ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΗΛΙΑΡΗΣ: “Υποστηρίζω οποιαδήποτε πρόθεση επιλέγει έστω και λίγο να γυρίζει τη δυναμική προς τους κάτω!”

Μίλησε μας για την «Υπόσχεση». Τι σκέφτηκες όταν πρωτοδιάβασες το κείμενο;

Το κείμενο το διάβασα το ίδιο βράδυ που μου το έστειλε η σκηνοθέτις και αμέσως σκέφτηκα ότι είναι απ’ τα ωραιότερα έργα που έχω διαβάσει μέχρι τωρα. Ο Αρμπούζοφ καταφέρνει νομίζω με φοβερό τρόπο να αναδείξει τις αρχέγονες ανησυχίες του ανθρώπου μέσα σε μια εξαιρετική αποτύπωση των ιστορικών, κοινωνικοπολιτικών συνθηκών μέσα στις οποίες τοποθετεί την ιστορία και δομεί τη σχέση τριών νέων παιδιών που τους βλέπουμε να μεγαλώνουν μέσα σε αυτά τα πλαίσια με εναν υπέροχα ανθρώπινο, ζωντανό τρόπο, βαθιά συγκινητικό. 

Ο ρόλος σου;

Ο ρόλος μου είναι ο Λεονίντικ. Ενα “κλειστό” παιδί, ευαίσθητο, ασθενικό, που ασχολείται με την ποίηση, και που η ζωή του φαίνεται να καταλήγει σε αντίθετο δρόμο με αυτόν των ονείρων του αλλά παρατηρούμε μια θαυμάσια δυνατότητά του να αντικρίζει την αλήθεια των πραγμάτων με τόλμη και να παίρνει θαρραλέες αποφάσεις με μια αδιανόητη γενναιοδωρία. Τα υπόλοιπα θα τα δείτε στην παράσταση! 

Ποια μηνύματα θέλετε να μεταδώσετε στους θεατές;

Νομίζω αυτά είναι ζητήματα που ακουμπούν στην ευθύνη της σκηνοθεσίας. Η Ελεαννα, η σκηνοθέτις, εχει επιθυμήσει σθεναρά να μείνει στους θεατές, στο κατακάθι πια της ιστορίας, η ελπίδα στον άνθρωπο ότι τίποτα δεν τελειώνει, δεν αλλάζει, και πότε δεν είναι αργά να ξαναρχίσεις και να διεκδικείς το όνειρο. Εγώ ακολουθώ αυτή τη γραμμή και απο εκεί και πέρα, επιλέγω να παρατηρώ την ιστορία “παίζοντας”, σαν ενα είδος άμεσα εμπλεκόμενου, ενεργού θεατή. 

Τι περιμένεις από το θέατρο;

Το θέατρο για μενα σαν έννοια, έχει πάντα έναν παιδευτικό, διδακτικό χαρακτήρα. Κάνουμε θέατρο, κατά την άποψή μου, για να ανυψωσουμε τη ζωή (και δεν ζούμε για να ανυψωθούμε στο θέατρο). Είναι μια συνεχής διαδικασία νοηματοδότησης της ζωής που οφείλουμε τα πλούτη αυτής της διαδικασίας να τα επιστρέφουμε πάντα και μόνο στη ζωή και στους ανθρώπους μας. Με αυτή την έννοια δεν περιμένω κάτι άλλο από αυτό που παίρνω μέχρι τώρα. Πιο πολύ με φοβίζει το τι μπορεί να περιμένει εκείνο από εμένα και αν μπορώ να ανταποκριθώ! 

Τι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2019.

Μακροπρόθεσμα σκέφτομαι πάντα. Δεν υπάρχει Ελλάδα του 2019. Υπάρχει Ελλάδα σαν κινούμενη, ευάλωτη υπόσταση που απαιτείται συνεχής αγώνας για να υποστηριχθεί μια κάποια ταυτότητά της. Εμπιστεύομαι και υποστηρίζω πάντα κινήσεις που απ’ το τίποτα, είναι έστω κάτι (δεν είμαι της μεμψιμοιρίας και του “πρόβλημα να έχουμε να ασχολούμαστε με κάτι”.  Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες των πολιτικών πλαισίων που ζούμε, εντός δηλαδη του όλο και μεγαλύτερου καπιταλιστικού πλαισίου, και υποστηρίζω οποιαδήποτε πρόθεση επιλέγει έστω και λίγο να γυρίζει τη δυναμική προς τους “κάτω”. Από εκεί και πέρα αν δε θέλουμε τον κόσμο μας όπως είναι ριζικα δομημένος, μονόδρομος είναι η επαναστατική διαδικασία, που εκεί ούτε περιμένουμε ούτε ασχολούμαστε με κυβερνήσεις αστικοκοινοβουλευτικών πλαισίων) , και υποστηρίζω κινήσεις που υπόσχονται μακροπρόθεσμα οφέλη, ριζοσπαστικά, όσον αφορά κατεστημένες συνειδήσεις του λαού που οφείλουν να αλλάξουν για να υπηρετησουμε και την έννοια της συνέχειας. Η συντήρηση δεν οδηγεί πουθενά και δε νομίζω ότι ανήκει και στο DNA του ανθρώπινου είδους κατά βάθος (ίσως μόνο σε έναν μικρό βαθμό, για την αίσθηση μιας κάποιας ασφαλείας). Από εκεί και πέρα “Ελλάδα” είναι απλως οι άνθρωποι που την κατοικούν, και αυτό ορίζει μια συνεχή πολιτική εγρήγορση και έγνοια για το παρόν και το μέλλον μας σαν ένα σύνολο ανθρώπων που συνδιαλέγεται και συναποφασίζει για τη ζωή και τα όνειρα του κοινωνικού συνόλου. 

Πληροφορίες για την παραστάσεις που παίζει ο Ερρίκος Μηλιάρης στα παρακάτω link:

Θέατρο Φούρνος  H YΠΟΣΧΕΣΗ ΕΔΩ

 Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΩΝ ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ ΕΔΩ