Επιστρέφουν τα «Καμένα λουλούδια στο παρτέρι» λόγω επιτυχίας!

Μετά από έναν επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων τον Μάιο και Ιούνιο, η παράσταση
επαναλαμβάνεται στο θέατρο Αλκμήνη λόγω θερμής ανταπόκρισης!

Οι άνθρωποι είναι αλαζόνες! Δεν αρκούνται στη σκέψη πως πρόοδος σημαίνει
ότι πάλι θα πεθαίνεις, απλά πιο παχύς, πιο καθαρός και πιο καλοντυμένος!
«Καμένα λουλούδια στο παρτέρι» είναι ο τίτλος σε ελεύθερη απόδοση του
έργου του Ugo Betti «L’ aiuola bruciata». Το έργο είναι γραμμένο μεταξύ του 1950
και 1952, σε μια περίοδο όπου η φασιστική λαίλαπα στην Ευρώπη άρχισε να
υποχωρεί, αφήνοντας πίσω τις στάχτες και τον συντηρητισμό του πολέμου, επιδιώκει
να μας συστήσει ένα εκ βαθέων πολιτικό δράμα με συνωμοσίες, ψέματα, χειριστικές
διαθέσεις, σκληρές αποκαλύψεις και κρίσιμες αποφάσεις ζωής και θανάτου.
Όλα αυτά τα στοιχεία συνθέτουν ένα κλίμα αγωνίας στα όρια του μεταφυσικού
θρίλερ σε ένα έργο που μοιάζει να γράφτηκε μόλις χθες. Ο Betti χρησιμοποιεί όλα τα
παραπάνω για να μιλήσει για άλλα πιο ουσιώδη θέματα, όπως είναι η απουσία
ειλικρινούς επικοινωνίας, η αναζήτηση της αλήθειας και το πραγματικού νοήματος
της ζωής αλλά και η ανάγκη να ακούμε ο ένας τον άλλον με τα μάτια της ψυχής μέσα
σε έναν κόσμο στον οποίο επικρατεί η μοναξιά και η έλλειψη επικοινωνίας.
Από την αρχή σχεδόν του έργου ο συγγραφέας παρουσιάζει ένα σκληρό
παιχνίδι επιβίωσης όπου η μία λέξη μετά την άλλη δημιουργούν μια απελπισμένη
κραυγή πίσω από την σιωπή, το έγκλημα πίσω από το χαμόγελο, την απόγνωση πίσω
από τον ενθουσιασμό. Ο Ugo Betti προεκτείνει τους προβληματισμούς του θίγοντας
ακόμη ένα καίριο ζήτημα: αυτό της ακεραιότητας των νέων, την πίστη της νέας
γενιάς για το μέλλον σε μια Ευρώπη αποπροσανατολισμένη χωρίς αξίες και ιδανικά.
Δεν είναι τυχαίο ότι στο κέντρο της ιστορίας τοποθετεί τον αποτρόπαιο θάνατο του
μικρού Guido που λαμβάνει χώρα μέσα στο ίδιο το σπίτι όπου εξελίσσεται η υπόθεση
του έργου. Κατά το συγγραφέα οι νέοι μένουν παθητικοί, απονεκρώνονται ψυχικά,
στρέφονται στα ναρκωτικά, την εφήμερη διασκέδαση και εν τέλει στην αδιαφορία.
Και όπως έχει πει ο ίδιος: «Η αδιαφορία σκοτώνει. Χρειάζεται ελπίδα για να πάει
μπροστά ο κόσμος».

Υπόθεση του έργου: Ο Giovanni, πρώην πολιτικός ηγέτης επαναστατικού κόμματος,
ζει απομονωμένος με την γυναίκα του Luiza σε ένα καταφύγιο κοντά στα σύνορα,
θρηνώντας σιωπηλά για τον χαμό του γιού τους, που σκοτώθηκε με περίεργο τρόπο

μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Η άφιξη, όμως, του Tomaso και του Rosario και η
επικείμενη εφαρμογή ενός πολιτικού σχεδίου θα φέρει στο σπίτι ανατροπές και θα
αποκαλύψει αλήθειες που ήταν βαθιά κρυμμένες στο σκοτάδι.
Σημείωμα της σκηνοθέτιδας: Μελετώντας το κείμενο του Betti, μου δημιουργήθηκε
αμέσως η αίσθηση ότι βρίσκομαι μπροστά σε τέσσερις ανθρώπους που κουβαλούν
μέσα τους μια μεγάλη αλήθεια, την οποία όμως αδυνατούν να τη μοιραστούν γιατί
μάλλον δεν μοιράζεται ή δεν έχουν την ικανότητα να την εκφράσουν. Τα πρόσωπα,
έρμαια των εσωτερικών τους σκέψεων και αμφιβολιών, προσποιούνται πως λένε την
αλήθεια και επικοινωνούν με τον συνομιλητή τους, αλλά στην πραγματικότητα η
μόνη στιγμή που εκφράζονται με ειλικρίνεια είναι λίγο πριν το τέλος. Η αδυναμία
επικοινωνίας με τον άλλον, το ότι αδυνατούν να μιλήσουν για αυτά που τους
απασχολούν, είναι και το κύριο θέμα που απασχολεί τον συγγραφέα. Τέσσερις μικροί
κόσμοι που συγκρούονται με την πραγματικότητα στην οποία βρίσκονται. Καθένας
από τους χαρακτήρες έχει συνηθίσει να «παίζει» τον ρόλο του. Παίρνοντας ως
ερέθισμα την λέξη recita, που πολλές φορές εμφανίζεται στο πρωτότυπο κείμενο του
Betti και που κατά γράμμα σημαίνει στα ιταλικά «παράσταση», προσπάθησα να
στήσω όλο το έργο σαν μια παράσταση που δίνεται μπροστά στα μάτια μας με τους
ηθοποιούς – ρόλους να γνωρίζουν από την αρχή όλη την πορεία του έργου. Η
ατμόσφαιρα κλειστοφοβική. Η κατάσταση δύσκολη. Οι ήρωες νιώθουν άβολα,
σχεδόν ασφυκτικά, ενώ προσπαθούν να δείξουν το αντίθετο. Τα πρόσωπα
πλησιάζουν όλο και πιο κοντά στον κίνδυνο που θα διαταράξει και τις τελευταίες
ισορροπίες με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να βγάλουν στην επιφάνεια την ατομική
τους αλήθεια, τις προσωπικές τους φοβίες. Η αλήθεια θα έρθει στο φως, το έξω θα
μπει βίαια μέσα, αλλάζοντας αμετάκλητα την ύπαρξή τους στον κόσμο.

Francesca Minutoli

Συντελεστές παράστασης :
Συγγραφέας: Ugo Betti
Μετάφραση – Διασκευή: Francesca Minutoli – Τάσος Αντωνίου
Σκηνοθεσία: Francesca Minutoli
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Μαράκης – Μπούρκας
Σκηνικά: Κική Μήλιου
Κοστούμια: Μαρία Ντάρμου
Μουσική-ηχητικό περιβάλλον: Νίκος Αρκομάνης
Επεξεργασία ήχου: Play Recording Studio
Σχεδιασμός φωτισμού: Μανώλης Μπράτσης
Φωτογραφίες – τρέιλερ : Γιώργος Δανόπουλος
Φωτογραφίες παράστασης: Στέλιος Αγγελίδης
Δημιουργία αφίσας : Γιώργος Βαχάρης

Παίζουν:
Μιχάλης Καλιότσος (Τζοβάνι)
Τάσος Αντωνίου (Τομάζο)
Μαρία Μαλταμπέ (Λουίζα)
Αλέξανδρος Μαράκης – Μπούρκας (Ροζάριο)
Δεύτερη πρεμιέρα 18 Οκτωβρίου 2023
Κάθε Τετάρτη στις 18:00 μμ.
Θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ
Διάρκεια : 90 λεπτά χωρίς διάλειμμα
*Προπωληση εισητηρίων στο ταμείο του θεάτρου η στο ticket service από 1 Οκτωβρίου

Κάποιες από τις κριτικές που γράφτηκαν για την παράσταση:
” .. Η Minutoli προσέγγισε ένα δύσκολο και σκληρό έργο με ποιητικότητα κι απογείωσε την
παράσταση μέσα από την δική της σκηνοθετική ευαισθησία.Έδωσε στην παράσταση
ατμοσφαιρικότητα, ποίηση, μυστήριο, βάθος.
Ο Μιχάλης Καλιότσος στο ρόλο του Τζοβάνι δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Γίνεται δυνατός
πικραμένος, αποφασισμένος, ποιητικός, φιλόσοφος, οργισμένος, έχει εκρήξεις και υφέσεις είναι
σε διαμάχη μέσα του.
Η Μαρία Μαλταμπέ με περισσή ευαισθησία κι εσωτερικότητα ερμηνεύει την συντετριμμένη από
τον θάνατο του γιου της Λουίζα…με συγκίνησε βαθιά με την εξαιρετική ερμηνεία της.
Ο Τάσος Αντωνίου σε μια εκφραστικά δυνατή ερμηνεία, ζωγραφίζει ανάγλυφα τον πολιτικό που
βάζει πάνω απ’ όλα το συμφέρον του κόμματος. Πονηρός, δολοπλόκος, αποκομμένος από το
συναίσθημα, υπηρετεί σκοπιμότητες με ευελιξία και πειστικότητα. Συναρπαστικός!
Μια πολύ όμορφη, αισθαντική παρουσία, είναι ο Αλέξανδρος Μαράκης- Μπούρκας στο ρόλο
του Ροζάριο…είναι το λουλούδι που δεν κάηκε, γιατί έβαλε το σπόρο για ένα καλύτερο αύριο.
Ιδιαίτερα ευαίσθητη ερμηνεία που συγκινεί.”. Λένα Σάββα θέατρο.gr
——————
“..Ο Μιχάλης Καλιότσος, στον ρόλο του Giovanni, είναι επιβλητικός, καίριος και δυναμικός. Με
πλήρη έλεγχο των αστείρευτων εκφραστικών του μέσων, μας παρουσιάζει έναν Giovanni
σκεπτικό, πράο, μελαγχολικό που δεν διστάζει να ξεσπάσει, να διαμαρτυρηθεί. Οι σιωπές του,
οι εκφράσεις του προσώπου του και οι κινήσεις του είναι εξίσου εντυπωσιακές.
Η Μαρία Μαλταμπέ, στον ρόλο της μάνας και της συζύγου είναι ευαίσθητη, γλυκιά και
ερμηνευτικά ώριμη. Μια μάνα που δεν αντέχει να ζήσει τον χαμό του παιδιού της και

δημιουργεί το δικό της μικρόκοσμο και εκεί βρίσκει την μόνη παρηγοριά. Μια ερμηνεία που με
συγκίνησε βαθειά. Το ξέσπασμά της εντυπωσιακό.
Ο Τάσος Αντωνίου, (ο Tomazo, ο πρώην συνεργάτης), ενσαρκώνει άψογα τον πολιτικό του
τότε και του τώρα. Έναν πολιτικό, ή μάλλον ένας πολιτικάντη, που δεν πιστεύει αυτά που λέει
και προσπαθεί να πείσει τον αντίπαλό του με πλάγιες μεθόδους και να κερδίσει την
εμπιστοσύνη του.
Ο Αλέξαδρος Μαράκης-Μπούρκας είναι ο νεαρός Rozario.. Ένα παιδί που με την θυσία του
ελπίζει να μπορέσει να αλλάξει την ροή των γεγονότων, για ένα καλύτερο αύριο, για έναν
καλύτερο κόσμο.Ένας ρόλος που ο νεαρός Αλέξανδρος Μαράκης-Μπούρκας ενσαρκώνει με
πειστικότητα. ,Βίβιαν Μητσακου Theater projrct 365
———————-
“..Η σκηνοθεσία της Φραντσέσκας Μινουτόλι, γραμμική και με λιτότητα, μέτρο και
επεξεργασία των νοημάτων, συναισθημάτων, συμβολισμών του λόγου, κατέστησε τα
πρόσωπα «αναγνώσιμα», και ανέδειξε την πολιτική εμβέλεια..Ο Μιχάλης Καλιότσος
εύγλωττος και στιβαρός κινείται με άνεση στο ρόλο του συνταξιούχου δημαγωγού..H έκρηξη
της μεταστροφής του, σε μια δουλεμένη ερμηνευτική κατάθεση..Εξαιρετικός ο Τάσος
Αντωνίου με το σαρδόνιο κυνισμό που απαιτεί ο ρόλος του Τομάσο, ερμηνεύει έναν
δυστυχώς διαχρονικό οικείο χαρακτήρα..Επιτυχημένα εξελισσόμενη κατά το ξεδίπλωμα του
έργου η εκφραστικότητα της Μαρίας Μαλταμπέ που διαχειρίζεται με σεβασμό το χαρακτήρα
μιας γυναίκας, της οποίας ο τρόμος για το παράλογο του θανάτου του γιου της την οδήγησε
στα όρια της παραφροσύνης…Ο Αλέξανδρος Μαράκης – Μπούρκας αναδεικνύει με την
τελική του επιλογή την άβυσσο μεταξύ της αυθόρμητης νιότης και της στυγνά υπολογιστικής,
τερατώδους “ηθικής” και “διαπαιδαγώγησης” της κοινωνίας.” Κάτια Σωτηρίου mytheatro.gr
—————————————–
“..Από τις καλύτερες παραστάσεις συνόλου που είδα φέτος, με άριστους ισοδύναμους
ηθοποιούς, σκηνικά και κοστούμια φαντασμαγορικά, φωτισμούς θρίλερ, ηχητικό τοπίο τέλειο…
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Σε μερικές περιπτώσεις μένεις άφωνος κι απλώς
παρακολουθείς… ενεός, όπως λέγαμε παλιά..” Γράφει ο ποιητής θεατρολόγος
μεταφρασιολόγος κριτικός Κωνσταντίνος Μπούρας

————————————-
Σπουδαίες ερμηνείες από τους ηθοποιούς: Μιχάλη Καλιότσο, Τάσο Αντωνίου, Μαρία
Μαλταμπέ και Αλέξανδρο Μαράκη – Μπούρκα, οι οποίοι ερμήνευσαν με άνεση και
πειστικότητα τους ήρωες που υποδύονται αλλά και το ζοφερό κλίμα του έργου. Οι θεατές, στην
κατάμεστη αίθουσα καταχειροκρότησαν όλους στους συντελεστές, στο τέλος, έχοντας
απολαύσει μια ξεχωριστή παράσταση. Νίκος Μπατσικανής,ποιητής,συγγραφέας, κριτικός
Θεάτρου,μέλος τής Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών
————————–
” ..Ο κύριος Μιχάλης Καλιότσος κλινικός σε αντιδράσεις και ατάκες. Είναι ήπιος και όταν
ξεσπά… Εκεί πλέον θέλουμε η σκηνή εκείνη να κρατήσει ώρες. Πολύ όμορφη χροιά και
εξαιρετική εκφορά. Στον ρόλο της Luiza, της συζύγου, συναντάμε την κυρία Μαρία
Μαλταμπέ. Είναι αξιοπρεπέστατη η ερμηνεία της, είναι πολύ πειστική σε αυτό που
κάνει..Πολύ καλός ο κύριος Τάσος Αντωνίου Δίνει στον χαρακτήρα του μία επίγευση
αντιπάθειας. Καταφέρνει να μας κάνει να τον μισήσουμε..Είναι ψαρωτικός στον λόγο, και
καλοκουμπωμένος στον ρόλο. Και στον ρόλο του Rosario, ο κύριος Αλέξανδρος Μαράκης –
Μπούρκας. Πείθει με άνεση, είναι «εκεί», όσον αφορά τις ερμηνευτικές του ικανότητες..Ήταν
και εκείνος συγκινητικός Κώστας Κούλης Keysmash.gr