Εμμανουήλ Στεφανουδάκης

Πώς τα σκάτωσε έτσι;!

Ποιοί ήταν οι λόγοι που σε έκαναν να δεχτείς να παίξεις στην παράσταση “Ο ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ..” του Τζων Πρίσλεϋ, σε σκηνοθεσία της Μαριλένας Μοραγλή;

Πρόκειται για ένα ανήσυχο έργο μεταξύ κοινωνικού δράματος και αστυνομικού μυστηρίου, σαν ένα ασφυκτικό noir, που όμως του λείπει η αγωνία του “ποιος είναι ο κακός;”. Αυτό αμέσως ρίχνει το βάρος όχι σε ”αυτό που συνέβη”, αλλά στο ”τι μάθαμε από αυτό”. Ο ηθοποιός έτσι καλείται να μεταφέρει τις συνέπειες και όχι απλώς να παίξει μια ατμόσφαιρα, όπως και το κοινό -νομίζω τουλάχιστον- δεν εστιάζει στο τι έκανε ο κάθε χαρακτήρας, αλλά στο πώς θα αντιδράσει σε αυτό, πως θα το διαχειριστεί.
Αν διαβαστεί σωστά, πραγματικά έχεις πολλή δουλειά να κάνεις!

Τι σκέφτηκες, όταν πρωτοδιάβασες το έργο;

Στην ακρόαση η Μαριλένα μου έδωσε να δοκιμάσουμε ένα μέρος από τον ρόλο του Τζέραλντ… όταν με ενημέρωσαν ότι τελικά θα συνεργαστούμε και πριν ακόμη μού ανακοινώσουν τον ρόλο μου (οπότε νόμιζα ότι θα κάνω τον Τζέρλαντ), μού έστειλαν το κείμενο -που ομολογώ ότι δεν είχα ξαναδιαβάσει- και από την πρώτη σελίδα σκεφτόμουν “μα εγώ είμαι ο Έρικ!”

Tι πιστεύεις ότι έχει να μας δώσει το συγκεκριμένο κείμενο του 1945, σήμερα και ειδικά στην Ελλάδα;

Ο Πρίσλεϋ στο έργο αυτό θίγει ζητήματα διαχρονικά, όπως την κοινωνική συνείδηση, την προσωπική ευθύνη και τον ρόλο όλων μας μέσα στην ιστορία, την εξουσία και την εκμετάλλευση του αδύναμου από τον δυνατότερο, το διχασμό εκείνων που συντηρούν το σύστημα και εκείνων που επιλέγουν να σπάσουν τον κλοιό. Δυστυχώς, δεν νομίζω ότι έχουν αλλάξει πολλά από τότε… ίσα ίσα που ο καπιταλισμός γίνεται ολοένα και πιο σκληρός, οδηγώντας στον κυνικό ατομικισμό και την λογική του “ας την βγάλω εγώ καθαρή” ή στην κοινωνική απάθεια του “τίποτα δεν θα αλλάξει έτσι κι αλλιώς”. Με έναν τρόπο λοιπόν, βλέποντας την παράσταση, έρχεσαι και ο ίδιος αντιμέτωπος με δικές σου ανησυχίες, αμφιβολίες, ενοχές… και, αν και είναι ένα έργο που από γραφής παίρνει θέση, σε αφήνει να επιλέξεις ποιος τελικά θέλεις να είσαι.

Ο δικός σου ρόλος;

Ο Έρικ μου.
Πώς τα σκάτωσε έτσι;!
Όμως, τουλάχιστον, αλλάζει.

Μίλησέ μας για την παιδική παράσταση που παίζεις φέτος, “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” στο Θέατρο Ακροπολ.

Θα ξεκινήσω με κλισέ, αλλά το πιο μαγικό στις παιδικές παραστάσεις είναι τα ίδια τα παιδιά και η επαφή μαζί τους- που ομολογώ ότι έτρεμα στην αρχή. Ο αυθορμητισμός τους, η συμμετοχή τους… αυτό το τεράστιο μάθημα ζωής που θέλουν να περάσουν καλά και όχι “σωστά”, που δεν τα νοιάζει αν ξέχασες μία ατάκα ή αν παραπάτησες στην σκηνή και σου υπενθυμίζουν να το απολαμβάνεις κι εσύ. Είναι… Ανεκτίμητο.
Με την Ειρήνη Ιακώβου συνεργάζομαι δεύτερη χρονιά και φέτος μου εμπιστεύτηκε τον ρόλο του Ρωμαίου. Τι να πω γι’ αυτόν τον ρόλο και γι’ αυτό το έργο γενικότερα. Αγγίζει Ιδανικά… συγκινεί το συλλογικό ασυνείδητο. Μέχρι την τελευταία παράσταση θα ψαχνόμαστε μού φαίνεται!

Πληροφορίες για τις παραστάσεις που παίζει ο Εμμανουήλ Στεφανουδάκης: