρες και γυναίκες διαφόρων τάξεων, του σαλονιού και του αλωνιού, ένας
Την Καρολίνα τελικά μάλλον τη θαυμάζω. Και ξέρεις Γιατί περισσότερο από καθετί;
Για μια τελευταία φράση ή δράση της, πες το όπως θες.
Για αυτήν την τελευταία σταγόνα απέραντης δύναμης που της έχει απομείνει, για την πιο ανθρώπινη στιγμή της θα έλεγα ίσως εγώ, τη μεγαλύτερη και πιο ειλικρινή συνειδητοποίηση της, για το ότι “Κάποιες φορές νιώθεις μέσα σου μια λαχτάρα για κάτι ανώτερο. Ύστερα όμως γυρίζεις πίσω με σπασμένα τα φτερά και η ζωή συνεχίζεται, σαν εσύ να μην έζησες ποτέ.”
Η Καρολίνα. Ένα κορίτσι, ένα παιδί, ένα νέο παιδί, εσύ, Εγώ, ο φίλος/η μου, ο/η συνάδελφος, ο συμφοιτητής/τρια μου.
Ένα παιδί που δε βάζει “στοπ” και “απαγορεύεται” στη διαδρομή της, που ακολουθεί τις άλλες πινακίδες , που η ρότα, τα σχέδια, τα όνειρα της την οδηγούν και ας διαλυθούν και ας διαλυθεί, θα διαλυθεί, θα καταρρεύσει, θα ξανά γεννηθεί (;).
Την Καρολίνα τη θαυμάζω. Τη θαυμάζω και μαθαίνω από αυτή σε αυτη την κοινή μας πορεία, σε αυτό το κοινό μας ταξίδι.
Τι σκέφτεσαι όταν διαβάζεις τη φράση του Οδυσσέα Ελύτη “Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη”;
Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ο καθένας έχει ένα και μοναδικό αντίτυπο στον κόσμο, στην κοινωνία αυτή.
Να σκέφτεσαι λοιπόν, να δρας, να επαναστατείς, να έχεις την αντίδραση απέναντι στον φόβο, να κάνεις την εξέγερση σου απέναντι στην εξουσία, στα δεινά, σε αυτή την κοινωνία.
Όπως εσύ το κάνεις, όπως προκύπτει από μέσα σου προς τα έξω. Για το άδικο, για ότι σε πνίγει.
Να αγκαλιάζεις το όμορφο ή και το άσχημο, το δίκαιο κι αυτό που σε γεμίζει εσένα γαλήνη.
Καθενός το διαφορετικό θα αλλάξει τον κόσμο τον πραγματικό.
Στη Ρότα σου, στα όνειρά, στα θέλω ,στη ζωή σου με σεβασμό σε εσένα και στους γύρω μα όσο παίρνει και μπορεί, το “στοπ” να μην το θες.
Και “δεν πα να μην αρέσεις;”
Πληροφορίες για την παράσταση:
Το Art and Press δημιουργήθηκε με σκοπό την πολιτική, πολιτιστική και πολύπλευρη ενημέρωση των πολιτών. Πίσω από τη λειτουργία του Art and Press υπάρχει μία ομάδα «ανήσυχων» ανθρώπων, που προέρχονται από διάφορους κοινωνικούς χώρους, στους οποίους προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν εθελοντικά όπου και όσο μπορούν. Η κοινή αγάπη των μελών της ομάδας μας για την πολιτική, τον πολιτισμό και γενικά την ενημέρωση, είναι η κινητήρια δύναμη για την παρακολούθηση, καταγραφή και παρουσίαση σε όλους εσάς, όσων συμβαίνουν. Δεν μας καθοδηγεί κανείς, δεν μας χρηματοδοτεί κανείς και ως εκ τούτου παραθέτουμε τα γεγονότα όπως ακριβώς λαμβάνουν χώρα. Η πορεία του Art and Press είναι συνεχόμενα και ραγδαία ανοδική όσον αφορά την προσέλκυση επισκεπτών / αναγνωστών τόσο στην κύρια ιστοσελίδα όσο και στο κανάλι του Youtube.